Fake Plastic Trees

Εξαφανίστηκα, χάθηκα, δεν ξέρω κι εγώ που και γιατί. Μακάρι να μπορούσα να καταλαβώ γιατί περιφέρομαι, όλα θα έμοιαζαν πιο εύκολα κι απλούστατα τα πάντα θα είχαν μια μαθηματική λογική. 1+1 = 2. Αντί αυτού ανακυκλώνομαι στον αδιέξοδο λαβύρινθο.1+1 = 3?, 4? 5?....

Όλα μοιάζουν ασυνάρτητα, θολά, μα κυρίως αναίτια. Ανούσια και κουραστική καθημερινότητα. Ρουτίνα που δυαλύει την ύπαρξη. Ύπαρξη που μισά την ίδια την ύπαρξη της.

Αλλαγή. Επειγόντως.
Τομές. Άμεσα.
Θάρρος......

Απόφαση ελήφθη. Παντελώς προσωπική. Βασινιστική η αντίδραση των οικείων. Ελπίζω όχι και πάλι ανασταλτική. Έκανα τις θυσίες μου. Προσπάθησα. Φτάνει να πληρώνω αμαρτίες, φτάνει να κυριαρχόύν οι τύψεις. Φτάνει πλέον.

Ταξίδεψε στο άγνωστο του μυαλού και του σώματος. Δεν έχεις να προσφέρείς ή να σου προσφέρουν τίποτα πια εδώ πέρα. Αποχαιρέτα λοιπόν. Δεν ήταν καν η Αλεξάνδρεια. Μοναχά η πόλις των σάτυρων και μη αγίων.

But I can't help the feeling I could blow through the ceiling
If I just turn and run.
And it wears me out, it wears me out. It wears me out, it wears me out. And if I could be who you wanted
If I could be who you wanted
All the time, all the time. Oh, oh.

Τελευταία λόγια

Ήθελε να ζήσει……

Ο Χάρος όμως, χρονοδιαγράμματα έχει να τηρήσει. Φυλακίζει τη ψυχή στης γης τα έγκατα ή την ελευθερώνει στου ουρανού τα αιθέρια.

Σ’αέρινα παλάτια σε μπάσανε, σε περίοπτη θέση σε τοποθετήσανε. Γαλήνεψε επιτέλους.

Δεν θέλω να με παρακολουθείς, άσε με, ανάξιος σου είμαι. Ευτυχώς δεν κληρονόμησα το όνομα σου. Δικαιολογία είναι…...το γνωρίζω.

Θέλω να σου μιλήσω,όμως, μια τελευταία φορά.

Να σου μιλήσω για σένα, να σου μιλήσω για μένα.

Να σε ρωτήσω για όσα έκρυψες και χαθήκανε μαζί σου.
Να απολογηθώ που πιότερα δεν νοιάστηκα γι’ αυτά.

Να σε ευχαριστήσω για την αγάπη σου.
Να απολογηθώ για το ότι δεν την δικαιολόγησα.

Να σε συγχαρώ για το ήθος σου.
Να απολογηθώ που δεν θα το τιμήσω.

Να σου εκφράσω τον θαυμασμό μου.
Να απολογηθώ που δεν τον έδειξα.

Να σου πω πως θέλω να σου μοιάσω.
Να απολογηθώ που δεν θα σου μοιάσω.


Να απολογηθώ που άργησα να δακρύσω.

Όταν ήμουνα μικρός : BFBS

Όταν ήμουνα μικρούλης και πήγαινα δημοτικό, η δάσκαλα μου σε ερώτηση για το τι σημαίνει BFBS μου απάντησε με φυσικότητα και στόμφο πως, «BFBS παιδί μου σημαίνει British Fucking Bastard Shits».

Προσπάθησα, απεγνωσμένα και εις μάτην, να επαναλάβω όλα όσα μου είχε πει αλλά μοναχά έλεγα Britaish Fucker Bastord Shitto. Δεν είχα και το σωστό Britaish accent όπως τόνιζε, έτσι εκνευρίστηκε μαζί μου και δεν απαντήσε ποτέ στις πάμπολλες απορίες για την έννοια του Fucker Bastord.

Το Britaish ήξερα τι ήταν καθώς στο περίπτερο της μητέρας μου στο Παραλίμνι έρχονταν κάτι ασπρουλιαρικά παιδιά με κόκκινα μαλιά που αγοράζανε μόνο μπύρες και τραγουδούσαν “ Glory, glory Man United” και η μητέρα μου όταν φεύγανε έφτυνε χάμω με απέχθεια, πατούσε και έστριβε τα στοματικά εκκρίματα με το παπούτσι της, μουρμουρώντας « ΠαληοΕγγλέζοι». Όταν την ρώτησα γιατί το κάνει αυτό, μου απάντησε πως αυτοί είναι Britaish.

Ευτυχώς που πουλήσαμε το περίπτερο και αγοράσαμε Mexican restaurant στο Πρωταρά, διότι φοβόμουνα λιγάκι τους παληοΕγγλέζους που συνεχώς ήταν μεθυσμένοι, φωνάζανε, τραγουδούσανε και κοιμόντουσαν στα παγκάκια. Πάλε έρχονταν Britaish, αλλά ήταν γέροι και ήσυχοι. Οι πιο πολλοί πελάτες ήταν Λευκωσιάτες ή χωραίτες όπως έλεγε ο παπούς μου.

Το shitto έμαθα το που τον παπά μου, διότι μια φορά είπε της μητέρας μου «κόρη, πάω να κάμω shitto » και εγώ τον ακολούθησα κρυφά. Τον είδα να μπαίνει στην τουαλέτα και αφουγκράστηκα. Βογκούσε αγκομαχώντας ενώ ακούγονταν παρατετάμενοι μικροί ήχοι που τους ακολουθούσε ένας μονοκόμματος βαθύς θόρυβος και έτσι αντιλήφθηκα πως Shitto ήταν τα σκατά ή οι κλανιές.

Έτσι, τελικά το μόνο που κατάλαβα για το BFBS ήταν το ΠαληοΕγγλέζοι Fucker Bastord Σκατά / Κλανιές.

Πολύ είχα παραξενευτεί.

Στο μεταξύ, οι γονείς μου πούλησαν το Mexican Restaurant και μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Λευκωσία. Στο Παραλίμνι πάμε για διακοπές το καλοκαίρι. Χτίσαμε μια πολυκατοικία και ανοίξαμε δυο εστιατόρια, ένα steak house και ένα Chinese restaurant. Όταν σπουδάσω, στο London, μου υποσχέθηκαν πως θα μου δώσουν το ρετιρέ, ενώ της αδελφής μου το χωράφι στα Λατσιά, για προίκα. Εγώ προτιμώ το χωράφι στα Λατσιά διότι θέλω να χτίσω ένα σπίτι με μεγάλο κήπο, επειδή αγαπώ τους σκύλλους. Εντούτοις, αν μου δώσουν τα δυο εστιατόρια και τη πολυκατοικία δεν θα έχω παράπονο που ένας ξένος θα πάρει το χωράφι μας, εφόσω θα έχω πολλά λεφτά για να αγοράσω χωράφι στη Μακεδονίτισσα.

Όταν μεγάλωσα λιγάκι πήγα στο English School ή ίνγκλιγκου ή βουτυροσχολείο. Πολλές επιλογές για να διαλέξετε. Προτείνω για όσους παρακάθησαν στις εξετάσεις εισδοχής και απέτυχαν, να επιλέξουν English School. Στο English School έμαθα σωστό accent, επίσης πως το Britaish Fucker Bastord Shitto προφέρεται ως British Fucking Bastard Shits και μεταφράζεται ως Βρεττανικά Γαμημένα Μπάσταρδα Γουρούνια.

Πολύ είχα παραξενευτεί.

Μια μέρα βρήκα το θάρρος να ρωτήσω τον teacher μου. Ο διάλογος που ακολουθεί είναι ενδεικτικός…….

- Sir, why do they call BFBS as British Fucking Bastard Shits?

Εκείνος εξεπλάγην αρχικά και μετέπειτα το ήδη πικρό πρόσωπο του μεταλλάχθηκε, εν μέσω διαφορετικών γκριμάτσων θυμού και σιχαμάρας, σε ακόμη ένα πιο πικρό πρόσωπο καρφωμένο με έναν αμετακίνητο μορφασμό βδελυγμίας.

- So, is that what they taught you at home; ρώτησε, έτοιμος να μου χυμήξει. Είχε λάβει θέση επιθέσης. Τα χέρια γύρω από τα παχάκια της μέσης του τρεμουλιάζαν ασυνάρτητα εκνευρισμένα, το σώμα, άκαμπτο με στήθος στητό που προέξεχε, στηριζόταν στις μύτες των ποδιών του, τα μάτια τεντωμένα και ορθάνοιχτα.

- No sir, του απαντησα εγώ τρομαγμένος. «Αμάν, τι είπα;» σκέφτηκα.

- Then where? με ρώτησε κάπως πιο ήρεμα.

Ανακουφίστηκα λιγάκι και του απάντησα χαμηλόφωνα, σάμπως και ντρέπομουν, με ένα ελαφρύ μειδίαμα ούτως ώστε να κατεδείξω πως αντιλαμβανόμουνα την ηλιθιότητα αύτων που χάθηκαν στην μετάφραση. (Ήθελα A στο report. Από μικρός καιροσκόπος αριβιστής.)

- At primary school.

- The pigs. The pigs. That’s what they do. Spreading animosity against us, after all that we’ve done for them. Ungrateful bastards. My son, BFBS means British Forces Broadcasting Service. It provides entertainment amongst the British Forces around the World protecting democracy, promoting peace and fighting terrorism. Some people in Cyprus don’t like the British and they make jokes about them. Do you understand?

- Yes, sir, του απάντησα ευγενικά, μάλλον μισουποκλινόμενα, έκανα μεταβολή που θα ζήλευε κάθε νεοσύλλεκτος και έφυγα με γοργά αθόρυβα βήματα.

Πολύ είχα παραξενευτεί.

Υ.Γ.
BFBS 1 : 89.7 F.M
BFBS 2 : 91.7 F.M
Website for online radio : http://www.ssvc.com/bfbs/radio/cyprus/index.htm.

Lucky

Τη βρήκε μια φίλη τυχαίως, ορφανή, δυο βδομάδων γατί.

Με κοιτά μ'αυτά τα πελώρια, αγνά, γαλάζια μάτια. Ξεψαχνίζει τη ψυχή μου. Σου αρκώ; Μιλάμε για 15 χρόνια - Θεού θέλοντος - θα μ'αντέξεις; Εγώ, εγώ θα αντέξω να σε κοιτάω κατάματα όπως σήμερα;

Lucky, αγάπη μου :)

Καλή Ανάσταση

Τίποτα δεν αξίζει να πει κανείς. Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο Ελληνική Νομαρχία του "Ανώνυμος ο 'Ελλην" και συγκεκριμένα από το " Τα κατά του Κλήρου". Γραμμένο το 1806.


"Ο θάνατος κανενός Αρχιεπισκόπου αποδεικνύει φανερώτατα τον βρωμερόν χαρακτήρα της Συνόδου. Επειδή τότε γεννάται εν μίσος αναμεταξύ των, μεταχειριζόμενος καθείς κάθε ουτιδανώτερον μέσον, όπου δυνηθή, δια να αποκτήση εκείνην την επαρχίαν, το οποίον ακολουθεί εις όποιον δώση περισσότερα χρήματα".

" Έπρεπε να ξαναγυρίσει ο Χριστός, δια να σας φωτίση, επείδή εσείς, ούτε καν στοχάζεστε να ανοίξητε ποτέ εν βιβλίον, δια να λαμπρύνετε τον εσκοτισμένο σας νουν."

" Μας ανέφερον ποτέ πως διοικείται ο κόσμος και οποία είναι η καλλιτέρα διοίκησις;
Μας εξήγησαν ποτέ τι εστί αρετή και οποία είναι τα μέσα διά να την αποκτήση τινάς και πότε λάμπει η αρετή;"
Φευ! βαβαί της αθλιότητός μας! "

" Αλλά πως να φωτίσουν οι εσκοτισμένοι και να διδάξουν οι αμαθείς; Ας σιωπήσουν το λοιπόν, αν δεν ηξεύρουν τι να ειπούν! "

Η Βλακεία πέρα από τους βλάκες

Ένα εξαιρετικό άρθρο του Δημοσθένη Κούρτοβικ, από το ένθετο Βιβλιοδρόμιο της Εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ. Ας είναι καλά η φίλη που, λόγω της αγγλικής μου παιδείας, με πρότρεψε, λόγω της ελληνικής της παιδείας, να αναλώσω λίγο χρόνο και να εξερευνήσω την Ελληνική λογοτεχνία. Και μαγεύτηκα ευχάριστα. Η κυπριακή λογοτεχνία θα με μαγέψει ποτε;

Εγχειρίδιο βλακείας ή εγχειρίδιο ευφυΐας; Κλείνοντας το καινούργιο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου είχα την εντύπωση πως διάβασα μάλλον το εγκώμιο του έξυπνου παρά την ανατομία του βλάκα. Ο έξυπνος άνθρωπος φαίνεται να είναι για τον συγγραφέα η επιτομή όλων των αρετών, που αναδεικνύονται εμφατικά μέσα από τα αντίστοιχα αρνητικά χαρακτηριστικά του ηλίθιου. Ο έξυπνος είναι και ευαίσθητος, ευθύς, ανεξίκακος, ανυστερόβουλος, μεγάθυμος, γεμάτος αυτοπεποίθηση, δυνατός κ.λπ.

Δεν ξέρω, μπορεί να είναι κι έτσι. Μακάρι να είναι έτσι. Για να πω την αλήθεια, γνωρίζω έξυπνους ανθρώπους που διέπραξαν τεράστιες βλακείες, και όχι μόνον άπαξ. Γνωρίζω και βλάκες που έκαναν ή είπαν έξυπνα πράγματα (ίσως λόγω βλακείας!). Οπότε, δεν είμαι σε θέση να χαράξω τα όρια ανάμεσα στην ευφυΐα και τη βλακεία με τόσο σίγουρο χέρι όσο ο Χαριτόπουλος, αν και αυτό μπορεί να δείχνει από μόνο του ότι δεν είμαι αρκετά έξυπνος.

Όχι πως διαφωνώ με τις βασικές διαπιστώσεις του. Πιστεύω κι εγώ πως υπάρχουν πολλά ριζώματα ηλιθιότητας στην ανθρώπινη κακία. Μόνο που και η εξυπνάδα δεν είναι, φευ, απαραίτητα η τροφός της καλοσύνης. Οι ψυχοπαθείς εγκληματίες, για να το τραβήξω λιγάκι στα άκρα, έχουν συχνά υψηλότατο ΙQ.

Εκείνο που μου έλειψε στο εγχειρίδιο του Χαριτόπουλου είναι, πώς να το πω, μια τραγική αίσθηση της μοίρας των έξυπνων, όπως τους ορίζει ο ίδιος, καθώς και το παραπλήρωμά της, μια πικρά ειρωνική, αλλά όχι γι΄ αυτό λιγότερο ρεαλιστική, εκτίμηση των ακαταμάχητων πλεονεκτημάτων που προσφέρει στους βλάκες η βλακεία τους. Ο Ολλανδός Ματάις φαν Μπόξελ, στην πρόσφατή του Εγκυκλοπαίδεια της βλακείας, έδειξε περισσότερη ευαισθησία σ΄ αυτό το ζήτημα. Στην αναμέτρηση με τον βλάκα ο έξυπνος βγαίνει κατά κανόνα νικημένος. Η βλακεία κάνει τον βλάκα πιο απρόβλεπτο απ΄ ό, τι η εξυπνάδα τον έξυπνο. Εκτός από αυτό, ο βλάκας απολαμβάνει τη μακαριότητα της άγνοιας και του υποτυπώδους ψυχισμού του, ενώ ο έξυπνος υπόκειται στους κινδύνους και τις φθορές της ανησυχίας του.

Για τον Χαριτόπουλο, όμως, ο έξυπνος είναι στεγανοποιημένος απέναντι στις επιδράσεις του βλακώδους περιβάλλοντός του. Δεν ανακατεύεται με το πλήθος, δεν μετέχει σε συλλογικά όργανα του ενός ή του άλλου είδους, δεν αναλώνεται συναισθηματικά στις πολύ προσωπικές σχέσεις του (αν έχει τέτοιες). Είναι μονήρης και αυτάρκης, τα βγάζει πέρα πάντα μόνος του. Πορεύεται τον μοναχικό δρόμο του με αριστοκρατική αταραξία και αυτοπειθαρχία, μολονότι δικαιούμαστε να ρωτήσουμε αν ο δρόμος αυτός τον οδηγεί σε κάποιο τέρμα διαφορετικό από την κοινή μοίρα όλων μας.

Όλα αυτά δεν περιγράφουν τόσο μια πραγματικότητα όσο ένα ιδεώδες, εφικτό το πολύ πολύ για τους έξυπνους εκείνους που βρίσκονται στη ζηλευτή θέση να είναι απαλλαγμένοι από οικονομικές σκοτούρες και συναισθηματικά αδιάβροχοι. Το δεύτερο, βέβαια, δεν ξέρω αν είναι όντως ζηλευτό, ο Χαριτόπουλος πάντως έτσι φαίνεται να το βλέπει. Οι ηθικές αρετές που αποδίδει στον έξυπνο έχουν, δεν μπορώ να αποφύγω αυτή την εντύπωση, κάτι το ψυχρό. Εν πάση περιπτώσει, επειδή ο Χαριτόπουλος δεν μεγάλωσε σε σαλόνια και έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι, θα συμφωνήσει, υποθέτω, ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι έξυπνοι άνθρωποι που ούτε οικονομικά αυτοδύναμοι είναι ούτε υπεράνω κοινωνικών υποχρεώσεων ή κοινωνικών αναγκών. Τι γίνεται με αυτούς; Πώς αξιοποιούν την ευφυΐα τους στις σχέσεις τους με τον περίγυρό τους, στη δουλειά τους, στην πάλη με τις αντιφάσεις της ζωής;

Από τη στιγμή που ο έξυπνος βγαίνει στο κουρμπέτι, δεν έχει απέναντί του τόσο τον βλάκα, που, στατιστικά, απαντά όχι συχνότερα από όσο ο ίδιος, μα κάτι πολύ χειρότερο, γιατί η παρουσία του είναι πληθυντική και η πολλαπλασιασμένη επίδρασή του είναι ένα αρνητικό γινόμενο με θεσμοποιημένη και φοβερή ισχύ: τον μέτριο. Στις σημερινές μετριοκρατούμενες κοινωνίες μας, με κραυγαλέο παράδειγμα φυσικά την ελληνική, ο έξυπνος είναι χαμένος σχεδόν από χέρι. Η δημιουργικότητά του (νά ένα πραγματικά θεμελιώδες γνώρισμα του έξυπνου!) ενοχλεί, ταράζει, εμποδίζεται, αγνοείται και τελικά μαραίνεται. Ο μέγας Λαβουαζιέ, όταν ζήτησε από το επαναστατικό δικαστήριο αναβολή της εκτέλεσής του ώστε να μπορέσει να ολοκληρώσει μια σειρά σημαντικά πειράματά του, εισέπραξε την εξής απάντηση: «Η δημοκρατία δεν χρειάζεται μεγαλοφυΐες». ΄Ηταν μια από τις πιο αληθινές φράσεις που έχουν ειπωθεί ποτέ. Μιλάμε, βέβαια, για τη μαζική δημοκρατία, που προαναγγέλθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση και έγινε πλήρως πραγματικότητα, με όλες τις απρόβλεπτες από τους θεωρητικούς της συνέπειες, στη δική μας εποχή.

Νομίζω πως το αριστοκρατικό ιδεώδες του κατά Χαριτόπουλο έξυπνου σηματοδοτεί στην πραγματικότητα μια αμυντική στάση απέναντι στην πλημμυρίδα των μέτριων μάλλον παρά των ηλιθίων. Συνειδητοποιώντας ότι το να προσπαθεί να εμπνεύσει τους συνασπισμένους μέτριους είναι σαν να θέλει να μάθει σε ιπποπόταμους να χορεύουν μπαλέτο (κάτι τέτοια γίνονται μόνο στη φαντασία ενός Ντίσνεϋ), ο έξυπνος αναζητεί την ελευθερία και την εσωτερική αρμονία στην απομόνωση ενός στεγανού ιδιωτικού κόσμου, συγκροτημένου από τον ίδιο με αυστηρές επιλογές.

Όταν ο Χαριτόπουλος λέει ότι οι πρώτοι που τρέχουν να ενταχτούν σε σωματεία, συλλόγους, οργανώσεις, επιτροπές, κυκλώματα είναι οι βλάκες, στην πραγματικότητα εννοεί τους μέτριους (οι βλάκες δεν φτάνουν για να γεμίσουν τόσους καταλόγους μελών). Και, με αυτή την έννοια, έχει απόλυτο δίκιο. Ο βλάκας έχει μια, θα έλεγα, αρνητική δημιουργικότητα. Μπορεί να κάνει ζημιά, αλλά συχνά διαταράσσει την ακινησία, ανοίγοντας συχνά καινούργιες προοπτικές. Αντίθετα, οι συσπειρωμένοι μέτριοι είναι η κατ΄ εξοχήν δύναμη της αδράνειας μιας κοινωνίας. Πράγματι, όπως σημειώνει ο Χαριτόπουλος, καμιά νέα ιδέα δεν γεννήθηκε σε επιτροπή, ενώ πολλές θάφτηκαν εκεί. Και, όπως ξέρουμε, ζούμε στην εποχή των επιτροπών.

Οι βλάκες σε βγάζουν έξω από τα ρούχα σου. Μπορούν και να σε βλάψουν άσχημα. Αλλά στιγμιαία. Οι μέτριοι, απεναντίας, θα σε τραβάνε μια ζωή από το πόδι μέσα στο τέλμα τους. Ο Χαριτόπουλος, μια χαρισματική προσωπικότητα με όλες τις αντιφάσεις της, κάτι πρέπει να έχει διδαχτεί από τη συγγραφική πορεία του και τη σχέση του με το αναγνωστικό κοινό του.

Η δική μου Αλήθεια

Εγώ πάντως είμαι νιχιλιστής» τόνισε εμφαντικά, αποσκοπώντας αφενός στο να με εντυπωσιάσει με τη βαρύτητα της δήλωσης του και αφετέρου στο να ενδυναμώσει την εσωτερική του αβεβαιότητα. «Εσύ, φλέρταρες ποτέ με την ιδέα του νιχιλισμού;» ρώτησε με αδημονία.

«Δεν ξέρω» του απάντησα δηκτικά. Δεν μπορούσα να αναλωθώ σε μια ακόμη ανούσια συζητήση που αποφέρει μόνο τον πονοκέφαλο του στοχασμού της αμπελοφιλοσοφίας. Εντούτοις, ενοχλημένος από την ερώτηση του, προσπάθησα να του επεξηγήσω τη διαφωνία μου.

«Πίστεύω πως και μόνο η διανόηση της υιοθέτησης του νιχιλισμού ως στάση ζωής, υποδουλώνει το αυτονόητο, δεν είσαι νιχιλιστής, καθώς οι νιχιλιστές σύμφωνα με την χαρακτηριστική τους απάθεια ως προς την ανθρώπινη παρουσία την οποία θεωρούν πως στερείται νοήματος, σκοπού, ουσιώδες αξίας και κατανοητής αλήθειας, και η οποία απαξίωση καθοδηγεί το πάθος τους ως προς τη ματαιότητα της ύπαρξης, θα απέρριπταν ασυζητητί την κατηγοροποίηση τους ως μέλη μιας συγκεκριμένης φιλοσοφικής σχολής.

Ώντας μηδενιστής, θα απέρριπτες τον νιχιλισμό ως μια ανύπαρκτη αξία, μια ακόμη απόπειρα εφαρμογής υψηλών ιδεών, τις οποίες εκ των προτέρων θα θεωρούσες ανέφικτες, ως μια ακόμη φιλοσοφία που επιτηδευμένα δεν διεκδικεί το αλάθητο αλλά συγχρόνως αποζητά τη μοναδικότητα και τη υπεροχή των λεγόμενων της: ως μια ακόμη απόπειρα αφομοίωσης φιλοσοφίας ύπαρξης, δια μέσου συγκεκριμένης κατεθυντήριας σκέψης και δημιουργηθείσας, πολλάκις αβασάνιστης, πίστης στο ιδεατό που προβάλλει, η οποία μετατρέπει την προσωπική οντότητα σε οντότητα του συνόλου.

Φυσικά, ένας νιχιλιστής κατακρίνει και αποποιείται τον νιχιλισμό, αλλά παράλληλα τον εμπεδώνει και τον αφομοιώνει, εν μέσω αλληλένδετων και αυτοαναιρούμενων απόψεων και συναισθημάτων, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο αλληλοσυγκρουόμενης βιωματικής συμπεριφοράς, που με τη σειρά της, εν τέλει, δημιουργεί μια τελούσα εις πλήρη σύγχυση στάση ζωής και που στην ουσία απλούστατα αποδεικνύει την περιπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης. Το όλο αποτέλεσμα του νιχιλισμού είναι το χάος, το οποίο ο ίδιος θέλει να ξεπεράσει αλλά θεωρεί επίσης ως τη ζωοδόχο πηγή της ύπαρξης του, κάτι που συνεπακόλουθα αυξάνει την εσωτερική αντιπαλότητα, όπως αρμόζει στην νιχιλιστική νοοτροπία.

Η εξέλιξη της ανθρώπινης φύσης και οι σημερινές, εξουσιαστικά δεσποτικές, ανθρωποδημιούργητες αξίες θεωρούν την άποψη για την αστάθεια της αλήθειας ως νιχιλιστική, όχι όμως ως αποκλειστικό προνόμιο των νιχιλιστών, αντιθέτως με τον 19ο αιώνα που σε μεγάλο – όχι απόλυτο – βαθμό, εθεωρείτο προνόμιο των νιχιλιστών η απόρρίψη της ύπαρξης Θεού. Αυτό αποδεικνύει την τωρινή απώλεια του προνομίου του νιχιλισμού να προσφέρει την χαρακτηριστική διαφορετικότητα και την ειδοποιο διαφορά που θα τον κάνει να ξεχωρίζει, την αδυναμία επιχειρημάτων λόγω απουσίας ενός κυρίαρχου πνευματικού ηγέτη, όπως θεωρείτο ο Νίτσε – αν και ο ίδιος απέρριπτε τον νιχιλισμό –την απουσία ενός ρεύματος παραγωγής ιδεών όπως την Ρωσσική σχολή, ενώ συνάμα παρουσιάζει την πλαστικότητα και την ικανότητα των ενστίκτων επιβίωσης, όπως και τόσων άλλων φιλοσοφικών ιδεολογημάτων, στο να προσαρμόζεται και να μεταβάλλεται στις ιδαίτερες κοινωνικοοικονομικες και θρησκευτικές ανάγκες κάθε εποχής. Έτσι λοιπόν υπάρχει ο πολιτικός νιχιλισμός, ο ηθικός νιχιλισμός, ο υπαρξιακός νιχιλισμός, με διαφορετικά σημεία αναφοράς και συμπεράσματα.

Ως αποτέλεσμα τούτου, η διαχρονική μεταβλητότητα του νιχιλισμού καταλήγει σε ένα αμάγαλμα λεκτικών θεωρειών και φιλοσοφικών απόψεων, μεταλλάξιμων αναλόγως εποχής, με κοινό συστατικό την εποικοδομητική ασάφεια του μηδενισμού και η οποία ως αποτέλεσμα του αφαιρεί την δυνατότητα να υποστηρίξει την μοναδικότητα της αλήθειας του. Και πάλι, όμως, η ίδια η έννοια του νιχιλισμού αναιρεί το πιο πάνω επιχείρημα, καθώς ο νιχιλισμός δεν διεκδικεί την αλήθεια των όσων υποστήριζει – εάν τα υποστηρίζει - καθώς ουσιαστικά πιστεύει πως η μόνη αλήθεια είναι πως η αλήθεια δεν υπάρχει.

Αν τότε είναι αλήθεια πως η αλήθεια δεν υπάρχει, τότε η πίστη πως η αλήθεια δεν υπάρχει είναι από μόνη της μια παραδοχή μιας αλήθειας, αυτομάτως αποδεικνύοντας την ασυνέπεια της άνωθεν πρότασης. Από την άλλη, εάν είναι αλήθεια πως η αλήθεια δεν μπορεί να υπάρξει, είναι αδύνατο να εφευρεθούν αντικειμενικά κριτήρια – εφόσον δύνανται να θεωρηθούν υποκειμενικά - με τα οποία να δοκιμάσθει η εφαρμογή της ύπαρξης της ή μη, γεννώντας έτσι το ερώτημα βάση ποιου κριτηρίου ή με ποια παραδείγματα και τρόπους ένας νιχιλιστής μπορεί να ισχυρισθεί και να αιτιολογήσει την ανυπαρξία της αλήθειας.

Ίσως οι νιχιλιστές αντιλήφθηκαν πως η αλήθεια δεν μπορεί να υπάρξει και να επιτευχθεί μέσω οποιονδήποτε κριτηρίων εφαρμογής και συνεπακόλουθης επαλήθευσης, και απόρροια παρθενογεννημμένων απορριπτικών ψευδαισθήσεων, οι οποίες θεωρούν την προσπάθεια έυρεσης της ως μάταιης, κατέληξαν στο ότι η αλήθεια δεν υπάρχει. Από την άλλη, οι όλες προαναφερθείσες αντιθέσεις μπορεί να φανούν ως ουσιώδες προβληματικές για όσους κατευθύνονται από την λογική, την οποία την απορρίπτει ο νιχιλιστής, που όμως, ισχυριζόμενος πως η μόνη αλήθεια είναι πως η αλήθεια δεν υπάρχει, ασπάζεται την γενικότερη έννοια της λογικής.

«Τότε τι είναι ο νιχιλισμός για σένα;» με ρώτησε, εμφανώς ενοχλημένος.

«Δεν ξέρω. Προτιμώ να πλάσω τη δική μου αλήθεια», αποκρίθηκα σαρδόνια.

«Η οποία είναι;» διερωτήθηκε ακόμη πιο ενοχλημένος, παίρνοντας το εκνευριστικό ύφος μικρότητας μέτριων μυαλών που λόγω έπαρσης ανεπάρκειας ενασχολούνται επί παντός επιστήτου, αρνούμενοι να παραδεχθούν ή, τουλάχιστον, να βελτιώσουν την ανεπάρκεια τους.

«Τι να σου πω βρε φίλε. Μήπως είναι η γοητεία της προσωπικής εξαφάνισης / αδιόρατης παρουσίας ή η ανάγκη της προσωπικής εξαφάνισης/ αδιόρατης παρουσίας, ή μήπως, η γοητεία της μελαγχολίας ή η ανάγκη της μελάγχολίας ή μήπως, τελικά, το συνονθύλευμα των πιο πάνω, μέσω διαφορετικής βαρύνουσας σημασίας που προσδίδει ο καθένας σε οιονδήποτε από αυτούς τους χαρακτηρισμούς, ή, μήπως, τίποτα από τα πιο πάνω;

Εν πάση περιπτώσει, εάν δεχθούμε το επιχείρημα πως πραγματική αλήθεια δεν υπάρχει - ή μήπως υπάρχει - εάν έπρεπε να επιλέξω θα επέλεγα την τελευταία εκδοχή ή, έστω, θα θεωρουσα τη σημαντικότητα της ως υπέρτερη, διότι όσο και να παρουσιάζεται ως παραπλήσια με αμελητέα απόκλιση εν συγκρίσει των υπολοίπων τριών, διαφέρει λιγάκι περισσότερο από όσο διαφέρουν οι υπόλοιπες εκδοχές αναμεταξύ τους. “Η ανάγκη της μελαγχολίας”, την οποία σε προσωπικό επίπεδο θα περίγραφα καλύτερα ως την, βασανιστικά ακαταμάχητη και κουραστικά αυτοκαταστροφική “γοητεία για την ανάγκη της μελάγχολίας”, και η οποία εξίσου έυκολα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως “η ανάγκη για την γοητεία της ανάγκης της μελάγχολίας”.

Κορμού δημιούργημα η τελευταία εκδοχή και με δυνατότητα δημιουργίας παρακλαδιών, θα προτιμήσω την αρχική απλότητα της "ανάγκης της μελαγχολίας" και θα αφήσω τους γεννόμενους συνειρμούς να χωθούν στα προσωπικά λαγούμια του εγκεφάλου, να εξερευνηθούν και να αποσταχθούν, αλλά φοβάμαι πως η προσωπική προσπάθεια διασαφήνισης θα αποσαφηνίσει ακόμη περισσότερο.

Έτσι λοιπόν η πίστη πως “Η ανάγκη της μελαγχολίας”, δημιουργεί από μόνη της ένα προσωπικό ιδεατό ή έστω μια προσωπική αλήθεια και η, πιθανή, τελική απόρριψη αυτής της αλήθειας, μπορεί να καταστεί ως η οριστική επαλήθευση του νιχιλισμού ως το προς τη ματαιότητα της ύπαρξης ή της ματαιότητας δημιουργίας προσωπικής αλήθειας, είτε αυτή είναι εντελώς προωπική είτε καθισταται μέρος της συνολικής αλήθειας, είτε ακόμη καθίσταται εξ’ολοκλήρου η συνολική αλήθεια.

"Με πνίγει του εαυτού η ματαιοδοξία
Με θλίβουν του εαυτού τ’ ανεκπλήρωτα όνειρα
Με κουράζει του εαυτού η ανούσια ύπαρξη
Με βασανίζουν του εαυτού τα ψέματα
Με απογοητεύει του εαυτού η ανέπαρκεια

Πνίγομαι…Πνίγομαι…
Βυθίζομαι στης γης τα κατάβαθα
Νεκροθάφτης κανείς;"

«Αυτή είναι η δική μου αλήθεια», ολοκλήρωσα καταβεβλημένος.

Έφυγα βιαστικά, αφήνοντας τον άλλαλο και απορημένο. Ήμουν σίγουρος για την απάντηση του... Ακόμη ένας νεκροθάφτης προστέθηκε.

Μπανανίας το Ανάγνωσμα : ΕΠΑ

Ο ΜέγαΣύντροφος διέκοψε την επίλυση του Αμερικανικού σταυρολέξου και με ραθυμία, σήκωσε το κόκκινο τηλέφωνο. Είχε απαιτήσει να μην ενοχληθεί.

- Ναι, ακούω.

Μια τρεμάμενη γυναικεία φωνή ακούστηκε....

- Κύριε ΜέγαΣύντροφε συγνώμη που σας ενοχλώ. Απλώς θέλει να σας μιλήσει επειγόντως ο κ. Νίκος.

- Ο Νίκαρος;

- Όχι, ο Σύντροφος.

- Εντάξει, ένωσε τον. Διερωτήθηκε για ποια καινούρια εγκεφαλική του επιφώτιση ο επίδοξος διάδοχος της Κεντρικής Επιτροπής τον ζητούσε.

- ΜέγαΣύντροφε, συγνώμη που σας ενοχλώ. Γνωρίζω πως είστε απασχολημένος. Πρέπει να ακούσετε τις ειδήσεις. Παραιτήθηκε ο Π. Καλλής.

- Ο ποιός; διερωτήθηκε ο ΜέγαΣύντροφος.

- Ο Π. Καλλής. Της ΕΠΑ.

- Της ποιάς; Μα τι Κινέζικα μου λες πάλι;

- Της Επιτροπής Προστασίας Ανταγωνίσμου. Της Επιτροπής Προστασίας Ανταγωνισμού, του απάντησε αυτός ήρεμα, όπως επέβαλλε η πειθαρχία της ιεραρχίας.

- Χμ, Interesting. Spaciba σύντροφε.

Πήρε το τηλεχειριστήριο ανα χείρας και πάτησε το power. Ο Π. Καλλής, με το σύμβολο ΑΝΤ1 άνω δεξιά της οθόνης, επεξηγούσε τους λόγους της παραίτησης του. Μετά από δύο λεπτά ο ΜέγαΣύντροφος ξαναπάτησε το power, βυθίστηκε στην δερμάτινη executive καρέκλα και χαχάνισε. Τα μικρά γαλανά του μάτια έλαμψαν, τα άχρωμα μήλα του προσώπου του ροδοκοκκίνησαν και στο πρόσωπο του σχηματίστηκε το χαμόγελο της ηδονικής εκσπερμάτωσης. Από τα ξερά του χείλη βγήκε μια υψηλή σε τόνο διαπεραστική φωνη η οποία δόνησε τα έυρωστα προγούλια του.

- Στέφανεεεεεεεεεεεεεε. Τη λίσταααααααααααααααα.

Αίφνης εμφανίστηκε, ανασαίνοντας με δυσκολία, ο Εκπρόσωπος του.

- Ναι ΜέγαΣύντροφε. Με ζητήσατε;

- Ναι σε ζήτησα. Έχουμε εξελίξεις. Τον κοίταξε με ένα βλέμμα ευφροσύνης. Παραιτήθηκε ο Π. Καλλής.

- Ο ποιός; απόρησε ο Εκπρόσωπος.

- Ο Π. Καλλής. Της ΕΠΑ.

- Δεν απάντησε ο Εκπρόσωπος. Αποχαυνωμένα τον κοίταζε. Ντρεπόταν να παραδεχθεί την αμάθεια του. Κοτζάμ Κυβερνητικός εκπρόσωπος.

- Της Επιτροπής Προστασίας Ανταγωνίσμου παιδί μου, του επεξήγησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, όλο υποτίμηση. Ωσάν να τον έφτυνε κατάμουτρα.

- Εν πάσει περιπτώσει του είπε συγκαταβατικά -τάχα σε συγχωρώ για την άγνοια σου-, χρειαζόμαστε αντικαταστάτη.

- Μάλιστα κύριε ΜέγαΣύντροφε. Μα γιατί παραιτήθηκε;

- Κάτι για υποστελέχωση είπε, κάτι για το ότι δεν παράγει έργο η Επιτροπή είπε. Δεν έδωσα σημασία. Όλο μπλα, μπλα, μπλα άκουγα. Άλλη είναι η ουσία. Στο δια ταύτα. Χρειαζόμαστε καινούριο Πρόεδρο για την ΕΠΑ. Η ΕΠΑ είναι η Επιτροπή Προστασίας Ανταγωνισμού, σε υπενθυμίζω. Πόσα άτομα έχει η λίστα μας;

- 876 Κύριε ΜέγαΣύντροφε.

- Μάλιστα. Άμπε μπα μπλο…Αριθμός 621. Ποιος είναι;

- O Κωστάκης Χριστοφίδης.

- Μάλιστα, μάλιστα. Πολύ ωραία.

- ΜέγαΣύντροφε, αν επιτρέπεται. Είχαμε ανανεώσει παρανόμως και αυθαιρέτως το όριο αφυπηρέτησης του ενόσω ήταν Διευθυντής της Βουλής, έλαβε πλουσιότατο εφάπαξ, λαμβάνει βασιλική σύνταξη, θα τον πλουμίσουμε και από το τόσο κρίσιμο πόστο που άπτεται της προστασίας των καταναλωτών των οποίων τα συμφέροντα ταχθήκαμε να υπηρετούμε; Ίσως, λέω ταπεινά ίσως, παρά συνεχώς να ανακυκλωνονται και να άγονται και να φέρονται σε θέσεις ευθύνης και εξουσίας οι ίδιοι και οι ίδιοι, να υπάρχουν κι άλλα άτομα με ουσιαστικότερες τεχνοκρατικές και επαγγελματικές ικανότητες και εμπειρίες οι οποίοι δύνανται ν’αναλάβουν τη θέση αυτή και να επιλύσουν τα χρόνια προβλήματα της....

- Στέφανε, Στέφανε βαθιαναστέναξε κουρασμένα ο ΜέγαΣύντροφος. (Μα αυτό το παιδί σε ποιόν πλανήτη ζει; απόρησε ενδόμυχα). Είσαι νέος, ρομαντικός και ιδεολόγος. Σε καταλαβαίνω. Και εγώ έτσι ξεκίνησα. Αλλά άλλαξα. Και κοίταξε που είμαι τώρα. Υπογράφω με κόκκινη πένα τους νόμους του κράτους. Άκουσε με Στέφανε. Ο Πρόεδρος της ΕΠΑ ελέγχει την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και ερευνά πιθανότητες τυχόν δημιουργίας καρτέλ. Με απλά λόγια, ελέγχει τις επιχειρήσεις. Χρειαζόμαστε ένα έυκολα ελεγχόμενο άτομο, μειωμένης διανοητικής και αντιληπτικής ικανότητας, ούτως ώστε να ελέγχουμε την αγορά. Αυτό συνάδει με τον κουμουνισμό. Έλεγχος της αγοράς. Και απρόσκοπτη λειτουργία των επιχειρήσεων του Κόμματος, το οποίο Κόμμα, πλέον, είναι το Κράτος. Δεν χρειαζόμαστε οιονδήποτε ο οποίος ίσως να είναι περίεργα αμερόληπτος και να ερευνά, να ερωτά και να αναμειγνύεται εκεί που δεν τον σπέρνουν . Χρειαζόμαsτε κάποιον ο οποίος θα κλείνει τα μάτια. Και πρέπει και εμείς με τη σειρά μας την επόμενη πενταετία να κλείσουμε τα μάτια σε οποιεσδήποτε αυθαιρεσίες όποιουδήποτε επιχειρηματία μας βοήθησε οικονομικά στον προεκλογικό.

- Μάλιστα Κύριε ΜέγαΣύντροφε απάντησε με σκυμμένο κεφάλι ο Εκπρόσωπος. Κωστάκης Χριστοφίδης λοιπόν;

- Κωστάκης Χριστοφίδης it is, βροντοφώναξε ο Σύντροφος.

- Στέφανε. Δεν είναι τυχαίο που η Επιτροπή Προστασίας Ανταγωνισμού έχει διαχρονικά προβλήματα. Και δεν είναι τυχαίο που και σε 20 χρόνια θα μιλάμε ακόμη για τα διαχρονικά προβλήματα της ΕΠΑ.

- Μάλιστα Κύριε ΜέγαΣύντροφε είπε και πάλι χαμηλοφώνως, ενόσω αποχωρούσε με αργά βήματα, ο Εκπρόσωπος.

Ο ΜέγαΣύντροφος έβαλε στο cd – player το αγαπημένο του τραγούδι. Σκέφτηκε πότε θα ευκαιρήσει να υποδεχθεί τη Γαρμπή στο Προεδρικό. Βίσση ο τέως. Γαρμπή ο νυν.

«Spaciba baby
Σ’ ευχαριστώ για τη αγάπη σου
Μα τ’ ασυγχώρητα τα λάθη σου
Δεν τα ξεχνάω εγώ»

Ο ρυθμός της μουσικής τον συνεπήρε, σηκώθηκε και αποπειράθηκε να εξωτερικεύσει την ευδιαθεσία του λικνίζοντας το τροφαντό του σώμα. Αποκαμωμένος και αντιλαμβανόμενος πως αδυνατούσε να το πράξει, ξάπλωσε χάμω ξεδιπλωμένος στα γέλια.

- ‘Ωπας Τάσσο. Ρίξε μια ζεμπεκιά, για τον Σύντροφο Δημήτρη. Χεχεχε.

Η Ανυπαρξία

Οι ρυτίδες είχαν ριζοβολήσει εδώ και καιρό στο 70χρονο μέτωπο του γέροντα, δημιουργώντας μικρά ανομοιογενές αυλάκια, τα οποία με την κάθε μυική σύσπαση του προσώπου, σχημάτιζαν τις μικρές ταλαντεύσεις του ήρεμου και σταθερού κύματος που ανανεώνεται και παύει αιωνίως, πάντοτε κινούμενο στη σιγή.

Δεν ακούγονταν παφλασμοί και δεν διέκρινες τα άγρια και αφρισμένα κύματα που πληγώνουν τον βράχο που παρεμβάλλει στην πορεία τους. Δεν υπήρχαν οι θλιμμένα σκυμμένες ρυτίδες που κατατρώνε τη ψυχή. Οι ρυτίδες του αποτελούσαν την απλή προέκταση ενός απλού προσώπου. Μήτε όμορφο, μήτε άσχημο. Μήτε συμπαθητικό, μήτε αντιπαθητικό. Μήτε εκφραστικό, μήτε ανέκφραστο. Ήταν το πρόσωπο του μισού βλέμματος, του ενός δευτερολέπτου.

Αυτό το πρόσωπο αποτελούσε το πειστικότερο αντίγραφο μιας ασήμαντης ζωής, την οποία ούτε να την επαινέσεις μπορούσες, αλλά ούτε και να την κακολογήσεις. Στη μικρή πόλη των 100,000 χιλιάδων κατοίκων όπου γυρόφερνε την ύπαρξη του, το όνομα Κανένας σπάνια ακουγόταν. Και όταν αρθρωνόταν, προερχόταν από στεγνά χείλια βαριεστημένων δημοσίων υπαλλήλων, εν ώρα υπηρεσίας.

Άριστο ήθελε να ονομάσει τον πρώτο του γιό του ο μακαρίτης. 5 τεκνογονίες έζησε. Στην 6η, είδε το ουσιαστικότερο μέλος του νεογνού να εξέρχεται το σώμα της ταλαιπωρημένης μάνας. Δύο χαμόγελα ανακούφισης μόνιασαν μαζί, δυό «επιτέλους» σχημάτισαν μιαν βοή. Η κυρά θα έπαυε πλέον να γεννοβολά και ο κυρ. Άριστος θ’ άφηνε απόγονο, κληρονόμο της περιουσίας και μέλλοντα προστάτη της οικογένειας. Και τι περίεργο, άραγε, πως μόλις είδε το αμίλητο σοβαρό προσωπάκι, σπέλλισε αχνά, «Κανένας, θα τον ονομάσω», γύρισε αργά το περήφανο ανάστημα και εξήλθε με ισοζυγισμένα αθόρυβα βήματα. Η κυρά κοίταξε περίεργα το σπορί της, ευθύς τα βλέφαρα κάλυψαν τα δακρυσμένα μάτια και είπε στην μαμή, « Ο Κανένας».

« Βαφτίζεται ο Δούλος του Θεού, Κανένας».

Συνοπτικές διαδικασίες. Μέρος βαφτίσεως, το πατρικό. Ο κυρ. Άριστος δεν ήθελε εκκλησίες, γλέντια και πανήγυρι. Έτσι στα κρυφά και πεταχτά, μισής ώρας βάφτισης, ένα φλυτζάνι καφέ, «γεια σας,να σας ζήσει», επίδομα τέκνου και αναγραφή εις ταυτότηταν, «Χριστιανός Ορθόδοξος». Νοννά, μια αδελφή. Έξοδα βάφτισης μηδέν. Ο Παπάς, αδελφός του κυρ. Άριστου.

Ο βραχύσωμος καμπούρης με την φακιδωτή φαλάκρα, με κουραστική προσπάθεια των προς θανάτου αποσυντίθεσης κοκκάλων, έγειρε σε μια καρέκλα. Έβγαλε το καπέλο με τ’αριστερό ενόσω το μπαστούνι συνέχισε να τρεμοπαίζει πέρα – δώθε στο δεξί του χέρι. Η φθορά του χρόνου δεν είχε αφήσει ανέγγιχτα τα κιτρινισμένα ζαρωμένα του χέρια.

Μια μουχλιασμένη μυρωδία, μείγμα χλωρίνης και κλεισούρας, αναδυόταν στην ατμόσφαιρα, ενώ το αόρατο σκοτεινό πέπλο του Χάρου , έτοιμο ν’απαλλάξει την ψυχή και να προσθέσει ένα ακόμη μεροκάματο στον φερετροποιό, καραδοκούσε και καραδοκούσε. Αυτό λοιπόν ήταν το καταθλιπτικά μονότονο γηροκομείο, η εστία των εναλλασόμμενων σωμάτων, των αιώνια μοναδικών ψυχών.

Μια φορά το χρόνο, εις αναμονίν των, μετά συνοδείαν δημοσιογράφων, σημαίνοντων, στηνόταν σαν σε παράταξη, χέρια σφιχτά και πόδια σταθερά, ένας τρομαγμένος φαντάρος έτοιμος για εξέταση και βαθμολόγηση. Ροδοκόκκινα και φρεσκοξυρισμένα μάγουλα, αρωματισμένα χνώτα και σιδερωμένα ρούχα, ιδού : Ευ ζην. Η διεύθυνση είχε μάθει καλά το παιχνίδι. Ένα μήνα επαρκή σίτιση – έτσι για να λάμψουν λιγάκι τα προσωπάκια -, μπόλικη φτηνή κολώνια και ένα καλό καθαριστήριο – για να εξαλειφθεί πρόσκαιρα η μπόχα του θανάτου-, καινούρια σεντόνια, βάψιμο των ξεφτισμένων τοίχων του γηροκομείου, ψιλοφτιάξιμο των, προς καυσοξυλία οδεύωντα, επίπλων και έσσω έτοιμοι. Χριστούγεννα, δεντράκι, γαλοπούλα και μουσική, θαυμάστε : διπλό κέρδος. Το κράτος νοιάζεται και το γηροκομείο πλουτίζει. Δικαιολογούμε τα έξοδα, εισπράττουμε τη διαφορά. Eκμετάλλευση σωμάτων και ξεπούλημα ιδίων ψυχών.

Πώς να αντιδράσουν οι ταπεινωμένοι γεροντάκοι; Παρατημένοι από τους οικείους, φοβούμενοι τη μήνη των στρατηγών, δέχονταν αγόγγυστα τις προσταγές τους, καρτερώντας την ώρα που θα έπαυαν επιτέλους να ζητιανεύουν. Ζωντανοί νεκροί.

« Άβε, οι μελλοθάνατοι σας χαιρετούν»

Χαίρετε, χαίρετε, χαίρετε, χαίρετε. Χειραψία, χειραψία, χειραψία, χειραψία. Χαμόγελο, χαμόγελο, χαμόγελο, χαμόγελο. Φωτογραφία, φωτογραφία, φωτογραφία, φωτογραφία. Και γειά σας, γεια σας, γεια σας και γεια σας.

«Μας κατέγραψαν καλά οι κάμερες;»
«Ναι, ναι, μια χαρά. Μίλησα και με τον καναλάρχη, θα έχουμε καλή προβολή. Καλά πήγε.»
«Και πόσο στοίχισαν οι κουβέρτες;»
«100».
«100;Μα πέρσι ήταν 80. Πολλαπλασιάστηκαν οι γέροι;»
«Όχι κύριε, το πετρέλαιο. Το πετρέλαιο.»
« Χαλάλιν».

Το χαλάλιν της μεγαλοψυχίας. Μια φορά το χρόνο, μετά δώρων αφιχθείς, επίσκεψη σ’ όσους αφέθηκαν στη φροντίδα των 500 ευρώ το μήνα μισθωτών αλλοδαπών «νοσηλευτριών», εκ αγνώστου Πανεπιστημίου. Σημείωση. Οι Made in China κουβέρτες, πληρώθηκαν από τη μηνιαία συνδρομή των μελών του κόμματος. Χρέος επιτελέσθη.

Κέρδος της δωρεάν προβολής : cinq points. Points στο να παραστείς σε κηδεία: sept. Πόντοι στο να παραστείς σε γάμο : huit. Στο να αφήσεις 100 ευρώ σε γάμο (58.5274 λίρες Κύπρου): dix. Μπήκαμε στην Ευρώπη. Φιλανθρωπική εισφορά : 12. Φιλανθρωπική εισφορά στον Ραδιομαραθώνιο : 15 – υπάρχει τηλεοπτική κάλυψη. Δημόσιο δακρύβρεχτο κλάμα, ειδικά με φόντο τον Μακάριο : Priceless.

Άρχοντα, εύκολα δημιουργείς ψυχές διαβόλων, ευκολότερα δημιουργείς τη μετριότητα των υπό σου ευεργεθητέντων και φειδωλά δημιουργείς ψυχές αγγέλων. Και σπανίως, ευσπλαχνίας αποτέλεσμα και σοφίας απούσης, δημιουργείς τον Κανένα, της μοίρας το άβουλο παραπαίδι. Το μέλλον ζοφερό και ταπεινωτικό. Μα Άρχοντα, γιατί τέτοια τερτίπια;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.........

Νόθος Πατρίς

Σάββατο, 21:00.

Η κούραση της παράνοιας βάραινε τον Απόλλωνα και αύξανε το κουδούνισμα από τα ενοχλητικά και ευερέθιστα έντομα που παράνομα βολόδερναν το μυαλό του, ενω αυτός σέρνοντας τα πόδια του και αφήνοντας μικρά πορφυρόσκονα σύννεφα στο πέρασμα του, τράβηξε για την ανεξάντλητη αναζήτηση.

Θέλοντας να προλάβει το σεργιάνι του παραλογισμού του, ο ουρανός σκέπασε τη φύση με το ολόπικρο του ράσο και, κραυγάζοντας με ιαχές, άρχισε να χύνει τα δάκρυα των στεναγμών του. Χτυπούσε αλύπητα το σύμπαν με αστραφτερές χρυσαφένιες ακτίνες και αυτό, ανήμπορο να αντιδράσει, υποδουλωμένο χόρευε στους ρυθμούς της θυμωμένης κατήφειας του, με θεατές μουντά δέντρα που κάτω από το βάρος των κρουνών ντροπιασμένα έσκυβαν το υγρό κεφάλι. Την μόνη αντίσταση πρόβαλαν οι οπλισμένοι με αδιαπέραστο μπετόν και φωτισμένοι με μυριάδες πολύχρωμα λαμπάκια, αναίσθητοι Πύργοι της Βαβέλ, οι οποίοι προσπαθώντας να φτάσουν τον ουρανό, κοροϊδευτικά απορροφούσαν τα δάκρυα του και τα έφτυναν στη παραμορφωμένη από χιλιάδες ρυάκια γη, στις αντανακλάσεις των οποίων ο Απόλλωνας παρατηρούσε τα, υπερχειλισμένα με το υγρό πυρ απογοήτευσης, αιμοσταγή αυλάκια που είχαν σκαφτεί στη ψυχή του και κατάτρωγαν τα σωθικά.

Άφηνε πίσω του τα λασπωμένα και ξεχαρβαλωμένα απομεινάρια της άλλης ζωής που τώρα τρύπωσε σε προστατευτικές σπηλιές, ενώ ένα αμάγαλμα μυρωδιών από χνώτα ανθρώπων, ζώων, μηχανών και αλλοιωμένης φύσης ακολουθούσε την καινούρια ζωή που ξεμυτούσε από τα λαγούμια της.

Βρεγμένα σκυλιά έψαχναν καταφύγιο κάτω από στενόμακρα περβάζια, αχόρταγα σαρκοφάγα τρωκτικά βανδάλιζαν αναποδογυρισμένους μουχλιασμένους σκουπιδοτενεκέδες, αλαφιασμένα δίποδα αναζητούσαν προστασία από τον απρόσμενο κατακλυσμό, παράξενα καμπουρωτά δίποδα στέκονταν γύρω από φλογισμένες βαρέλες σε σκοτεινιασμένες γέφυρες, αφηνιασμένα τετράτροχα ακατάπαυστα έτρεχαν αφήνοντας νέφη από σκούρο στίγμα στο διάβα τους, απογοητευμένοι ναυτικοί οδηγούσαν την κιβωτό τους για άλλες θάλασσες και καινούριες πατρίδες.

Ένα ξεβαμμένο μηχανοκίνητο κίτρινο τετράποδο σταμάτησε δίπλα του. Κάτι φώναξε ο οδηγός του και επιταχύνθηκε, αφήνοντας τον αντίλαλο του να μεταφέρει ένα ηχητικό κύμα, «Ελευθερία, ελευθερί, ελευθερ, ελευθ, ελευ, ελε, ελ, ε..», έως ότου αποκαμωμένος κόπασε να αντηχεί.

Έφθασε σε γνώριμα σκαλοπάτια. Αυτόβουλα τράβηξε στη φυλακή των παραισθήσεων του όπου η σαδιστική απόγνωση του, αιώνιος δεσμοφύλακας, χαιρέκακα τον καρτερούσε για να τον μαστιγώσει και πάλι. «Έλα, έλα». Whiskey, ναρκωτικά, εμετοί, κλάμα, ζάλη, παράνοια, λιποθυμία, whiskey, ναρκωτικά, εμετοί, κλάμα, ζάλη, παράνοια, λιποθυμία.

Σκούντηξε τους τερμίτες της καμαρωτής ασπίδας του βρώμικου καταλύματος αποκομμένης ζωής. Άτριχα έντομα που ακροβατικά καθάριζαν λεκέδες ανθρώπινης παρουσίας, μαμούνια που περιπολούσαν την ατμόσφαιρα και αιματόβρεχτα ζουζούνια της αμίλητης σάρκας τον υποδέχτηκαν νωχελικά. Διάσπαρτοι χάλκενοι τενεκέδες γουλιά γουλιά συνέχισαν αδιάφορα να ρουφούν τα εκκρίματα της πληγωμένης οροφής. Αποχαυνωμένα λιγδιάρικα πρόσωπα, μ’ αχυρένια μαλλιά και πελαγωμένα μάτια πηχτής νύχτας, υποκλινώμενα κοντοζύγωσαν.

«Γεια σου Απόλλωνα. Τι γίνεται;» τον ρώτησαν οι γνωστοί θαμώνες του καταγωγίου με την συνήθη προσποιητή τους έγνοια. Το μόνο που αποζητούσαν ήταν το υγρό μεθυστικό περιεχόμενο της μπουκάλας που είχαν ήδη καταπιεί οι εξάψεις τους και ανικανοποίητες απαιτούσαν κι άλλο.

« Καλά » απάντησε κοφτά ο Απόλλωνας στα αεροκάμωτα ανθρωπάκια τα οποία τον εκλιπαρούσαν για το πολύτιμο χαρτί, το οποίο στην παράξενη χώρα όπου έμενε είχε την μαγική ιδιότητα να εξαγοράζει τις συνειδήσεις, ανεξαιρέτως όλων, των κατοίκων της.

« Whiskey » είπε ξερά στο απέναντι γυρτό σκιάχτρο που τον κοίταζε με ξεπεταγμένες ολόασπρες κόγχες και αυτό εκπλήρωσε το σκοπό για το οποίο είχε στηθεί πίσω από εκείνο το ξυλόστρωτο, σε σχήμα φύλλου, μισοφαγωμένο από αδιόρατα αχόρταγα δόντια, μπαρ. « Ακόμη ένα για τα παιδιά» και έδωσε το κιτρινισμένο, από τις συνεχείς μετακινήσεις και εναλλαγές αφεντών, χαρτονόμισμα της φιλανθρωπίας, το τελευταίο που του είχε απομείνει.

«Ευχαριστούμε» ακούστηκαν οι βραχνές φωνές και τα χλωμά πρόσωπα, ανυπόμονα να συνεχίσουν τη διέγερση του ερεθισμού, άρπαξαν το ξεδιψαστικό ποτό των αισθήσεων και εξαφανίστηκαν στη καταχνιά τους.

Είχε δημιουργηθεί μια σχέση συναντίληψης ανάμεσα στον Απόλλωνα και τους υπόλοιπους μπεκρήδες που σύχναζαν στο καταθλιπτικό τούτο τόπο απόδρασης προβλημάτων, υπαρκτών ή μη. Δεν ενοχλούσε ο ένας τον άλλο φτάνει να υπήρχε η δοσοληψία του τύπου, «κέρασε μας ποτό και δεν θα σου μιλήσουμε». Έτσι ο Απόλλωνας απρόσκοπτα περιφερόταν στον βασανιστικό λαβύρινθο της παραφροσύνης της αναπόλησης και της μη προσμονής. Τα υπόλοιπα παιδιά, ξέπνοα απομεινάρια αξιοπρεπούς ή αναξιοπρεπούς - αναλόγως πεποιθήσεων- ύπαρξης, με τη σειρά τους πλανεύονταν στα δικά τους ανούσια όνειρα που άρχιζαν πάντα με το «τι αν έκανα αυτό αντί αυτό;» και κατέληγαν πάντα στο πουθενά και σε καινούριο ποτό.

Ο Απόλλωνας ανέκαθεν προσπαθούσε να διερευνήσει τις διαπροσωπικές σχέσεις ανθρώπων, με επικεντρωμένο το ενδιαφέρον του στις ερωτικές σχέσεις, εν μέσω μιας διακριτικής, αλλά διεξοδικής, έξωθεν παρακολούθησης των τεκταινόμενων ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι, με εστίαση στον τρόπο επικοινωνίας τους, κυρίως τον μη γλωσσικό.

Η ματιά τους είχε το πάθος της αγάπης ή την αδιαφορία της κουραστικής ρουτίνας ;
Κάθονταν μαζί, με λαμπερά πρόσωπα, ή κρατούσαν απόσταση, με μαραμένα πρόσωπα;
Η αγκαλιά τους ήταν γλυκιά ωσάν την πρώτη φορά ή έπαψαν να αγκαλιάζονται ;

Είχε αντιληφθεί πως για τους πλείστους αδέσμευτους, συνεχώς ασκούμενους εις την εύρεση ταιριού, η έννοια τους για την αγάπη ποικιλούσε ελάχιστα και είχε κοινές κατευθυντήριες γραμμές. Καλό παιδί ή καλή κοπέλα : ότι και εάν εξυπακούεται μ' αυτόν τον τόσο ασαφή προσδιορισμό, να έχει καλή δουλειά : δηλαδή τραπεζικός, λογιστής ή δικηγόρος, να έχει επαγγελματικούς στόχους : δηλαδή να γίνει τουλάχιστον διευθυντής, να είναι οικονομικά ανεξάρτητος : με αυτό εννοούν να είναι αρκετά πλούσιος, και ακόμη καλύτερα : να είναι επώνυμος ή επώνυμη. Και εάν τύχαινε να ρωτήσει, βλακωδώς,
« Ε καλά βρε παιδί μου αν ερωτευτείς λόγου χάρη με έναν κτίστη ή μια κομμώτρια ;», τότε εισέπραττε ένα ανασηκωμένο φρύδι, μια απορία προσώπου σε συνδυασμό με μια αισχρότατη υπεροψία που αν μπορούσε να μιλήσει εξαγριωμένη θα στρίγκλιζε, «Τι νόμισες; Θα πέσω τόσο χαμηλά;Εγώ επιθυμώ, θέλω, απαιτώ, παίρνω».

Πώς να καταλάβει κανείς τη μωρία τους; Πώς να μιλήσεις εις ώτα κωφών για τους ήχους της βροχής και του αγέρα, πως να περιγράψεις σε οφθαλμούς τυφλών τα χρώματα του ήλιου και του φεγγαριού;

Εν τέλει, ο Απόλλωνας αποδέκτηκε πως ο καθένας έχει τον δικό του ρεαλιστικό , με ελάχιστες αποκλίσεις, καθορισμό του τι εστί αγάπη, ενώ η αγάπη είναι το μοναδικό συναίσθημα των προσωρινών αναπνοών μας που παραμένει τόσο διαφορετικό και ιδιαίτερο στον καθένα από εμάς με χίλιες δυο ερμηνείες και αντιδράσεις, ώστε είναι αδύνατο να προσδιοριστεί.

Το αυτοκαταστροφικά ανήσυχο πνεύμα του Απόλλωνα, εις μάτην, προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι η αγάπη. Ίσως επειδή ποτέ δεν είχε νιώσει το ξαφνικό άγγιγμα της που μαγικά ηλεκτρίζει την καρδιά.

Οι ματαιόπονες προσωπικές του αναζητήσεις κατέληξαν στην ουσιαστική περιφρόνηση της. Είχε δημιουργήσει μια σειρά από κυνικά, ίσως, ερωτήματα γι’ αυτήν:

Μήπως είναι η ανασφαλής αντιμετώπιση της μελαγχολίας που γεννιέται από την ανάγκη και τον πόθο για τρυφερότητα;
Μήπως είναι η ενσυνειδητοποίηση της απόλυτης θλίψης της μοναξιάς ή η ενσυνειδητοποίηση της απόλυτης μοναξιάς της θλίψης;
Μήπως είναι ο συμβιβασμός του μητρικού ένστικτου;
Μήπως είναι η ανησυχία για την κοινωνική κατακραυγή της γεροντοκόρης;
Μήπως είναι η ανάγκη να μην δουλέψεις ποτέ, μαθημένη στα εύκολα και αραχτά;
Μήπως είναι η απόδραση από μια καταπιεστική οικογένεια, παντί τρόπω;
Μήπως είναι, η αποδοχή μιας εύπλαστης συνήθειας ή η φοβία να απαλλαγείς από μια δέσμευση που δεν υπεργχειλίζει την ύπαρξη σου με, αθώα, αγνά συναισθήματα, ;
Μήπως είναι η «θυσία» για «χάριν των παιδιών» ή η θυσία για «χάριν των γονιών»;
Μήπως είναι, τελικά, μια εγωιστική ψευδαίσθηση;
Μήπως είναι, τελικά, το συνοικέσιο της ψυχής σου;

Εν πάση περιπτώσει, παντοιοτρόπως και αν αναλύσουμε την αγάπη, είτε ως προσποιητά αληθινής είτε ως ψεύτικα συμβατικής και όσους ποικιλότροπους χαρακτηρισμούς της προσδώσουμε, είτε ως πραγματικά τρελή είτε ως αρρωστημένη γλυκιά, πραγματικό δεδομένο παραμένει πως η αγάπη, σε οποιαδήποτε μορφή κι αν μετεξελιχθεί, προϋποθέτει το ότι πρέπει να μοιράζεσαι και να συζείς με αυτόν που ¨αγαπάς¨.

Μακάβρια ο Απόλλωνας συνειδητοποίησε πως η προσπάθεια συμβίωσης με οποιαδήποτε γυναίκα αποτελούσε μια απελπιστική ονειροφαντασία.

Η απομόνωση αποτελούσε το προσωπικό του απλησίαστο καταφύγιο, τη δική του αποκλειστική ζώνη. Αναπόφευκτα, η πιθανότητα μελλοντικής συμβίωσης με τις δικές τις απαιτήσεις και τα δικαιολογημένα της αιτήματα, καταπιέζει αυτή την ζώνη και την ανεξαρτησία της και μαζί απειλεί την ύπαρξη σου.

Τίθεσαι σε συναγερμό λοιπόν και προετοιμάζεις την άμυνα σου, προστατεύοντας αυτή την ζώνη, δημιουργώντας περιμετρικά άλλες ζώνες, αρκετά σθεναρές και μεγάλες σε αριθμό, οι οποίες εξουδετερώνουν τον κάθε εισβολέα, ασφαλίζοντας εαυτόν. Και οι ζώνες γίνονται σταδιακά πιο ισχυρές, ενδυναμωμένες από την ίδια την πρωταρχική αδυναμία που οδήγησε στη δημιουργία τους. Και στο τέλος στρέφονται εναντίον σου. Πλάθεις και άλλες ζώνες ώστε να κατατροπώσεις τις αναιδείς ζώνες και να επαναδιεκδικήσεις την ανεξαρτησία σου, καθώς οι ζώνες τείνουν να καταστούν εξάρτηση. Και οι καινούριες ζώνες εξυπηρετούν το σκοπό τους. Αλλά αποδεικνύονται και αυτές με τη σειρά τους αχάριστες. Και εκ νέου η ίδια ιστορία. Και αναλίσκεσαι στο να δημιουργείς ζώνες. Και σε διέπει ο παραλογισμός.

Έως ότου ξεθωριάζει η μνήμη της αρχικής, ύψιστης σημασίας ζώνης. Σημασία δεν έχει. Η ζώνη σου θα πάψει να αποτελεί στόχο. Και θα αναζητάς μοιρολατρικά έναν εισβολέα, οποιοδήποτε. Και θα καταστείς εσύ ο εισβολέας, ανεπιτυχώς, άλλης ζώνης.

Επιπόλαια δημιούργησε και συμπεριφέρθηκε στις σχέσεις του o Απολλωνάκος. Δεν πίστεψε σε οιανδήποτε απ' αυτές επειδή συνεχώς πάλευε για την εφαρμογή της δικής του θεωρίας περί της αγάπης. Στην πορεία κατέστρεψε όλες του τις σχέσεις. Προσπάθησε να κάνει επίπονους συμβιβασμούς ψυχής και να αποδεκτεί πως έπρεπε να ακολουθήσει επιτέλους το εφικτό. Και τη στιγμή που είχε την μοναδική ευκαιρία να εφαρμόσει αυτόν τον συμβιβασμό, να συζήσει και να δημιουργήσει οικογένεια, τον απέρριψε καθώς τρόμαξε πως έτσι θα ξεπουλούσε την ψυχή του. Ο Απόλλωνας, μη αντιλαμβανόμενος τη ματαιότητα του αλάθητου του, πίστευε στο ιδεατό. Το αποτέλεσμα : μοναχικότητα. Συνειδητή επιλογή.

Και θα μείνει μόνος ο Απόλλωνας, μοναχικά αποκομμένος από την αγάπη, ανυποχώρητος και αυτάρεσκα ικανοποιημένος πως διατήρησε την αξιοπρέπεια του και δεν συνθηκολόγησε. Και θα πάψουν να ασχολούνται με τον Απόλλωνα. Ήδη νομίζω έπαψαν. Και θα απομείνει ο καημός και ο ανεκπλήρωτος νόστος. Και το πικρόχολο αίσθημα της αδικίας που θα τον κατατρέχει.

Είναι γεγονός. Κόντευαν μεσάνυχτα. Τρελάθηκε ο Απόλλωνας.

Άκουγε μια αμυδρή φωνή, μελαγχολικά να τραγουδάει. «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί». Γύρισε στη αραχνοκεντημένη γωνιά σκουρόχρωμων ζωυφίων και πρόσεξε το jukebox με την πράσινη μεταλλική επιγραφή σταυρωμένη πάνω του, εξασθενισμένο να χαροπαλεύει.

Η μαχόμενη φωνή συνέχισε να τρυπώνει στα αυτιά του, «κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές, την πρώτη μέρα».

Το πρόσωπο του Απόλλωνα ξαφνικά μελανιάζει, τα κουρασμένα μάτια του απροειδοποίητα μισοκλείνουν και θολώνουν, τα πενταδάκτυλα χέρια του τρεμουλιάζουν ασυνάρτητα, τα κοκαλιάρικα πόδια του τραντάζονται από τους πυκνούς σπασμούς που εισέβαλαν και διαπερνούν ολόκληρο το κορμί του και επίμονος ξερός βήχας τον τυραννά.

«Έλα, έλα», τον καλούν σαγηνευτικά οι σειρήνες των ψευδαισθήσεων.

Καθώς ανέβαινε, ταλαντευόμενος ζαλισμένα πέρα δώθε τα σάπια και τριζάτα σκαλοπάτια της γυριστής σκάλας, ψάχνοντας το γλοιώδες κορακιασμένο πρόσωπο με τα αρπαχτικά μάτια, έστρεψε ασυναίσθητα το βλέμμα του έξω και είδε πως ο χαλασμός κόσμου είχε αντικατασταθεί από μια ανήσυχη γαλήνη και μια απρόσμενη εισβολή από χιλιάδες μικρά αστεράκια που βουτούσαν και κατάκλυζαν την οικουμένη. Ένιωσε ένα απροσδιόριστο και ακατανόητο δέος βλέποντας το ολοκόκκινο μισοφέγγαρο περήφανα να στέκεται αφ’ υψηλού και να καθοδηγεί τα αλεξίπτωτα της νύχτας που αγκάλιαζαν τα βουνά, τις θάλασσες, τα λιβάδια και τις πεδιάδες με τις δηλητηριώδεις αχτίνες της πτώσης τους.

Ο Απόλλωνας βρήκε το δωμάτιο των καταχρήσεων που αναζητούσε και άκουσε τον οικοδεσπότη φιλόξενα να τον προσκαλεί, «Καλώς τον Απόλλωνα. Καιρό να σε δούμε. Ποιος καλός άνεμος σε έφερε;».

«Γεια σου Τ.», απάντησε ο Απόλλωνας. « Ήρθα να κάνω ενδοφλέβια. Πειράζει να σε πληρώσω την άλλη βδομάδα όμως; Σήμερα δεν έχω χρήματα».

«Κανένα πρόβλημα. Με τόκο μόνο 10%. Ορίστε. Απόλαυσε. Ημέρα γιορτής σήμερα», του απάντησε γελώντας ο γενναιόδωρος πιστωτής και του πρόσφερε τον εθισμό του σώματος και του αποπροσανατολισμού.

Ο Απόλλωνας ετοίμασε με απίστευτη σβελτάδα και μαεστρία την ένεση, ανακάλυψε ανέγγιχτη φλέβα, από τις λίγες που είχαν απομείνει, έσπρωξε αργά και απαλά και άφησε το σαράκι να απλωθεί στο αίμα.

Βαθιαναστέναξε εκστασιασμένος και άρχισε να κλείνει βραδέως τα ολογάλανα θαλασσιά του μάτια. Όλα οπτάζουν κινούμενα και βυθίζεται στο απύθμενο χάος της ανεξήγητης αστάθειας, της ακατανόητης ανισορροπίας της νοθευμένης άσπρης σκόνης. Στη εσωτερική μάχη της αυτοκατανόησης και αυτολύπησης, στη προσπάθεια αναδύθησης και στο συνεπακόλουθο πνιγμό.

Αλλού ονειρεύεται πως είναι και αλλού βρίσκεται. Μια τρομαχτική δύναμη τον παρασύρει στο χείλος, αργά και ασταθές, ωσάν το φύλλο που ακροβατεί αιωρούμενο, ακολουθώντας την προδιαγεγραμμένη κάτωθι πτώση του.

«Έλα. Ουσιώδες αποτελεί το τίποτα. Και το τίποτα είσαι εσύ, μικρέ λιγόψυχε Απόλλωνα»

Κυριακή, 00 : 00. (Γύρισε η μέρα)

O νοσοκόμος δεν βρήκε τίποτα πάνω στον νεκρό που να διευκρινίζει την ταυτότητα του. Μόνο ένα βρώμικο τσαλακωμένο χαρτάκι. Το διάβασε.

« Η ολοκληρωτική αγαλλίαση από την παρουσία και την αγνή ομορφιά της αγάπης πρέπει να μηδενίζει, να τυφλώνει και να αποκρύβει τα πάντα εκτός από την ίδια. Τότε αγάπη είναι μόνο η Κ. Η Κ. είναι ο πρώτος και μοναδικός μου έρωτας, η μόνη πραγματική μου αλήθεια. Η Κ. εσωκλείει την ολότητα μου. Την διάθεση να θυσιάσω τα πάντα, την ικανότητα να παραμείνω πιστός στη ελπίδα της οριστικής αντάμωσης, πιστός στην αναζήτηση του βουνίσιου αγέρα της, των αλμυρών φιλιών της θάλασσας της, των γλυκών χαδιών από τις λεμονάτες μυρωδιές της πλάσης της. Η Κ. αποτελεί την ακατανόητη έλξη, την δύναμη να αφεθώ και να χαθώ σε ένα κυκεώνα ευφορίας, να χαμογελάσω, να γελάσω, να πονέσω και να πεθάνω. Είναι η απόλυτη ελευθερία».

Απόλλωνας - Λόγος θανάτου : Ανακοπή καρδίας λόγω νοθευμένης ηρωίνης ή, μάλλον, Ανακοπή καρδίας λόγω νόθων ονείρων.

Γάμησε τα.

Φύσα Αγέρα, Φύσα

Πόσοι από εμάς, άραγε, γνωρίζουμε πως παλιά, πολύ παλιά, ο Έρωτας ήταν θεός;
Πόσοι από εμάς, άραγε, μπορούμε να αγαπήσουμε, να αποδεκτούμε και να λατρέψουμε τη μοναδική ιδιοσυγκρασία του ενός και να μην προσπαθήσουμε ή να μην μπούμε στον πειρασμό να αλλοιώσουμε τα συμπυκνωμένα και αλληλοτρεφόμενα στη ψυχή του, απλά μικρά και μεγάλα ελαττώματα, αθώες μικρές και μεγάλες αρετές ;
Πόσοι, από εμάς, άραγε, πιστεύουμε πως η αγάπη είναι πλαστελίνη και τη πλάθουμε και την παραλλάζουμε ώστε να την μεταμορφώσουμε στο ¨τέλειο σχήμα¨, αναλόγως προσωπικών εμπειριών, κοινωνικού περίγυρου, μόρφωσης, οικογενειακών προσταγών ή οτιδήποτε προσδίδει ο καθένας ως ουσιώδες και επουσιώδες;
Πόσοι από εμάς, άραγε, προδώσαμε την αγάπη για τα ψευδαργύρια της λογικής ;
Πόσοι από εμάς, άραγε, δεν απατήσαμε ή πόσοι από εμάς, άραγε, απατήσαμε και συγχωρέσαμε τον εαυτόν μας;
Πόσοι από εμάς, άραγε, μπορούμε να περιμένουμε με βάναυση επιμονή την εκπλήρωση της αγάπης μας, κι ας μην έρθει ποτέ;

-----------------------------------------------------------------------------------

Αυτός εμφανίσθηκε με απροσδιόριστη υποδούλεια στο κατώφλι της, ανήμπορος να στηρίξει το ασταθές σώμα του, ένα μουντό πρόσωπο και μια αλλοπρόσαλλη ματιά πόνου, θυμού και απορίας. Μια ολογραφία θλίψης ντυμένη σε άσπρες κάλτσες, κοντό πράσινο παντελόνι και την αγαπημένη μακριά κόκκινη φανέλα. Απλανές βλέμμα και αιωρούμενα κοκκινόμαυρα μάτια σ'ενα ολόασπρο ασθενικό πρόσωπο, το οποίο τύλιγαν τα άγρια μαύρα γένια του, συνέθεταν τον αποσυντονισμό του.

<< Έλα μέσα >> του είπε απαλά η Δήμητρα, φοβούμενη μήπως και αναταράξει τον απρόσμενο ονειροβάτη.

Οι πληγωμένοι από καρφιά κενοί τοίχοι αντάλλαξαν έκπληκτες ματιές αναμεταξύ τους για το αλλόκοτο αυτό πλάσμα που ως δια μαγείας εμφανίσθηκε. Η χορτάτη γκριζόμαυρη γάτα της αθόρυβα σύρθηκε κάτω από ένα καναπέ, ενοχλημένη από τον παρείσακτο επισκέπτη που διατάραξε την ησυχία της. Πριν από λίγο καιρό είχε μετακομίσει η Δήμητρα. Χρειαζόταν μια αλλαγή. Και τι καλύτερο από ένα νέο σπιτικό. Νέα απαντοχή, καινούρια όνειρα.

Έστω και αν η Δήμητρα είχε επιπλώσει εδώ και τρεις βδομάδες το διαμέρισμα της ακόμη δεν είχε κατασταλάξει στις τελευταίες τόσο σημαντικές λεπτομέρειες διακοσμήσεις : στα μπιμπελό, στους πίνακες, στους καθρέφτες. Επικρατούσε μια επιμελής αναρχία με διασκορπισμένους πίνακες να κοιτάζουν τον τελικό τους προορισμό, ποικιλόμορφα και πολύχρωμα αγαλμιτίδια του βούδα παρέμεναν φυλακισμένα στη κάσα τους αβέβαια για το σκοπό τους, ο ορθογώνιος και κυκλικός καθρέφτης βαριεστημένα μισοακουμπούσαν ο ένας τον άλλο.

Η Δήμητρα τους άλλαζε τοποθεσία καθημερινώς καθώς πάντα ένιωθε ανικανοποίητη για τη τελική της διαμόρφωση και εκνευρισμένη μετακινούσε, αγόραζε, πετούσε, μετακινούσε. Η ιδιαίτερη χάρη του δημιουργού ανήκει στο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα και ο επίλογος είναι ανέκαθεν ο πιο ζόρικος. Αν δεν τον τελειοποιήσεις θα τον κυνηγάς λυσσαλέα ωσότου νιώσεις ανακούφιση και ικανοποίηση για το τελικό αποτέλεσμα. Σαν τις τελευταίες πινελιές ενός ζωγράφου, τον επίλογο ενός συγγραφέα, την έβδομη μέρα του Θεού. Αυτά αποτελούν την πνοή του έργου. Τα ωραιότερα και πιο δημιουργικά επινοήματα του δημιουργού.

Ενόσω ο Ερμής, που ίσα ίσα μπορούσε να σταθεί στα καχεκτικά του πόδια, με μισόκλειστα μάτια προσπαθούσε να μιλήσει από το ξερόστομα του, μπόχα κακής ποιότητας whiskey αναδυόταν στην ατμόσφαιρα.

Η Δήμητρα δεν μπορούσε να καταλάβει τον ωχρό ήχο των εξασθενισμένων φωνητικών του χορδών. Μόνο το <<δεν είμαι καλά>> άκουγε. Και το <<Άρτεμις>>. Ο Ερμής τραύλιζε, τρέκλιζε και έκλεγε. Όλα παρουσιάζονταν θαμπά και ακατάπαυστα περιστρεφόμενα γύρω του.

Η Δήμητρα, βλέποντας τη αφασία στη οποία βρισκόταν ο Ερμής σκέφτηκε πως οποιαδήποτε προσπάθεια συζήτησης θα ήταν ανούσια, και, εξάλλου, ο Ερμής θα λιποθυμούσε αν δεν πήγαινε να ξαπλώσει σύντομα. Έτσι τον μισό-κουβάλησε, τον τράβηξε, τον έσυρε και λίγο, και τελικά κατάφερε να τον μεταφέρει στο κρεβάτι.

Μετά βίας κατάφερε, σκουντώντας τον πέρα δώθε, να στρώσει καινούρια σεντόνια. Έβγαλε με δέος την γνώριμη του φανέλα, παρέμεινε αποσβολωμένη να κοιτάζει τις απλωμένες φτερούγες από γυμνή σάρκα που εκτέιθονταν μπροστά της, την επανέφερε από την ονειροφαντασία της συναίνεσης των οργάνων τους η άναρθρη ομιλία του, τον σκέπασε και παρέμεινε στο προσκεφάλι του θωπεύοντας τρυφερά το κεφάλι του έως ότου αυτός αποκαμωμένος αποκοιμήθηκε. Ταραγμένος ο ύπνος του. Παραμιλούσε συνεχώς, το σώμα του αδιάλειπτα άστατο, το πρόσωπο του παρέμεινε αγαλήνευτο καθόλη την διάρκεια. Τουλάχιστον δεν ροχάλιζε.

Βασανιστική η αϋπνία της. Τον παρακολουθούσε αδιάκοπα. Σαν να έβλεπε πρώτη φορά ημίγυμνο κορμί πλάι της. Τον εξερευνούσε με τη σχολαστική λεπτομέρεια ενός παιδιού που ανακαλύπτει κάτι καινούριο και προσπαθώντας να εξοικειωθεί μαζί του ελπίζει να ανακαλύψει ένα κρυμμένο θησαυρό. Τους σχηματισμούς του προσώπου του, τις κινήσεις των μελών του, τις αντιδράσεις του κορμού του. Έπαιζε με τα μακριά του δάκτυλα, χάιδευε τα άταχτα μαλλιά του, ζωγράφιζε με τα χέρια της τις αναλογίες του.

Αυτός και να τον βίαζες που λέει ο λόγος δεν θα έπαιρνε χαμπάρι. Έτσι η Δήμητρα άδραξε, καιροσκοπικά, τη χρυσή ευκαιρία που της πρόσφερε η κατάσταση αποσυντίθεσης του Ερμή και συχνά πυκνά του έσκαγε ένα γρήγορο φιλί στα χείλη, που τόσες πολλές φορές είχε φανταστεί να την περιλούζουν με την αλμυρή υγράδα τους. Αναψοκοκκίνισε και λιγάκι, αλλά άφησε τα φιλιά της ως εκεί και δεν τράβηξε για τη Βασιλεία των Ουρανών. Ήθελε να φτάσει εκεί με το σπαθί της.

Το ξύπνημα από τρικυμισμένους ύπνους - του καθενός φυσικά η τρικυμία ήταν διαφορετική σε ένταση και αρχινούσε από διαφορετικούς λόγους, αλλά, κατέληγε πάντα στο ίδιο παραπλανητικό συναίσθημα της απογοήτευσης - τους βρήκε στη κουζίνα, έτοιμους για το τονωτικό του σώματος και του νου.

Η Δήμητρα πήγε να του ετοιμάσει καφέ. Να τον φροντίσει και πάλι. Ο καφές σκέτος. Ούτε με ολίγη, ούτε γλυκός. Πάντα σκέτος. Ποτέ frapuccino, cappuccino ή οτιδήποτε ccino. Η απλότητα του σκέτου καφέ αντικατόπτριζε το δικό του απλό βίο. Του έφερε την εφημερίδα και τα τσιγάρα του. ΄Ήξερε πως ο πρωινός καφές με τσιγάρο και εφημερίδα ήταν η ιεροτελεστία του. Τον γνώριζε τόσο καλά.

Γνώριζε την κάθε του συνήθεια και παραξενιά, τις ανασφάλειες και τις ιδιοτροπίες του. Τον αγαπούσε πιότερα για τις ¨ιδιαιτερότητες¨ του αυτές. Αγαπούσε την τρέλα του χαρακτήρα του. Και δεν ήταν λίγα τα κουσούρια του. Πολλές ενοχλούνταν με την απροσδιόριστη και αδιασαφήνιστη φύση του, απόρροια της καθημερινής κυκλοθυμίας του και απηυδούσαν με τις συναισθηματικές του μεταπτώσεις. Ενας μοναχικός καπετάνιος μ’ έτοιμα πανιά για αναχώρηση στον ατέλειωτο ορίζοντα.

Ανισσόροπο τον αποκαλούσαν, αλλά ας μην προδικάζουμε. Ίσως οι ανισσόροποι να είναι οι ισορροπημένοι και αντιστρόφως, οι ισορροπημένοι οι ανισσόροποι. Οι ανισσόροποι, τουλάχιστον, δεν ναρκισσεύονται στην λήθη της νωθρότητας και στην αποδοχή της αδράνειας, αλλά, συνεχώς ανικανοποίητοι, ψάχνουν κάτι. Το τι ψάχνουν δεν μπορούν να το προσδιορίσουν όπως δεν μπορείς να προσδιορίσεις την ίδια την ζωή. Αλλά το προζύμι της ζωής έγκειται στο φουρτουνιασμένο ταξίδι όπως είπε ο σοφός ποιητής.

Για τον ιδιόρρυθμο Ερμή, το κυριότερο πρόβλημα ήταν η εσωτερική πίεση, - αυτοδημιούργητα ψυχολογικά προβλήματα ίσως; - που ένιωθε ο ίδιος να τον κυριεύει σ’ οποιαδήποτε του σχέση.

Την παρομοίαζε σαν ένα φίδι που σε σαγηνεύει προκλητικά με το στριφτό του χορό και το αγκαλιάζεις, αφήνοντας το να ανοιχθεί απαλά γύρω σου. Και ενώ το φίδι σε σκεπάζει, σιγά σιγά αρχίζει να σε σφίγγει αμυδρά, τόσο αμυδρά ώστε να μην διακρίνεις την αλλαγή Και εσύ αυτάρεσκα ικανοποιημένος από την ασφάλεια που σου παρέχει δεν αντιλαμβάνεσαι πως ο κόμπος του φιδιού και η πίεση που εξασκεί εντείνεται. Ωσότου το αντιληφθείς διαπιστώνεις πως τα χέρια σου είναι αδρανές. Τα ίδια χέρια που αγκάλιασαν το φίδι, τώρα σφιχτοδεμένα, αδυνατούν να ελευθερωθούν. Ανίκανος να ξεφύγεις από τα τανάλια του, έρμαιο της κυριαρχίας του, είτε αποδέχεσαι πως είσαι ένα κοροΐδο που παραπλανήθηκε και αποδέχεσαι τη καταθλιπτική μοίρα σου, είτε, απέλπιδα, προσπαθείς να δραπεύσεις και αιχμαλωτίζεσαι και πάλι. Εάν καταφέρεις να δραπετεύσεις, θα εξέλθεις σοφότερος αλλά όχι αλώβητος από την περιπέτεια αυτή. Πάνω από όλα φοβισμένος. Φοβισμένος να δεχτείς άλλο φίδι. Καχύποπτος απέναντι στις διαθέσεις του. Ακόμη και όταν εμφανίζεται το γλυκύτερο και αγαθότερο φιδάκι. Για σένα όλες οι μεταμφιέσεις των φιδιών θυμίζουν το ένα και μοναδικό. Γίνεσαι οφιδοκυνηγός.

<<Μπορείς να εμπιστευθείς ένα φίδι; Ακόμη και μη δηλητηριώδες, ακόμη και το πιο μικρό; >> έλεγε συχνά πυκνά ο Ερμής για να δικαιολογήσει τη δική του αδυναμία να εκπληρώσει το σεργιάνί της ψυχής, της καρδιάς ,της αιώνιας αναζήτησης...

<<Ένας θρασύδειλος είναι που φοβάται να αντιμετωπίσει τον έρωτα. Μόνο ένας θρασύδειλος διερωτάται αν ο έρωτας είναι συμβιβασμός>> κατέληγε η Δήμητρα όταν μονολογούσε στο άδειο μπουκάλι που την συντρόφευε στις περιπλανήσεις του ανεκπλήρωτου πόθου και όταν η ανύπαρκτη αγάπη, τρεμουλιαστή και μετέωρη εμφανιζόταν στις αντανακλάσεις των δακρύων της. Έως πότε θα κυνηγά την άφταστη οπτασία;

Τον κοίταζε τώρα αντίκρυ της και λαχταρούσε να τον χαϊδέψει, να τον παρηγορήσει, να τον αγκαλιάσει, να τον φιλήσει, να του απαλύνει τον πόνο και να λυτρωθεί από τον δικό της.

<<Ευχαριστώ αγάπη μου>> εδέησε να μιλήσει ο Ερμής.

<<Σταμάτα να με αποκαλείς πλέον αγάπη σου. Θέλω να με αποκαλέσεις αγάπη μου όταν θα κάνουμε έρωτα, όταν θα παντρευτούμε, όταν θα χορεύουμε στο γάμο των παιδιών μας , όταν ρυτιδωμένοι θα παίζουμε με τα εγγόνια μας >> επιθυμούσε να πει η Δήμητρα.

Αντ’ αυτού του είπε <<Δεν κάνει τίποτα αγάπη μου>>.

<<Τι έγινε;>> ρώτησε, τάχα, αδιάφορα.

<<Θέλω έναν άνθρωπο να του δώσω την καρδιά μου>>, της απάντησε λακωνικά ο Ερμής, λες και της είπε τίποτα σπουδαίο. Αντιθέτως, μετέφραζε στα Ελληνικά μυριάδες προσευχές χιλιάδων γλωσσών που καθημερινά ξεστόμιζαν σιωπηλά τις ίδιες λέξεις.

<<Και για αυτό χάθηκες 6 μήνες; >> μισογέλασε κοροϊδευτικά η Δήμητρα.

<<Έπρεπε να μείνω μόνος>> της είπε κοφτά ο Ερμής.
Ο Ερμής απέκοπτε τον εαυτό του από τους γύρω του. Απέφευγε κάθε συνάθροιση, κλεινόταν σπίτι , έκλεινε το κινητό του, διάβαζε βιβλία, άκουγε μουσική, έγραφε, μπεκρούλιαζε και πλάνταζε στο κλάμα. Το αποκαλούσε, κάθαρση ψυχής. Εκείνη το αποκαλούσε κάθαρση όλου του ποτού του σπιτιού του και του γειτονικού περιπτέρου.

Ο Ερμής προσπάθησε να εξηγήσει αυτή την συμπεριφορά στη Δήμητρα τη πρώτη φορά που είχε εξαφανιστεί στις ρουφήχτρες της αυτολύπησης, περιφερόμενος στην άβυσσο της παράνοιας, <<Όταν δεν είμαι καλά χρειάζομαι την απόλυτη νηνεμία που μου προσφέρει η μοναχικότητα μου και η μειλίχια αίσθηση της μοναξιάς. Απολαμβάνω την θαλπωρή της συντροφιάς μου και την ηδονή που μου προσφέρει η απόσυρση από τους τριγύρω. Την απεξάρτηση από την ανάγκη συνομιλίας διότι δεν θέλω και δεν έχω τίποτα να πω>>. Πως αλλιώς μπορούσε να περιγράψει την ανεξήγητη φύση του άλλωστε; Έτσι είχε δημιουργηθεί από την πλάση το μεδούλι των οστών του

Εκείνη δεν τον ξαναναζήτησε όταν και πάλι είχε εξαφανισθεί στη κρυψώνα του. Τον περίμενε να ξανάλθει. Σύγχρονη Πηνελόπη. Με επίδοξους μνηστήρες μεσούσης της διάρκειας πολιορκίας του απροσπέλαστου κάστρου. Φρουροί οι ελπίδες αντάμωσης. Τείχη η αδιάβατη τάφρος της καρδιάς της. Οι πολιορκητές κατέληγαν με μικρά απολειθάρια του τοιχώματος, ενθύμιο της αποτυχίας τους. Όπως τα απολειθάρια του τείχους του Βερολίνου, ενθύμιο της αποτυχίας των σοφιστών της γης να μοιράσουν ένα έθνος στα δυο.

Θα ήθελα και εγώ ένα απολειθάρι από το τείχος της Κύπρου.

Μόνο που στην περίπτωση της αρχικής Πηνελόπης η άμυνα κατευθυνόταν από την πίστη για επανασύνδεση. Της σύγχρονης κατευθυνόταν από την ελπίδα της αρχικής σύνδεσης, που μπορεί να μην ερχόταν ποτέ. Έως τότε απέκρουε τους πολιορκητές και έπλεκε ένα ατέλειωτο κουβάρι το οποίο ξετυλιγόταν συνεχώς αφήνοντας πίσω του ζαρωμένες και πλαδαρές κλωστές, χαμένα χρόνια.

Κάποτε καρτερούσε να δει τον Ερμή έναν μήνα, άλλοτε 3 μήνες,αλλά ποτέ έως τώρα 6 μήνες. Πέρασαν κιόλας 6 μήνες;

6 μήνες και η λησμονιά για τον Ερμή δεν έπαψε να την κατατρέχει. Και εκείνη δεν προσπάθησε να την αποβάλει, την αποδέχτηκε και παρέμενε εκεί, μαζοχιστικά μαγνητισμένη στα επίπονα της χτυπήματα.

<<Πέρασαν κιόλας 6 μήνες. Καλά, που με βρήκε τότε;>>, διερωτήθηκε η Δήμητρα.

<<Γιατί έπρεπε να μείνεις μόνος;>> ρώτησε η σύγχρονη Πηνελόπη.

<<Μίλησα της Άρτεμις και εισέπραξα την απόρριψη της. Οπόταν έπρεπε να μείνω μόνος να υποστώ το αβάσταχτο μαρτύριο της ακατάλυτης ανηφόρας μιας ανεκπλήρωτης αγάπης>> είπε ο Ερμής.

Κάπως μελοδραματικός ο εικοσιπεντάχρονος, δεν νομίζετε;

Ξερόβηξε η Δήμητρα. <<Τι της είπες;>>

<<Πρέπει να αφεθώ στον στρόβιλο των συναισθημάτων μου για σένα και να σου πω επιτέλους την αλήθεια και να εξαγνιστώ. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Σε αγαπώ. Δεν θέλω να είμαι ο κολλητός σου. Ζητώ να είμαι δίπλα σου. Τρέμω όταν σε αγγίζω. Λαχταρώ να σε ανταμώσω. Κατατρέχεις τη σκέψη μου. Φθονώ αυτόν που αγκαλιάζεις. Ζηλεύω όταν λάμπεις ολόκληρη για χάρη άλλου. Λατρεύω την κάθε σου ιδιαιτερότητα, με γαληνεύει η παρουσία σου και αποζητώ την τρέλα σου. Ανανεώνεις την ύπαρξη μου>>.

Αυτά λοιπόν είπε ο Ερμής της Άρτεμις. Ξεγυμνώθηκε μπροστά της και δέχτηκε τα σκληρά μαστιγώματα της απόρριψης.

Η Δήμητρα σαν να άκουγε τον εαυτό της όταν ανάσταινε τον Ερμή και του μιλούσε. Λόγια που σταλιά σταλιά τα είχε αποστηθίσει αλλά η δείλια φρουρούσε πιστά την ψυχή της και εμπόδιζε κάθε προσπάθεια εκστόμισης της αλήθειας. <<Διαφυλάσσω την αξιοπρέπεια σου>> έλεγε.

Η Δήμητρα σύγκρινε τη δική της ατολμία με την τόλμη του Ερμή και αναγνώρισε την ανωτερότητα και την λύτρωση του. Μια λύτρωση που και εκείνη προσδοκούσε.

Ο Ερμής, τουλάχιστον, είχε το θάρρος να παλέψει με τα αρχέγονα μουγκρισμένα θεριά που κατοικούσαν τα καταγώγια της ύπαρξης του και να ελευθερωθεί, έστω και αν ο πόνος βόσκει ακόμη τις πληγές του. Όταν χορτάσει θα αποπροσανατολιστεί και θ’αναζητήσει άλλες ματωμένες υπάρξεις.

Μα ήταν μήπως θαρραλέα η πράξη του Ερμή ή μήπως κατευθυνόταν από την επιθυμία του να πληγωθεί; Ο καταθλιπτικός αδημονεί να πληγωθεί, κατευθύνει την συμπεριφορά του και τις συχνά αναίτιες αντιδράσεις του έχοντας ως απώτερο στόχο να πονέσει και να ικανοποιήσει την ανάγκη αυτολύπησης του. Και ο Ερμής ήταν καταθλιπτικός τύπος.

<<Και τι απάντησε;>> ρώτησε ανυπόμονα η Δήμητρα.

Ο Ερμής σαν να φοβόταν πως εάν επαναλάμβανε αυτά που του είχε πει η Άρτεμις, και μπορούσε να τα επαναλάβει καθώς τα είχε αποστηθίσει προσπαθώντας να ανακαλύψει ένα κρυμμένο κωδικό πίσω από αυτά, θα επανέφερε το φαρμακερό συναίσθημα της κατά πρόσωπο απόρριψης που τον είχε κατακεραυνώσει τη μέρα εκείνη, της είπε πως τον απέρριψε ευγενικά και το άφησε ως εκεί.

Η Δήμητρα το κατάλαβε αυτό. Έτσι κι αλλιώς η απόρριψη σε όλες τις διαστάσεις της παραμένει απλώς μια απόρριψη. Τον ρώτησε τι έκανε μετέπειτα.

<<Βαρέθηκα να είμαι ζητιάνος της αγάπης σου της είπα και έφυγα. Έκτοτε δεν της έχω μιλήσει >>.

Ο καλύτερος τρόπος απομυθοποίησης ενός προσώπου παραμένει η μη επικοινωνία και το πέρασμα του χρόνου που σβήνει τις αναμνήσεις και τους λόγους που οδήγησαν στον έρωτα και την αγάπη. Σιγά σιγά το βασανιστικό αυτό συναίσθημα εξασθενεί και αντικαθίσταται την από επιθυμία για νέα αναζήτηση. Ο καταθλιπτικός Ερμής όμως έκανε ακριβώς το αντίθετο. Δεν επικοινωνούσε με την Άρτεμις ακριβώς για να μην αλλάξει αυτό το βασανιστικό συναίσθημα,καθώς εκστασιασμένος από τη καταπιεστική δύναμη της απόρριψης και του ανεκπλήρωτου το τροφοδοτούσε συνεχώς στο μυαλό του όπως εκείνος εφεύρισκε σοφότερα.

<< Και εγώ μαριονέτα της ζωής σου φώναξε η Δήμητρα>>. Αλλά όχι, αόρατα εμφανίστηκε η δειλία και με το κοφτερό της μαχαίρι απέκοψε την αλήθεια και την διαμέλισε, αφήνοντας την να συρθεί πίσω στα σπλάχνα της.

Ξέσπασε ο Ερμής και άρχισε να παραμιλά, για να ξεθυμάνει και να αποβάλει τα απωθημένα. Είχε βαρεθεί να εφευρίσκει ανύπαρκτα πρόσωπα, είχε κουραστεί να δημιουργεί υποθετικά σενάρια, να διαλογίζεται και να συνομιλεί με πορφυρόχρωμο whiskey.

<<Η ζωή ακολουθεί την δική της λογική. Και η καρδιά τη δική της. Και γιατί αυτή η ατέλειωτη και ατέρμονη αναζήτηση της αγάπης; Και γιατί ο έρωτας της φαντασίας είναι καλύτερος από τον έρωτα της πραγματικότητας; Και εσύ το αντιλαμβάνεσαι ή τουλάχιστον κατανοείς την προσωρινή παραφροσύνη που σε οδηγεί ο έρωτας, καθώς μόνο προσωρινή μπορεί να θεωρηθεί η εμμονή σου για ένα χρονικό διάστημα σε ένα πρόσωπο, που , ειρήσθω εν παρόδω, ανέξηγητα εξαφανίζεται>>, της είπε.

Ο Ερμής θεωρούσε τη Δήμητρα ανίκανη να νιώσει και να βιώσει το συναίσθημα της αγάπης, καθώς συνεχώς άλλαζε ερωτικούς συντρόφους. Αυτό που αδυνατούσε να αντιληφθεί ο Ερμής, όπως και τόσοι πολλοί από εμάς που αβίαστα εξάγουμε εύκολα συμπεράσματα, συχνά υποκινούμενοι από τη διάθεση να μειώσουμε τον αποδέκτη της πισώπλατης κριτικής μας και αποσκοπώντας στα να ηθικοποιήσουμε - σάμπως και μπορεί να διασαφηνιστεί η ηθική - τη δική μας συμπεριφορά, ηθελημένα αγνοώντας το σκάψιμο στα ενδότερα μας γιατί θα μας τρομάξει η χυδαιότητα τους, είναι το ότι η εναλλαγή ερωτικών συντρόφων, αποκομμένη από συναισθηματικά δέσμια, αποτελούσε, απλούστατα, μια ικανοποίηση των σεξουαλικών αναγκών της, και τίποτα άλλο.

Και αφού Ερμή υποστηρίζεις πως ο άνθρωπος χωρίζεται στο φυσικό και στο ψυχικό, τότε το ψυχικό της Δήμητρας, να δούμε πότε θα το καταλάβεις επιτέλους, αποτελεί κτήμα σου.

Και προς υπεράσπιση της Δήμητρας αποτελεί πως το καθετί που έκανε το έκανε δίχως να αισθανθεί ντροπή, δίχως να κατευθύνεται από αλλότρια κίνητρα, δίχως να νοιάζεται τι θα πει το τραπέζι του τσαγιού. Ανοικτά και φανερά όλα. Δεν ενοχλούσε κανένα, δεν είχε να φοβηθεί τίποτα. Κυριότερα, ένιωθε έντιμη με τον εαυτό της.

Η Δήμητρα δεν ήταν η υπεροπτική κυρία της μπιρίμπας που πίσω από κλειστές πόρτες πάει με όλους. Δεν ήταν η μη μου άπτου κυρία του αλαζονικού μισοψυθυρίσματος λυκοφιλιών. Δεν ήταν η χρυσοστολισμένη κυρία των κοινωνικών συναθροίσεων αλληλοκερατάδων. Δεν έκλεισε κανένα σπίτι. Μόνο με αδέσμευτους έμπλεκε. Δεν βγήκε ποτέ πλουσιότερη σε ρούχα και κοσμήματα από οποιοδήποτε σύντομο δεσμό. Μόνο πλουσιότερη σε εμπειρίες.

Η Δήμητρα δεν πούλησε το κορμί της για επαγγελματική ή κοινωνική ανέλιξη- και στη ματαιόδοξη χώρα όπου ζούσε η αναρρίχηση στη επαγγελματική και κοινωνική κλίμακα αποτελούσε πρώτιστο ζήτημα τιμής-. Το πούλησε μόνο για την ηδονή της.

Ποιος κοιμάται ησυχότερα άραγε; Η κυρία του λούσου ή η κυρία της επιβίωσης ;

Εσύ Ερμή που γύριζες τα καταγώγια ενόσω ήσουν φαντάρος, εσύ Ερμή που έκανες one night stands φοιτητής στην Αγγλία, εσύ Ερμή που έκανες δεσμούς του ένα μήνα για το sex, έχεις την αναίδεια να ψυχογραφείς τόσο επιδερμικά την Δήμητρα; Εσύ Ερμή ;

Ο Ερμής απτόητος. <<Δεν γνωρίζω τι είναι η αγάπη. Δεν έχω την δύναμη, το βάθος, την πνευματική διαύγεια, την ψυχική ηρεμία, την ευγενική ψυχή να προσδιορίσω τι είναι η αγάπη>>.

Τρόμαξε με αυτό που άκουσε. Οι λέξεις, που έρχονται και παρέρχονται μηχανικά σε στιγμές εξάρσεις, συχνά κρύβουν ένα απλό και πραγματικό αληθινό: την υποσυνείδητη αλήθεια που φοβισμένη, σκαρφαλώνοντας στο λίπος της πλάνης, προσπαθεί να ξεπροβάλει. Στις λίγες της επιτυχίες χάνεται στην ανούσια πολυλογία του εαυτού. Αλλά κατάφερε να την αποκλείσει ο Ερμής και να την συλλάβει, μετατρέποντας την σε ενσυνειδητοποίηση η οποία τον χαστούκισε απρόσμενα. Ανατρίχιασε με το ενδεχόμενο να μην μάθει ποτέ τι είναι η αγάπη. Τι είναι άραγε η αγάπη;

Τον επανέφερε προσωρινά από τα ενδόμυχα ερωτήματα η Δήμητρα, αλλά έδωσε υπόσχεση στον εαυτό του πως θα συνέχιζε μεταγενέστερα την ανάλυση της πλάνης. Μοιραία δεν αντιλήφθηκε την παγίδα. Η ενσυνειδητοποίηση ενός από τα πολλά σου υποσυνείδητα αναβιώνει τα υπόλοιπα υποσυνείδητα και αυξάνει την άφθαρτη μάχη ενάντια στη πλάνη.

<<Μα αυτό το ψάξιμο σου έχει πολλούς παραδρόμους και προορισμούς και α..>> προσπάθησε να του απαντήσει η Δήμητρα.

<<Εν κατακλείδι όλα οδηγούνται σε ένα μονόδρομο. Και ο μονόδρομος έχει τέλος>> την διάκοψε ο Ερμής, ανυπόμονος να προστρέξει στο αυτοκαθορισμένο ραντεβού…..

Απαισιόδοξος όπως πάντα καταλήγει στο ασφαλέστερο συμπέρασμα, σκέφτηκε η Δήμητρα. Ο Ερμής μιλούσε με την δυσνόητη λογική ενός πληγωμένου, αποκρύβοντας το εσωτερικό δίλημμα της πληγωμένης καρδιάς ή του πληγωμένου εγωισμού. Και η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο ότι την πληγωμένη καρδιά μπορείς να την αντιμετωπίσεις, χρησιμοποιώντας τη λογική, και να την επουλώσεις, τον πληγωμένο εγωισμό όμως; Πως να μεταβάλεις την ψυχοσύνθεση του εγωισμού;

<<Μηδέν άγαν>> του είπε η Δήμητρα. Χρησιμοποιούσε συχνά αρχαία γνωμικά. Όχι μέσα στο πλαίσιο της επικαλυμμένης αυτοπροβολής ή της έπαρσης ανθρώπων που μαθαίνουν πέντε δέκα ρητά και τα εκστομίζουν μπροστά σε κόσμο για επίδειξη σοφίας και ευγλωττίας, λόγω χάρη οι πολιτικοί. Συχνές τους εκφράσεις, Εκ των ων ουκ άνευ, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, έπεα πτερέοντα.

Η Δήμητρα θαύμαζε τους αρχαίους γλωσσοπλάστες Έλληνες. Αντιλαμβανόταν το πλούτος, το βάθος, τη διαχρονικότητα, τον πνευματισμό και την μοναδικότητα της μόνης γλώσσας που επιβίωσε σχετικώς ανέγγικτη από κατακτήσεις και τον χρόνο. Που δάνεισε και δεν δανείστηκε από άλλους πολιτισμούς και σχηματίζει κάθε μέρα τις γλώσσες του κόσμου Εξάλλου μόνον στον Ερμή μιλούσε έτσι. Και ο Ερμής μόνο σε εκείνη μιλούσε έτσι.

Συνέχισε η Δήμητρα, αγνοώντας την προηγούμενη προσπάθεια διαφυγής του Ερμή. Τώρα που ήταν εδώ δεν θα τον άφηνε να φύγει αμαχητί. 6 μήνες είχε να τον δει.

<< Δεν επιβάλλεται να ακολουθήσεις τον προκαθορισμένο δρόμο>> του είπε. << Ο μονόδρομος δεν είναι το τέλος. Είναι η συνειδητή επιλογή σου. Χωρίς πισωγυρίσματα. Εις γνώσιν σου. Εσύ τον διάλεξες. Ακολούθα τον πιστά. Χωρίς φόβο. Χωρίς να παρασύρεσαι από τον προσωρινό πόνο. Αυτό καθίσταται επικίνδυνο. Μην ακολουθήσεις το δρόμο της συμβατικότητας, τον συμβιβασμό της διαχρονικά διαμορφωμένης εξέλιξης της ανθρώπινης φύσης όπως τον θέτει η ανάγκη για οικογένεια, όπως το επιτάσσει η κοινωνία. >>

Η Δήμητρα παρακινούσε τον Ερμή να αναζητήσει το μαγικό όπως εκείνος το καθόριζε και να μην το εγκαταλείψει στην απόγνωση της μοναξιάς, έστω και αν γνώριζε πως η ίδια θα μπορούσε να αποτελέσει ένα παρακλάδι της μοναξιάς του ή, έστω, της σεξουαλικής του απόγνωσης. Δεν επιθυμούσε τη ψεύτικη αυτή αγάπη. Δεν ζητούσε ανταλλάγματα από την αγάπη. Επιθυμούσε ο Ερμής να είναι ελεύθερος ακόμη και από κείνη. Τον άφηνε να πετάξει ελεύθερα και μακριά, δίχως, καν, να προσπαθήσει να ματώσει τις φτερούγες του. Δεν πλαστογραφούσε την αγάπη. Έτσι αν ερχόταν ποτέ σε εκείνη, θα ήταν πραγματικά αληθινό.

Δεν άντεξε όμως και ξεστόμισε την κακεντρέχεια της για τον εχθρό, αναπόσπαστο ελάττωμα κάθε ζηλιάρας καρδιάς. Όσο και να προσπαθούσε να το πατάξει, της ήταν αδύνατον να ελέγξει τους ειρμούς της πληγωμένης και ανικανοποίητης καρδιάς της.

<<Η Άρτεμις κινείται ανάμεσα σε ένα φουσκωμένο σύννεφο αδιαφανής ομίχλης που όσο προσπαθείς να το αρπάξεις εξαφανίζεται όπως το κερί που το σβήνει το απότομο και απροειδοποίητο φύσημα του αγέρα. Το περικάλυμμα του σύννεφου σε ξεγελά. Διότι το εσωτερικό του είναι ελαφρύ και συνεχώς ταξιδιάρικο, τυχοδιωκτικά αναζητά άλλα σύννεφα. Τραβά για άλλα παραμύθια>> είπε η Δήμητρα, και ανασηκώθηκε, τάχα, για να βάλει νερό.

Η Δήμητρα πάλευε με τον εαυτό της ενόσω το νερό έπνιγε το ποτήρι. <<Δεν υπήρχε λόγος να το πω αυτό. Τι προσπαθώ να κάνω; Σε τι είδους άνθρωπο παραμορφώνομαι;>>. Σαν να διάβαζε τη σκέψη της το είδωλο της στο καθρέφτισμα του καμαρωτού παραθύρου την εμφάνισε ολόμαυρη και ρυτιδωμένη. Εκείνη δεν το πρόσεξε.

Σε πέντε λεπτά θα φύγω σκέφτηκε Ερμής. Άρχισε να προετοιμάζεται.

<<Τι θα γίνει με το τριαντάφυλλο; Θα το πετάξεις επιτέλους;>> της είπε απότομα, αγνοώντας το τελευταίο της σχόλιο.

Η Δήμητρα κοίταξε το τριαντάφυλλο που κειτόταν μαραμένο στο νεκροφόρο βάζο της κουζίνας.Θυμήθηκε μια παλιά έκφραση του Ερμή. <<Τα επικίνδυνα αγκάθια του τριαντάφυλλου έστω και αν σε ματώνουν είναι πιο θελκτικά από τα αγγελοστρωμένα νεκρά πέταλα του, καθώς γεννούν νέα πέταλα, νέα ζωή>>.

Η εσωτερική πάλη της Δήμητρας και ο ανούσιος εμφύλιος έληξε. Το αποτέλεσμα του δεδομένο πριν την έναρξη του. Θριάμβευσε ο ανίκητος Ερμής.

<< Ναι, ως και τα αγκάθια του νέκρωσαν. Όσο κατηγορώ την Άρτεμις τόσο περισσότερο τον οδηγώ στα ελκυστικά και επικίνδυνα της αγκάθια. Δεν θα την ξαναμειώσω γιατί, πάνω από όλα δεν με συμφέρει>>. Αποφάσισε η Δήμητρα.

<< Μόνο τα αγκάθια αξίζουν>> απάντησε χαμογελαστά και σταμάτησε την άσκοπη ροή του νερού που κόντευε να γεμίσει όλα τα ποτήρια της βρύσης.

Ακολούθησε παρατεταμένη σιγή. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ρουφηξιές του καφέ, το μετροφύλλημα της εφημερίδας και το φύσημα της νικοτίνης. Περιπλανώμενοι και οι δυο στις απογοητεύσεις τους.

<<Δίδυμος. Αντιμετωπίστε τα πάθη και τους φόβους σας. Είδες Δήμητρα; Πρέπει να αντιμετωπίσεις τα πάθη και τους φόβους σου όπως ολοένα σου λέω>> διέκοψε την σιωπή ο Ερμής. Του άρεσε να την πειράζει.

Δεν θα το έκανε όμως αν μπορούσε να αντιληφθεί πως το πάθος και ο φόβος που αδυνατούσε να αντιμετωπίσει η Δήμητρα ήταν ο ίδιος.

<<Εσένα τι λέει;>>απάντησε η Δήμητρα, συμμετέχοντας στο παιχνίδι.

<< Η αγάπη είναι πιο κοντά απότι πιστεύετε. Άτε αισιχτήρ. Μαλακίες>>, ύψωσε την φωνή του ψευτοεκνευρισμένα και δίπλωσε την εφημερίδα.

Και όμως η αγάπη ήταν τόσο κοντά. Ένα άπλωμα χεριού.

Η Δήμητρα πήρε ένα χλευαστικό ύφος σάμπως και περιγελούσε την προφητεία. << Όντως >>συμφώνησε. Τον Ερμή κορόιδευε. Τον βλάκα.

Αιφνίδια σηκώστηκε ο Ερμής. << Έφυγα, ευχαριστώ πολύ. Το εκτιμώ>>.
Τα πέντε λεπτά είχαν περάσει.

<<Ναι, όλο με εκτιμάς και με περιφρονείς>> διαμαρτυρήθηκε νοερά η Δήμητρα. <<Θα φύγει τώρα . Πότε θα τον ξαναδώ;>>. Φλογίστηκε ολόκληρη.

Ήθελε να είναι μόνος. Και πάλι μόνος. Και πάλι μόνη.

Φύσα Αγέρα, Φύσα - Συνέχεια

"Έπρεπε να έρθω εδώ" της είπε ο Ερμής καθώς κοντοστεκόταν στην μισάνοιχτη εξώπορτα. "Ήθελα να με δεις σ'αυτήν την κατάσταση, να με κάνεις να ντραπώ, να με φέρεις στα σύγκαλα μου. Αλλά εσύ με δέχτηκες με αβρότητα και στοργή, δεν με έκρινες, δεν με έκανες να ντραπώ. Είσαι η καλύτερη μου φίλη. Δεν πόνεσα για σένα. Δεν έκλαψα για σένα. Ευχαριστώ>".

<< Για αυτό είναι οι φίλοι>>του απάντησε η Δήμητρα εμφανίζοντας το ψεύτικο της χαμόγελο που είχε μάθει πλέον καλά τον σημαντικό του ρόλο.

<<Μα θέλω να κλάψεις. Θέλω να μεθύσεις για μένα. Θέλω να σε κάνω να πονέσεις. Καταριέμαι την μέρα που σε είδα και σε γνώρισα>> επιθυμούσε να ξεφωνήσει το παράπονο της Δήμητρας.

<<Καλή σου μέρα>> του ψέλλισε αδύναμα. Ο Ερμής δεν αντιλήφθηκε την τρεμάμενη φωνή της. Ήταν απορροφημένος στις σκέψεις του και στη βιασύνη του να φύγει. Αν μπορούσε έστω και μια στιγμή να κοιτάξει τα γεμάτα λαγνεία μάτια της, το παραδομένο της βλέμμα, τις ανήσυχες ταλαντεύσεις θα τα καταλάβαινε όλα. Εάν την κοίταζε μια στιγμή στα πέντε τόσα χρόνια. Μια μέρα στις 1825 μέρες. Ένα λεπτό στα 43800 λεπτά. Ένα δευτερόλεπτο στα 2628000 δευτερόλεπτα.

Κλείδωσε την πόρτα προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της πως έπρεπε να κλειδαμπαρώσει την καρδιά της.

Aν είναι άπιαστη η αγάπη;
Πέταξε, ηρωικά, να την φτάσεις. Και ας κομματιαστείς.
Αν φαντάζει μακρινή η αγάπη;
Τρέξε ξοπίσω της, απεγνωσμένα, να την αρπάξεις. Και ας κουραστείς.
Αν είναι ανώφελη η αναζήτηση της αγάπης;
Δεν υπάρχει ανώφελη αναζήτηση της αγάπης. Μόνο ανώφελοι συμβιβασμοί. Ταξιδέψε στο άγνωστο έως ότου την ανακαλύψεις.
Αν είναι η αγάπη όνειρο απατηλό;
Δεν υπάρχουν απατηλά όνειρα. Μόνο απατηλοί άνθρωποι. Ονειρεύτου. Και ας πλανηθείς.

Η Δήμητρα πετούσε, έτρεχε, ταξίδευε, ονειρευόταν, αγαπούσε.

Πήγε να μαζέψει τα φλιτζάνια από την κουζίνα. Μόνο ένα φλιτζάνι υπήρχε.
Πήγε να πετάξει το μαραμένο τριαντάφυλλο. Ήταν ολοζώντανο.
Πήγε να μαζέψει τα φρεσκοστρωμένα σεντόνια. Είχε να τα αλλάξει εδώ και μια βδομάδα.
Πήγε να βγει έξω για να ξεφύγει από τη σύγχυση. Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη.

Πόσες φορές είχε αποκαλέσει τον Ερμή, στα τυραννικά, καταθλιπτικά της όνειρα ¨αγάπη μου¨, πόσες φορές είχε φανταστεί την μετουσίωση του ονείρου σε πραγματικότητα και πόσες φορές θα ξανάλθει σε εκείνη ο Ερμής για να τον παρηγορήσει από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα;

Πατώντας ανάλαφρα στις μύτες των γυμνών της ποδιών, έστρεψε ασυναίσθητα το βλέμμα της στο ερυθροειδές χώμα της γης και παρατήρησε το σκονισμένο πόδι με τα ατημέλητα νύχια. Θυμήθηκε πως χρειάζεται πεντικιούρ και πικρογέλασε. Τεντώθηκε, άπλωσε ψηλά τα χέρια και παρέμεινε ακίνητη, αφήνοντας το γλυκό αεράκι της άνοιξης να την περικαλύψει με τα δροσερά φιλιά και την ανεπαίσθητη αφή του .

<< Όσο φυσάει δεν θα πάψω να σε αγαπώ>>. Και παρακάλεσε τον Θεό για άπνοια.

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ

Ευρωπαική Ένωση
Αναβάθμιση του ψευδοκράτους, μετατροπή του Κυπριακού σε θέμα απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων, αντί για θέμα εισβολής και κατοχής.

1. Αποενοχοποίηση της Τουρκίας.
Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Βρυξελλών, 17 – 18 Ιουνίου 2004 - Συμπεράσματα της Προεδρίας:

Παρ.32: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χαιρετίζει τη θετική συμβολή της τουρκικής κυβέρνησης στις προσπάθειες του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για την επίτευξη συνολικής διευθέτησης του Κυπριακού».

2. Άρση της Απομόνωσης.

Σήμερα, η άρση της απομόνωσης θεωρείται «υπόσχεση» της ΕΕ προς τους Τουρκοκυπρίους.

Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων, 26 Απριλίου 2004: Ο κος Ιακώβου, ενώ ήταν παρόν και είχε δικαίωμα να λάβει το λόγο, επέλεξε να μην το πράξει. Έτσι, το Συμβούλιο έλαβε απόφαση για άρση της δήθεν απομόνωσης χωρίς καμία απολύτως παρέμβαση από την πλευρά μας. Το Συμβούλιο ανακοίνωσε πως είναι αποφασισμένο να «θέσει ένα τέρμα στην απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».

Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων, 22.01.2007: Στην παρουσία, και με την σύμφωνη γνώμη του κου Λιλλήκα, το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων «επιβεβαιώνει» την απόφαση στην οποία ο κος Ιακώβου παραμέλησε να λάβει τον λόγο. Η άρση της «απομόνωσης» επιβεβαιώνεται ξανά σαν στόχος και υπόσχεση της ΕΕ.

3. Αναγνώριση της Νόμιμης Χρήσης των Κατεχομένων Λιμανιών

Η Ευρωπαική Επιτροπή αναγνωρίζει τη νομιμότητα χρήσης των κατεχομένων λιμανιών από τη διεθνή ναυσιπλοοιά, σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται σε απαντητική επιστολή του κοινοτικού Επιτρόπου Όλι Ρεν στον ευρωβουλευτή Μάριο Ματσάκη, εις την οποία «βάσει των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου στα κατεχόμενα λιμάνια δεν απαγορεύεται η είσοδος και έξοδος σκαφών από τα λιμάνια που βρίσκονται στη βόρεια Κύπρο».

25/01/08: O Βασίλη Πάλμας, υποβαθμίζει την εξέλιξη λέγοντας πως "η προσέγγιση του κ. Ρεν αλλά και γενικότερα της Επιτροπής είναι καθαρά και στενά νομικίστικη".

4. Κινήσεις για εναρμόνιση

Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει αρχίσει διαδικασίες για υιοθέτηση του Κεκτημένου στα κατεχόμενα, παρόλο ότι το Πρωτόκολλο 10 της Συνθήκης Προσχώρησης προβλέπει το αντίθετο.
Εναρμόνιση 12 κεφαλαίων: η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου, οι δημόσιες συμβάσεις, το εταιρικό δίκαιο, η πολιτική ανταγωνισμού, οι χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, η γεωργική και αγροτική ανάπτυξη, η ασφάλεια τροφίμων και η κτηνιατρική και φυτοϋγειονομική πολιτική, η πολιτική μεταφορών, οι στατιστικές, η κοινωνική πολιτική και εργοδότηση, το περιβάλλον και η προστασία του καταναλωτή και της υγείας.

5. Άνοιγμα γραφείου της Επιτροπής στα κατεχόμενα

Έστω και αν το πρόσχημα είναι ο συντονισμός και παρακολούθηση της διάθεσης των κονδυλίων προς τους Τουρκοκύπριους είναι καλά γνωστόν πως δεν περιορίζονται στις εν λόγω δραστηριότητες αλλά επεκτείνονται σ’ όλους τους τομείς σχέσεων μεταξύ «αρχών» του παρανόμου καθεστώτος και Ε.Ε. Παρακάμπτεται, έτσι, η Κυπριακή Δημοκρατία.

6. Κανονισμός Πράσινης Γραμμής

Η απόφαση της Ε.Ε., που λήφθηκε και με δική μας συγκατάθεση, για εξαιρέσεις από την καταβολή δασμών για όσα προϊόντα αγοράζονται από τα κατεχόμενα, εφ’ όσον δεν υπερβαίνουν σε αξία τα 135 Ευρώ ανά επίσκεψη, είναι ουσιαστικά ο κανονισμός που ισχύει μεταξύ Ε.Ε. και τρίτων χωρών.
Η μόνη διαφορά, που δεν πρέπει βεβαίως να παραγνωρίζεται, είναι πως η μείωση κατά 5 Ευρώ της αξίας των αφορολογήτων προϊόντων από την κατεχόμενη περιοχή απέτρεψε και την απόδοση νομικής υπόστασης του καθεστώτος, ως τρίτης χώρας.

7. Έκθεση Ε.Ε για τα σύνορα

20 / 09/ 07: Η Ε.Ε δηλώνει ότι η Κυβέρνηση, αναφορικά με τον κανονισμό της Πράσινης Γράμμης, αδυνατεί να ελέγξει τα σύνορα της με αποτέλεσμα την αύξηση της λαθρομετανάστευσης. Συνυπολογίστε τι σημαίνει αυτό όσον αφορά την πιθανότητα ύπαρξης σκληρών συνόρων.

8. Συναντήσεις Ταλάτ με αξιωματούχους της Ε.Ε.

▪ Συνάντηση Ταλάτ με τον Πρόεδρο της Ευρωπαικής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόσο, στην έδρα της Επιτροπής. (14.02.05)
▪ Συνάντηση Ταλάτ με τον Πρόεδρο του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου, Ζοζέπ Μπορέλ, στο «προεδρικό μέγαρο». (05.10.2005)
▪ Συνάντηση Ταλάτ με τον Ύπατο Εκπρόσωπο για την ΚΕΠΠΑ, Χαβιέρ Σολάνα, στις Βρυξέλλες (11.10.2006)

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Η απόφαση για σύσταση ομάδας επαφής με «εκλελεγμένους αντιπροσώπους» κατά το πρότυπο της Κ.Σ. του Συμβουλίου της Ευρώπης, δεν αποτελεί παρά επιβεβαίωση της επέκτασης του φαινομένου και σε θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Συναντήσεις με Πολιτικές Ομάδες Ευρωκοινοβουλίου :

• Ομάδα ευρωβουλευτών της Ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επισκέφθηκε χθες τα κατεχόμενα όπου συναντήθηκε με τον τον αρχηγό του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. (07/11/04)

Η συμπρόεδρος της Ομάδας των Πρασίνων Μόνικα Φρασόνι, δήλωσε
ότι επιθυμεί όπως οι Τ/Κ εξέλθουν από τη λεγόμενη απομόνωση και ανέφερε ότι είναι λανθασμένη η άποψη ότι η άρση της ''απομόνωσης'' θα οδηγήσει σε αναγνώριση του ψευδοκράτους.

• Ο λεγόμενος δήμαρχος της κατεχόμενης Λευκωσίας Κουτλάι Ερκ είχε συνάντηση στις Βρυξέλλες με τον Πρόεδρο της ομάδας του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Πουλ Νίρουπ Ρασμούσεν. (26/01/05)

• Αντιπροσωπεία της Σοσιαλιστικής Ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο και η οποία βρίσκεται στην Κύπρο ύστερα από πρόσκληση του Προέδρου του ΚΣ ΕΔΕΚ Γιαννάκη Ομήρου, επισκέπτεται σήμερα τα κατεχόμενα όπου θα έχει συνάντηση με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. (05/02/05)

• Σε ημερίδα που πραγματοποιήθηκε σε αίθουσα του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες με την υποστήριξη της ομάδας των Φιλελευθέρων, μίλησε σήμερα στις Βρυξέλλες ο Τ/κ ηγέτης Μεχμέτ Αλι Ταλάτ. (16/05/07)

• Συνάντηση του αρχηγού της ομάδας της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Γκράχαμ Γουάτσον με τον Τ/Κ ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. (18/05/07)

• Ο λεγόμενος υπουργός εξωτερικών Τουργκάι Αβτζί μεταβαίνει σήμερα στις Βρυξέλλες μετά από πρόσκληση της Συμμαχίας Φιλελευθέρων - Δημοκρατών. Θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Συμμαχίας. (05/12/07)

Συμβούλιο της Ευρώπης

1. Εκλεγμένοι Αντιπρόσωποι από τα κατεχόμενα γίνονται δεκτοί σαν παρατηρητές (26.04.2007)

2. Συνάντηση Ταλάτ με τον Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης, Βάλτερ Σβίμερ (12.06.2004)

3. Συναντήση Ταλάτ με τον Βαν Ντερ Λίντεν, Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης (21.02.2007). Δήλωση Λίντερ ότι: «χάνουμε χρόνο και οι Ομάδες Εργασίας δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε»( αναφερόμενος στη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου)

ΕΔΑΔ

Από την Τιτίνα Λοϊζίδου και την τέταρτη διακρατική, καταλήξαμε στην απόφαση Τύμβιου.

● O Ταλάτ συναντήθηκε με τον Πρόεδρο του ΕΔΑΔ, Λούτσιους Βιλντχαμπερ, στον οποίο εξήγησε την εργασία της Επιτροπής για τις Περιουσίες στα κατεχόμενα. (11.06.2004)

● Επικυρώνεται ο διορισμός 2 ΤΚ Δικαστών στο ΕΔΑΔ (11/09/07)

● Στην απόφαση Ξενίδη-Αρέστη, το ΕΔΑΔ ζήτησε από την Τουρκία να εισαγάγει μια θεραπεία που να διασφαλίζει την αποτελεσματική αντιμετώπιση των παραβάσεων δικαιωμάτων περιουσίας στη Κύπρο. Στην επακόλουθη απόφαση του Δεκεμβρίου 2006, το ΕΔΑΔ αποδέχθηκε την Επιτροπή Αποζημιώσεων που εγκαθιδρύθηκε από την ΤΚ κοινότητα ων νόμιμο εσωτερικό ένδικό μέσο θεραπείας.

ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ

1. Εκθεση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για την αποστολή Καλών Υπηρεσιών του στην Κύπρο για εξάλειψη της «απομόνωσης των Τ/κ) :

«Ελπίζω ότι τα μέρη του Συμβουλίου θα δώσουν ισχυρή καθοδήγηση σε όλα τα κράτη να συνεργαστούν τόσο διμερώς όσο και σε διεθνή Σώματα για εξάλειψη των μη αναγκαίων περιορισμών και εμποδίων που έχουν ως αποτέλεσμα την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων και την παρεμπόδιση της ανάπτυξής τους - όχι προς το σκοπό παροχής αναγνώρισης ή βοήθειας σε απόσχιση, αλλά ως θετική συμβολή στο στόχο της επανένωσης.» (02/06/2004)

2. Το Ψήφισμα 1568 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη λειτουργία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ υιοθετεί τις εισηγήσεις του Γενικού Γραμματέα για τροποποίηση της λειτουργίας των επιχειρήσεων και μείωση της αριθμητικής δύναμης της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, όπως παρατίθενται στην έκθεσή του στο Συμβούλιο της 24ης Σεπτεμβρίου 2004. (22/10/04)

Το Κυπριακό έπαψε να είναι μέρος των προτεραιοτήτων του διεθνούς οργανισμού. Στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται άλλα διεθνή ζητήματα, ενώ η προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος του Κοσσυφοπεδίου, δημιουργεί αρνητικό προηγούμενο. Καταντήσαμε να βλέπουμε εκθέσεις του Γ.Γ. με σαφείς αναφορές για πολιτική αναβάθμιση των κατεχομένων και αντί να θλιβόμαστε, πανηγυρίζουμε επειδή αυτές δεν υιοθετήθηκαν και από το Σ.Α., το οποίο παρόλα αυτά «καλωσορίζει την ανάλυση του ΓΓ». Την ίδια ώρα χαιρετίζουμε το γεγονός ότι ευθύνες για τα αδιέξοδα κατανέμονται εξίσου και στις δύο πλευρές.

Οι «Σύμμαχοι μας»

Διάσκεψη Ισλαμικών Κρατών
● 57 Κράτη αναγνώρισαν το ψευδοκράτος ως Τουρκοκυπριακό Κράτος.
● Εμπορικά Γραφεία – Διάσκεψη στην Κύπρο

Συρία
● Δρομολόγια από Λατάκεια στην κατεχόμενη Αμμόχωστο.(10.11.07)
● Δήλωση Λυσσαρίδη μετά από αποστολή του στην Συρία, ότι το θέμα θα λυθεί σύντομα «και κατά τρόπο που να ικανοποιεί την δική μας πλευρά» (22/10.2007).
Ακόμη αναμένουμε.

Γερμανία
● Ψήφισμα Κοινοβουλίου (24.05.2007)
● Συνάντηση Ταλάτ με τον Γερμανό ΥΠΕΞ Σταίνμεγιερ στο Βερολίνο (09.06.2006)
● Συνάντηση του Πρόεδρου Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερμανικής Βουλής, με τον Ταλάτ στα κατεχόμενα (06/05/2005)
● Επίσκεψη Σρέντερ (01/02/2008)

Ιταλία
● Δήλωση, Υπουργού Εξωτερικών Ιταλίας, Μάσσιμο Ντ’ αλέμα μετά από συνάντηση με τον Μπαμπατζάν: «…η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων θα πρέπει να τερματιστεί» (29.09.2006)
● Συνάντηση Αβτζί με την Ιταλίδα Υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και Διεθνούς Εμπορίου, Έμμα Μπονίνο. (24.09.07)
● Ο Αβτζί μοίρασε υπηκοότητες του ψευδοκράτους σε Ιταλούς Βουλευτές, σε τελετή που έγινε στο Ιταλικό Κοινοβούλιο.(25.09.07)

Βρετανία
• Ολοκληρώθηκε στα κατεχόμενα η συνάντηση του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών Τζακ Στρο με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. (25/01/06)
• Χρησιμοποιώντας ορολογία όπως ''ελληνοκυπριακή κυβέρνηση'', ''διοίκηση του Προέδρου Παπαδοπούλου'' αντί Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και επικρίνοντας τη Λευκωσία για χειρισμούς που μπορεί να οδηγήσουν σε διχοτόμηση, ο κ. Στρο άφησε αιχμές ότι «στην πορεία του χρόνου, θα υπάρξει ένα στάτους κβο στην Κύπρο που μερικές χώρες θα αρχίσουν να το αναγνωρίζουν στην πράξη», διευκρινίζοντας ωστόσο ότι αυτή δεν είναι η θέση της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου'. Επίσης κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «επιδιώκει να αποστασιοποιηθεί από την τ/κ κοινότητα και να τερματίσει οποιαδήποτε επαφή μαζί της». (07/02/06)
• Βρετανία και Τουρκία υπέγραψαν στο Λονδίνο έγγραφο Στρατηγικής Συμμαχίας. Το έγγραφο υπέγραψαν οι Πρωθυπουργοί των δυο χωρών, Γκόρντον Μπράουν και Ταγίπ Ερντογάν.
Υπό το μανδύα του τερματισμού της λεγόμενης απομόνωσης των Τ/Κ, το έγγραφο προνοεί, μεταξύ άλλων, ανάπτυξη άμεσων σχέσεων μεταξύ του Ην. Βασιλείου και των Τ/Κ σε όλους τους τομείς και υποστήριξη του «δικαιώματός τους» για αντιπροσώπευση στο Ευρωκοινοβούλιο. Το έγγραφο, με τίτλο «Τουρκία/Η.Β. Στρατηγική Συμμαχία 2007/8», αφιερώνει ένα από τα κεφάλαια του στην «προσφορά βοήθειας για τερματισμό της απομόνωσης των Τ/Κ και στην ενθάρρυνση άλλων στη διεθνή κοινότητα να μας υποστηρίξουν στην προσπάθεια μας».( 23/10/07)

ΗΠΑ
● Συνάντηση Ταλάτ-Κοντολίζα Ραίς, παρά τα διαβήματα μας (28.10.2006)
● Αντιπροσωπεία του Κογκρέσου και της Γερουσίας έφτασαν στο αεροδρόμιο του Ερτζάν για επίσημη επίσκεψη μετά από πρόσκληση του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου. Η Αποστολή συναντήθηκε με τον Ταλάτ. ( 09.08.05)
● Δεν είναι παράνομη η επίσκεψη επαγγελματικών στελεχών της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας των ΗΠΑ στα κατεχόμενα, δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, σημειώνοντας πως το προσωπικό της Αμερικανικής κυβέρνησης νομιμοποιείται να πετά στο παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου.

Ρωσία
● Δήλωση Πούτιν: « Η Ρωσία υποστηρίζει τις προσπάθειες του ΓΓ ΟΗΕ, Κ. Ανάν για επίλυση του Κυπριακού «συμπεριλαμβανομένου και του σχεδίου του για ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με τη βόρεια Κύπρο, για άρση του αποκλεισμού που ισχύει εκεί» (31.01.2006).

● Δήλωση Παπαδόπουλου : «Το να πιανόμαστε από λέξεις και να προσπαθούμε να δώσουμε ερμηνείες, που το λιγότερο υποδηλούν μια χαιρεκακία, νομίζω ότι είναι εξωπραγματικό» (2.2.06)

● Η Ρωσία μας θέτει εκτός φορολογικών εξαιρέσεων.

Σουηδία
● Η Σουηδία οργάνωσε άτυπη διάσκεψη για το Κυπριακό στη Νέα Υόρκη με τη συμμετοχή ευρωπαικών κρατών και των ΗΠΑ με θέμα την αναζήτηση τρόπων για να σπάσει το αδιέξοδο. Στη σύσκεψη δεν κλήθηκε η Κύπρος. (22/09/07)
● Διπλωματικό Επεισόδιο
Παπαδόπουλος : Σχολιάζοντας πληροφορίες ότι η Σουηδία πιέζει για το απευθείας εμπόριο,είπε πως διαχωρίζει τις θέσεις του Υπουργού Εξωτερικών της Σουηδίας Καρλ Μπιλντ από τη Σουηδία επειδή, όπως εξήγησε, μίλησε για το θέμα με τον Πρωθυπουργό της Σουηδίας Φρέντρικ Ράινφελντ (02.12.07)

Παπαδόπουλος: Συνεχίζοντας ανέφερε πως το συμπέρασμα που εξήχθη από τη δήλωσή του είναι ότι «προσπάθησα να παρουσιάσω αντίφαση μεταξύ του Πρωθυπουργού και του Υπουργού» και πρόσθεσε ότι πιστεύει πως «είναι εφεύρημα και δεν είναι πραγματικότητα, όπως διαπιστώνεται άλλωστε, από τη δήλωση και όπως επανειλημμένα έχουμε εξηγήσει στη Σουηδία» (07.12.07)

Η Κυβέρνηση διευκρίνισε σήμερα ότι ο λόγος της μη πραγματοποίησης της συνάντησης μεταξύ της Υπουργού Εξωτερικών Ερατούς Κοζάκου-Μαρκουλλή με τον Σουηδό ομόλογο της Καρλ Μπιλντ ήταν η μετάβαση του τελευταίου στην Ανάπολη των ΗΠΑ για να συμμετάσχει στη Διάσκεψη για το Μεσανατολικό. (06.12.07)

Εντελώς διαφορετική είναι η εκδοχή που δίνει η σουηδική πρεσβεία στη Λευκωσία. Η λειτουργός Τύπου και Πληροφοριών, Άσα Πρωτοπαπά, δήλωσε επί λέξει: «Η επίσκεψη Μαρκουλλή στη Σουηδία ήταν προγραμματισμένη για τις 18 Δεκεμβρίου και μετά τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Καρλ Μπιλντ την ακύρωσε» (07.12.07)

Κίνα
● Ο λεγόμενος Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων των Κατεχομένων πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στη Κίνα. (26/04/07)

Γαλλία
● H Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γαλλίας Κλοντί Ενιερέ συναντήθηκε στα κατεχόμενα με τον λεγόμενο πρωθυπουργό Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. (17/01/05)
● Η «Συμμαχία» που υπέγραψε ο κος Λιλλήκας με τη Γαλλία εμπίπτει στα πλαίσια συμφωνιών που υπέγραψε και με τα άλλα 9 νέα κράτη μέλη της ΕΕ. Η διαφορά έγκειται στο ότι η δική μας «Συμμαχία» δεν κρίθηκε ότι ήταν αρκετά ουσιαστική για να απαιτείται η επικύρωση της από τη Γερουσία.

Ιρλανδία
● Ο Πρεσβευτής της Ιρλανδίας στην Κύπρο Τζον Σουιφτ χαρακτήρισε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Τάσσο Παπαδόπουλο εμπόδιο στην επίλυση του Κυπριακού.
( 04/04/05)


Επίσημες συναντήσεις Τ/ Κ αξιωματούχων

• Ο κ. Ταλάτ είχε συνάντηση με τον Ολλανδό Υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ατζο Νικολάι. (13/07/04)

• H Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γαλλίας Κλοντί Ενιερέ, η οποία πραγματοποιεί επίσκεψη στην Κύπρο, συναντήθηκε σήμερα στα κατεχόμενα με τον λεγόμενο πρωθυπουργό Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. (17/01/05)

• Ολοκληρώθηκε στα κατεχόμενα η συνάντηση του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών Τζακ Στρο με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. (25/01/06)

• Ο Τ/Κ ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ συναντήθηκε σήμερα στο Βερολίνο με το Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών Frank-Walter Steinmeier. (09/06/06)

• - Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ βρίσκεται στην πρωτεύουσα του Πακιστάν, Ισλαμαμπάντ, όπου αρχίζει σήμερα ''επίσημη επίσκεψη''. Η πρόσκληση του Προέδρου Περβέζ Μουσάραφ απευθυνόταν στον πρόεδρο του ψευδοκράτους, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά. (04/09/06)

• Ο κ. Περτέβ είχε συνάντηση με τον Υπουργό Εξωτερικών της Φινλανδίας. (19/10/06)

• Ο κ. Ταλάτ συναντήθηκε με την Υπουργό Εξωτερικών της Αμερικής, Κοντολίζα Ράις, στο State Department. (28/10/06)

• Ο Τ/Κ ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ συναντήθηκε με τον Ολλανδό Υπουργό Εξωτερικών Μπέρναντ Μποτ με πρόσκληση του οποίου μετέβη στην Ολλανδία. (07/12/06)

• O κ. Ταλάτ συναντήθηκε με τον Βέλγο Υπουργό Εξωτερικών Καρέλ ντε Κουτ. (02/03/07)

• Ο Τ/Κ ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ είχε συνάντηση με τον Πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίεβ. (10/03/07)

• Ο λεγόμενος Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων των Κατεχομένων πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στη Κίνα. (26/04/07)

• O Υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας, Καρλ Μπιλντ, συναντήθηκε με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. (27/06/07)

• Ο λεγόμενος υπουργός εξωτερικών Τουργκάι Αβτζί συναντήθηκε με την Ιταλίδα Υπουργό, αρμόδια για τις ευρωπαϊκές πολιτικές και το διεθνές εμπόριο Εμα Μπονίνο. Ο κ. Αβτζί μοίρασε υπηκοότητες του ψευδοκράτους σε Ιταλούς πολιτευτές σε τελετή που έγινε στο Ιταλικό Κοινοβούλιο. (24/09/07)

• Διάλεξη του λεγόμενου υπουργού εξωτερικών των κατεχομένων Τουργκάι Αβτζί στη Βουλή των Λόρδων. 30/01/08

• Άφιξη του τέως Καγκελάριου της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ στα κατεχόμενα με ιδιωτικό αεροσκάφος. (01/02/08)

Άλλες Αρνητικές Εξελίξεις

● Στρατός κατοχής: Ο κατοχικός στρατός όχι μόνο παραμένει αλλά αναβαθμίζεται διαρκώς τόσο ποιοτικά όσο και αριθμητικά.

● Έποικοι: Από 118 000 που ήταν το 2002, οι έποικοι υπολογίζονται σήμερα περί των 160 000 με 180 000 (Στατιστική Υπηρεσία της Δημοκρατίας)

Στις 22/12/2007, έγινε γνωστό ότι το ψευδοκράτος προτίθεται να παραχωρήσει την «υπηκοότητα» σε άλλους 50 000 εποίκους.

● Περιουσίες: Η εκτίμηση του πρώην Υπουργού Εξωτερικών πως αν μέχρι το 2010 δεν εξευρεθεί λύση θα ξεπουληθεί το σύνολο των Ε/Κ περιουσιών δεν απέχει δυστυχώς της πραγματικότητας.

Δήλωση Λιλλήκα : Αναφερόμενος στο πρόβλημα των περιουσιών, ο κ. Λιλλήκας σημείωσε ότι στα κατεχόμενα ''συνεχίζουν να πουλούν ακίνητα που ανήκουν σε Ελληνοκύπριους που διέφυγαν μετά την εισβολή''.
''Ας είμαστε ειλικρινείς για μια πραγματική συνολική συμφωνία ενδέχεται να χρειαστούν τουλάχιστον τρία ή τέσσερα χρόνια. Χωρίς μια συμφωνία πάνω σε αυτό το θέμα το 2010 θα έχουν πωλήσει τα πάντα. Το πρόβλημα του εδάφους και των ιδιοκτησιών είναι για μας καθοριστικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς'', υπέδειξε. (27/03/07)

Ο οικοδομικός τομέας στα κατεχόμενα σημείωσε αύξηση της τάξης του 125% από το 2002 μέχρι σήμερα. Το 2007 υπήρχαν πάνω από 900 κατασκευαστικές εταιρείες στα κατεχόμενα σε σύγκριση με μόλις 65 πριν από τέσσερα χρόνια. Κατά το 2007 ανεγέρθηκαν στο ψευδοκράτος 11.000 περίπου οικίες. Τα κτηματομεσιτικά γραφεία αυξήθηκαν από 22 το 2001, σε πέραν των 300 σήμερα.

● Οικονομικές παράμετροι: Οι ρυθμοί ανάπτυξης στις κατεχόμενες περιοχές ξεπερνούν πλέον το 9% ετησίως και το κατά κεφαλήν εισόδημα των Τ/Κ από 4.000 δολάρια το 2004 έχει υπερτριπλασιαστεί και ξεπεράσει τις 12.000 δολάρια.
Με την έλλειψη λύσης και την πάροδο του χρόνου εκείνο που αναπτύσσεται είναι δύο χωριστές οικονομίες, ανταγωνιστικές η μια προς την άλλη. Οι Τ/κ με σημαντικά προνόμια και χωρίς ουσιαστικές υποχρεώσεις εμφανίζονται ως «ψευδοπολίτες» στα κατεχόμενα και ως «υπερπολίτες» στις ελεύθερες περιοχές. Ενώ επικροτούμε τα μέτρα της κυβέρνησης για οικονομική στήριξη των Τ/κ δεν παραγνωρίζουμε πως το κόστος αυτών των μέτρων επιβαρύνει τον Ε/Κ φορολογούμενο με 80-100 εκ. ΛΚ ετησίως.

● Τουριστικές Αφίξεις στο Παράνομο Αεροδρόμιο της Τύμπου : Σύμφωνα με στοιχεία του λεγόμενου τμήματος πολιτικής αεροπορίας, οι αφίξεις κατά το 2007, έφτασαν τις 892 201 (749685 το 2006). Οι αναχωρήσεις έχουν φτάσει τις 900 769 (768 019 το 2006). Πραγματοποιήθηκαν 7 700 πτήσεις (6 500 το 2006).

● Παράνομες αφίξεις στο Αεροδρόμιο της Τύμπου : Η απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέψει την είσοδο στην Κυπριακή Δημοκρατία των ευρωπαίων πολιτών και από τα παράνομα, αεροδρόμιο και λιμάνια είχε σαν πρώτη συνέπεια την αποενοχοποίηση των υπηκόων του συνόλου των κρατών με αποτέλεσμα ενώ χαρακτηρίζονται και ορθώς θεωρούνται ως παράνομα, να αποτελούν σημεία «νομίμου» εισόδου και εξόδου στην Δημοκρατία, στα οποία ο έλεγχος ασκείται από τις αρχές ενός μη αναγνωρισμένου «κράτους».
«Παράνομες Αφίξεις» :
Πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Ισλαμικής Διάσκεψης(11/11/07),
Αζερμπαιτζάν ( 28/07/05),
Αντιπροσωπεία του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος ( 22/01/07),
Υπουργοί και βουλευτές από την Κιργισία (20/10/05),
Αμερικανική αποστολή από το Κογκρέσο και τη Γερουσία ( 09/08/05),
Αντιπροσωπεία της Ευρωπαικής Ένωσης Δημοσιογράφων με επικεφαλής το Πρόεδρο της ( 19/03/05).

● Αναγνώριση «Διαβατηρίων» : ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία δέχονται διαβατήρια του ψευδοκράτους σαν νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα.

● Ψυχολογικό τείχος – Ενίσχυση της δυσπιστίας

● Συνολικά 15 Διπλωματικά Γραφεία κατεχομενών στο Εξωτερικό μεταξύ των οποίων : Λονδίνο, Βρυξέλλες, Νέα Υόρκη, Ουάσινγκτον, Στρασβούργο, Ρώμη, Ισλαμαμπάντ.

● Επίσημη Τουριστική Αντιπροσωπεία Κατεχομένων στη Νότιο Κορέα

● Διεθνής άσκηση πολιτικής άμυνας με τη συμμετοχή εκπροσώπων και αποστολών από 38 χώρες.

● Μεγάλες Πολυεθνικές εταιρίες όπως η ΝΙΚΕ και η Gloria Jean’s Coffee, ανοίγουν καταστήματα στα κατεχόμενα. Μάλιστα, το κατάστημα της ΝΙΚΕ στα κατεχόμενα, είναι το τρίτο μεγαλύτερο της εταιρίας στην Ευρώπη.