Fake Plastic Trees

Εξαφανίστηκα, χάθηκα, δεν ξέρω κι εγώ που και γιατί. Μακάρι να μπορούσα να καταλαβώ γιατί περιφέρομαι, όλα θα έμοιαζαν πιο εύκολα κι απλούστατα τα πάντα θα είχαν μια μαθηματική λογική. 1+1 = 2. Αντί αυτού ανακυκλώνομαι στον αδιέξοδο λαβύρινθο.1+1 = 3?, 4? 5?....

Όλα μοιάζουν ασυνάρτητα, θολά, μα κυρίως αναίτια. Ανούσια και κουραστική καθημερινότητα. Ρουτίνα που δυαλύει την ύπαρξη. Ύπαρξη που μισά την ίδια την ύπαρξη της.

Αλλαγή. Επειγόντως.
Τομές. Άμεσα.
Θάρρος......

Απόφαση ελήφθη. Παντελώς προσωπική. Βασινιστική η αντίδραση των οικείων. Ελπίζω όχι και πάλι ανασταλτική. Έκανα τις θυσίες μου. Προσπάθησα. Φτάνει να πληρώνω αμαρτίες, φτάνει να κυριαρχόύν οι τύψεις. Φτάνει πλέον.

Ταξίδεψε στο άγνωστο του μυαλού και του σώματος. Δεν έχεις να προσφέρείς ή να σου προσφέρουν τίποτα πια εδώ πέρα. Αποχαιρέτα λοιπόν. Δεν ήταν καν η Αλεξάνδρεια. Μοναχά η πόλις των σάτυρων και μη αγίων.

But I can't help the feeling I could blow through the ceiling
If I just turn and run.
And it wears me out, it wears me out. It wears me out, it wears me out. And if I could be who you wanted
If I could be who you wanted
All the time, all the time. Oh, oh.