Επιτέλους, εμφανίσθηκαν οι δάσκαλοι για να καθοδηγήσουν όλους εμάς τους ανόητους που λοξοδρομήσαμε. Όποιος υποστήριξε το << ΝΑΙ>> ήταν προδότης. Για τα Κυπριακά δεδομένα είμαι προδότης. Και είμαι περήφανος για την προδοσία μου.
Αντικρίζω με σιχαμάρα τις όποιες απόψεις και συμπεριφορές αυτών των σοφών διδασκάλων, των αυτόκλητων υπερασπιστών του Έθνους. Ανεξήγητα παρουσιάστηκε αυτό το αδιάλυτο αίσθημα αποστροφής που επιπλέει στα εσώψυχα μου. Προσπαθώ να το καταπνίξω αλλά μου φαντάζει αδύνατο. Αντικρίζω κάθε τους συμπεριφορά ως υποκινούμενη από κάτι που μόνο εκείνοι γνωρίζουν και έχουν χωμένο αδιόρατο μέσα τους, τους βλέπω ως συνένοχους στη διάλυση της Κύπρου. Και έστω και αν μπορώ να κρατήσω μια ελάχιστη κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά απέναντι τους, τους αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι και ουδέποτε πρόκειται να τους σεβαστώ ή να έχω οτιδήποτε, πέραν από μια επιφανειακή ανοχή, απέναντι τους. Ούτε καν να συζητήσω το Κυπριακό μαζί τους θέλω. Δεν θέλω να μεγαλώσει η βδελυγμία μου απέναντι τους, καθώς το επόμενο βήμα της σχέσης αυτής είναι το μίσος. Και δυστυχώς αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία της Κύπρου. Απομονώνομαι από όλους αυτούς που συμπεριφέρονται κατ'αυτόν τον τρόπο. Και απορώ με την καθημερινή υποκρισία τριγύρω μας.
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007
Σχέδιο Ανάν - Αναμνήσεις, θλίψη, θυμός, απορία
Εξ Αγγλίας αφιχθείς στις 23 Απριλίου 2004 έγινα αποδέκτης των πρώτων, από των πολλών που θα ακολουθούσαν, ¨πατριωτικών¨ παραινέσεων και προτροπών, από την, άκουσον άκουσον, αεροσυνοδό με τα ακατάστατα ξανθιά μαλλιά - όπως ήταν της μόδας τότε - και το αβυσσαλέο ντεκολτέ που ξεπρόβαλλε θαραλλέα από το ανοιχτό - αλίμονο, να μην τονίσουμε τα προσόντα μας;- γαλάζιο της πουκάμισο. Ευθύς συμπέρανα πως η τροφαντή αεροσυνοδός πρέπει να ήταν από την Πάφο ή τη Λεμεσό. Άντε, ίσως και από τη Λάρνακα. Κάπως τραγικό να σκέφτομαι έτσι, το γνωρίζω, αλλά πλέον αυτήν την εντύπωση έχω σχηματίσει για την πλειοψηφία των συμπατριωτών μας εκ των επαρχιών αυτών. Δυστυχώς.
Τα πήρα στο κρανίο, της είπα σιωπηλά τον ακατονόμαστο, αν μπορούσε να ακούσει τη σκέψη μου δεν νομίζω να με διαβάζατε τώρα, και σκεφτικός, βρίζοντας καθόλη την διάρκεια, κατέβηκα τα σκαλιά του αεροπλάνου όπου με περιέζωσε η γνωστή κουφόβραση της Κύπρου.
Ένιωθα μια τρομερή ανησυχία κατά τη διάρκεια της διαδρομής για το προσωρινό μου σπίτι, έτσι πίστευα ακόμη ο χαζός, στη Λευκωσία. Το τι θα ψήφιζα ήταν δεδομένο εξ'αρχής και ούτε ο Θεός μπορούσε να μεταβάλει την άποψη μου, ούτε η φωτογραφία του Εθνάρχη πίσω από το γνωστό διάγγελμα αναληθείας. Ανησυχούσα για την ψήφο του υπόλοιπου λαού. Ενδόμυχα ένιωθα αυτο το αόρατο τοξικό κύμα που περιπολούσε την ατμόσφαιρα και αναμιγνυόταν με το οξυγόνο, δηλητηρίαζε τα μύχια μας και μπάζωνε τη σκέψη μας. << ΟΧΙ>>, <<ΟΧΙ>>, << ΟΧΙ>>. Η περιβόητη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.Και τελικά οι ανησυχίες μου επαληθεύτηκαν.
Μπαίνοντας στη μοιρασμένη πρωτεύουσα της Κυπριακής δημοκρατίας θαύμασα τις καλλιτεχνικές επινοήσεις των μοντέρνων Γραμματέων και Φαρισαίων που είχαν περικυκλώσει το κάθε μας βήμα. Διάσπαρτες πελώριες διαφημίσεις, αυτοκίνητα, πολυκατοικίες, σχολεία, στάσεις λεωφορείων ανάγραφαν τους απαράβατους νόμους με τεράστια μαύρα γράμματα,
<< ΟΧΙ>>, <<ΟΧΙ>>, << ΟΧΙ>>.
Αλλά έτρεφα ψευδαισθήσεις πως έστω και την υστάτη κάτι θα άλλαζε, πως την νύχτα της Παρακευής που θα πηγαίναμε να κοιμηθούμε θα ερχόταν η νεράιδα της σύνεσης να μας περιλούσει με την σκόνη της λογικής και θα εξάλειφε το μίσος και την εμπάθεια μας ως προς την ιδέα συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους, πως όλα τα όνειρα εκείνη την νύχτα θα έδειχναν την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και την Μόρφου ως τον τελικό προορισμό της ύπαρξης μας, πως θα εμφανιζόταν ο εφιάλτης της διχοτόμησης και θα μας αφυπνούσε. Αλλά οι νεράιδες και τα όνειρα, ειδικά στην Κύπρο, έπαυσαν προ πολλού να μας επισκέφτονται. Μόνο οι εφιάλτες απέμειναν.
Και κινηματογραφικά ξανάζησα την περασμένη δεκαετία, εμφανίσθηκαν οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα της νιότης μου. Η απορία πως ενώ οι μάνες των αγνοουμένων βρίσκονταν κάθε Σαββατοκύριακο στο Ledra Palace εκεί παρευρίσκονταν καμιά δεκαριά άτομα μόνο, τα μισά μέλη του ΠΑΚ. Το μοναδικό παραλήρημα από την ομαδική συνουσία λύπης στα αντικατοχικά συλλαλητήρια, που μετά βίας συγκινούσαν καμιά πεντακοσαριά άτομα. Τον θυμό για τις συνευρέσεις στα cafe στις μαθητικές διαδηλώσεις. Την θύμηση των εκδηλώσεων των Αμμοχωστιανών, στη Δερύνεια, που το πολύ να είχε 1000 άτομα, στη καλύτερη των περιπτώσεων. Την απερίγραπτη ευδαιμονία όταν η Ανόρθωση κέρδιζε το πρωτάθλημα, αποδεικνύοντας την μεγαλουργία του πρόσφυγα. Την κοροιδία από τους υπόλοιπους όταν τους έλεγα πως είμαι πρόσφυγας, έστω και αν είχα γεννηθεί μετά το 1974. Οι βλάκες. Που να κατανοήσουν πως η προσφυγιά δεν έχει ηλικία.
Εξαγριώθηκα γιατί πλέον δεν υπάρχουν αντικατοχικές εκδηλώσεις. Διερωτήθηκα γιατί όλοι ξέχασαν τις μάνες των αγνοουμένων. Μου προκάλεσε θλίψη πως οι μόνες αντικατοχικές εκδηλώσεις που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου είναι η Πορεία των Γυναικών και η Πορεία των Μοτοσικλετιστών.
Τα πήρα στο κρανίο, της είπα σιωπηλά τον ακατονόμαστο, αν μπορούσε να ακούσει τη σκέψη μου δεν νομίζω να με διαβάζατε τώρα, και σκεφτικός, βρίζοντας καθόλη την διάρκεια, κατέβηκα τα σκαλιά του αεροπλάνου όπου με περιέζωσε η γνωστή κουφόβραση της Κύπρου.
Ένιωθα μια τρομερή ανησυχία κατά τη διάρκεια της διαδρομής για το προσωρινό μου σπίτι, έτσι πίστευα ακόμη ο χαζός, στη Λευκωσία. Το τι θα ψήφιζα ήταν δεδομένο εξ'αρχής και ούτε ο Θεός μπορούσε να μεταβάλει την άποψη μου, ούτε η φωτογραφία του Εθνάρχη πίσω από το γνωστό διάγγελμα αναληθείας. Ανησυχούσα για την ψήφο του υπόλοιπου λαού. Ενδόμυχα ένιωθα αυτο το αόρατο τοξικό κύμα που περιπολούσε την ατμόσφαιρα και αναμιγνυόταν με το οξυγόνο, δηλητηρίαζε τα μύχια μας και μπάζωνε τη σκέψη μας. << ΟΧΙ>>, <<ΟΧΙ>>, << ΟΧΙ>>. Η περιβόητη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.Και τελικά οι ανησυχίες μου επαληθεύτηκαν.
Μπαίνοντας στη μοιρασμένη πρωτεύουσα της Κυπριακής δημοκρατίας θαύμασα τις καλλιτεχνικές επινοήσεις των μοντέρνων Γραμματέων και Φαρισαίων που είχαν περικυκλώσει το κάθε μας βήμα. Διάσπαρτες πελώριες διαφημίσεις, αυτοκίνητα, πολυκατοικίες, σχολεία, στάσεις λεωφορείων ανάγραφαν τους απαράβατους νόμους με τεράστια μαύρα γράμματα,
<< ΟΧΙ>>, <<ΟΧΙ>>, << ΟΧΙ>>.
Αλλά έτρεφα ψευδαισθήσεις πως έστω και την υστάτη κάτι θα άλλαζε, πως την νύχτα της Παρακευής που θα πηγαίναμε να κοιμηθούμε θα ερχόταν η νεράιδα της σύνεσης να μας περιλούσει με την σκόνη της λογικής και θα εξάλειφε το μίσος και την εμπάθεια μας ως προς την ιδέα συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους, πως όλα τα όνειρα εκείνη την νύχτα θα έδειχναν την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και την Μόρφου ως τον τελικό προορισμό της ύπαρξης μας, πως θα εμφανιζόταν ο εφιάλτης της διχοτόμησης και θα μας αφυπνούσε. Αλλά οι νεράιδες και τα όνειρα, ειδικά στην Κύπρο, έπαυσαν προ πολλού να μας επισκέφτονται. Μόνο οι εφιάλτες απέμειναν.
Και κινηματογραφικά ξανάζησα την περασμένη δεκαετία, εμφανίσθηκαν οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα της νιότης μου. Η απορία πως ενώ οι μάνες των αγνοουμένων βρίσκονταν κάθε Σαββατοκύριακο στο Ledra Palace εκεί παρευρίσκονταν καμιά δεκαριά άτομα μόνο, τα μισά μέλη του ΠΑΚ. Το μοναδικό παραλήρημα από την ομαδική συνουσία λύπης στα αντικατοχικά συλλαλητήρια, που μετά βίας συγκινούσαν καμιά πεντακοσαριά άτομα. Τον θυμό για τις συνευρέσεις στα cafe στις μαθητικές διαδηλώσεις. Την θύμηση των εκδηλώσεων των Αμμοχωστιανών, στη Δερύνεια, που το πολύ να είχε 1000 άτομα, στη καλύτερη των περιπτώσεων. Την απερίγραπτη ευδαιμονία όταν η Ανόρθωση κέρδιζε το πρωτάθλημα, αποδεικνύοντας την μεγαλουργία του πρόσφυγα. Την κοροιδία από τους υπόλοιπους όταν τους έλεγα πως είμαι πρόσφυγας, έστω και αν είχα γεννηθεί μετά το 1974. Οι βλάκες. Που να κατανοήσουν πως η προσφυγιά δεν έχει ηλικία.
Εξαγριώθηκα γιατί πλέον δεν υπάρχουν αντικατοχικές εκδηλώσεις. Διερωτήθηκα γιατί όλοι ξέχασαν τις μάνες των αγνοουμένων. Μου προκάλεσε θλίψη πως οι μόνες αντικατοχικές εκδηλώσεις που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου είναι η Πορεία των Γυναικών και η Πορεία των Μοτοσικλετιστών.
27 Χρόνια σας Ακούω
Φίλτατοι Πολιτικοί Ταγοί και Καρεκλοκένταυροι,
27 χρόνια ακούω τις συμβουλές, νουθεσίες, υποδείξεις, συστάσεις και υπαγορεύσεις σας.
27 χρόνια σας ακούω να καθορίζετε τον πατριωτισμό, να μιλάτε για αγώνα και ελευθερία, για μια βιώσιμη και δίκαιη λύση, να προσδιορίζετε την ηθική.
27 χρόνια απορώ με τον ψευδοπατριωτισμό σας, διερωτούμαι αν πράγματι πιστεύετε στα όσα λέτε περί αγώνα και ελευθερία, αναρωτιέμαι, ο κουτός, τι θα απογίνετε εάν- τρελλή εικασία - λυθεί το Κυπριακό, δεν νομίζω να αγωνιστείτε ποτέ καθώς δεν είστε διατεθειμένοι να θυσιάσετε την περιουσία σας, έπαψα να πιστεύω πως πράγματι θέλετε λύση, αηδίασα την αισχρότατη ανηθικότητα και τα χυδαία ψεματα σας, και ας κόπτεσθε περί του αντιθέτου, και σιχάθηκα την συμπεριφορά σας προς τους πρόσφυγες.
Είμαι 27 χρονών και έχω ένα και μοναδικό όνειρο το οποίο καταστρέψατε ήδη. Την επιστροφή. Τι μου απέμεινε να ονειρευτώ;
Δεν μας χέζετε λέω εγώ, ανάξιοι πολιτικοί του 1960; Εσείς, που παραλάβατε μια Κύπρο ολόκληρη και μας την παραδώσατε μισή;
Δεν μας χέζετε και εσείς, ανάξιοι πολιτικοι του 2000, πιστά αντίγραφα του 1960 ; Που δεν θα επανενώσετε ποτέ την Κύπρο αλλά δεν παύσατε ποτέ να πουλάτε ψεύτικες ελπίδες;
Έτσι θα μεγαλώσω και τα παιδιά μου. Να έχει χεσμένους τους μελλοντικούς ανάξιους πολιτικούς του 2040, τα μελλοντικά πιστά αντίγραφα της δεκαετίας του 2000.
27 χρόνια ακούω τις συμβουλές, νουθεσίες, υποδείξεις, συστάσεις και υπαγορεύσεις σας.
27 χρόνια σας ακούω να καθορίζετε τον πατριωτισμό, να μιλάτε για αγώνα και ελευθερία, για μια βιώσιμη και δίκαιη λύση, να προσδιορίζετε την ηθική.
27 χρόνια απορώ με τον ψευδοπατριωτισμό σας, διερωτούμαι αν πράγματι πιστεύετε στα όσα λέτε περί αγώνα και ελευθερία, αναρωτιέμαι, ο κουτός, τι θα απογίνετε εάν- τρελλή εικασία - λυθεί το Κυπριακό, δεν νομίζω να αγωνιστείτε ποτέ καθώς δεν είστε διατεθειμένοι να θυσιάσετε την περιουσία σας, έπαψα να πιστεύω πως πράγματι θέλετε λύση, αηδίασα την αισχρότατη ανηθικότητα και τα χυδαία ψεματα σας, και ας κόπτεσθε περί του αντιθέτου, και σιχάθηκα την συμπεριφορά σας προς τους πρόσφυγες.
Είμαι 27 χρονών και έχω ένα και μοναδικό όνειρο το οποίο καταστρέψατε ήδη. Την επιστροφή. Τι μου απέμεινε να ονειρευτώ;
Δεν μας χέζετε λέω εγώ, ανάξιοι πολιτικοί του 1960; Εσείς, που παραλάβατε μια Κύπρο ολόκληρη και μας την παραδώσατε μισή;
Δεν μας χέζετε και εσείς, ανάξιοι πολιτικοι του 2000, πιστά αντίγραφα του 1960 ; Που δεν θα επανενώσετε ποτέ την Κύπρο αλλά δεν παύσατε ποτέ να πουλάτε ψεύτικες ελπίδες;
Έτσι θα μεγαλώσω και τα παιδιά μου. Να έχει χεσμένους τους μελλοντικούς ανάξιους πολιτικούς του 2040, τα μελλοντικά πιστά αντίγραφα της δεκαετίας του 2000.
Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007
Γρίβας και Ανδριάντες
Αν είστε ματαιόδοξοι, αυτά πρέπει να κάνετε για να σας στήσουν ανδριάντες, αγάλματα, να γράψουν ποίηματα για σας, να αποτελέσετε σύγχρονους ήρωες. Ακολουθήστε την πορεία του Διγενή. Έχουμε και λέμε. Από την Οργάνωση <<Χ>> και την συνεργασία του με τους Γερμανούς κατά την διάρκεια της κατοχής της Ελλάδος, τη μετέπειτα μεταπολεμική συνεργασία του με τους Εγγλέζους έναντι των κουμμουνιστών κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, την επιστροφή του ως Στρατηγός και την περιθωροποίηση των εδώ κουμουνιστών, την προσπάθεια εκλογής του ως Πρωθυπουργός της Ελλάδος παρά τις αρχικές του δηλώσεις πως δεν επιζητούσε αξιώματα, την επιστροφή του στην Κύπρο ως αρχηγός της Εθνικής Φρουράς, την εκδίωξη του λόγω απειλών Τουρκίας, την μυστική επιστροφή του ως αρχηγός της << ΕΟΚΑ Β>>.
Γρίβας - ΕΟΚΑ - Αριστεροί
Αν μελετήσει κανείς την ιστορία, τις επιστολές και τα συγράμματα του Διγενή θα διαπιστώσει πως υπήρξε ένα εντελώς αλλοπρόσαλο και αντιφατικό πρόσωπο, που οπορTουνιστικά άλλαζε απόψεις, στρατόπεδα και "ιδεολογίες" αναλόγως συμφερόντων. Πως μπορεί ένας υλιστής της εξουσίας να καυχηθεί πως είναι ιδεολόγος ; Μπορεί, βεβαιότητα μπορεί. Ο Διγενής. Ο Εθνάρχης. Άσχετο αν παρέλαβαν κράτος και παρέδωσαν κοινότητα. Στην Κύπρο της ματαιότητας και της κενοδοξίας από μικρά παιδιά η κριτική σκέψη αντικαθίσταται από την απάθεια του πίστευε και μη ερεύνα.Τι να πρωτοπεί κανείς για την εσωτερική τρομοκρατία κατά τη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ; Ουδεμία πρόθεση υφίσταται για μείωση του αγώνα της ΕΟΚΑ. Υπήρξε ένας αγνός και αληθινός αγώνας από τη πλείοψηφία των μαθητών, εργατών, απλών ανθρώπων που συμμετείσχαν γιατί αυτοί κατευθύνονταν από το αθώο και αμόλυντο συναίσθημα της ελευθερίας. Ποιο δικαίωμα έχω εγώ εξάλλου να κρίνω την αυτοθυσία του Αυξεντίου, του Παλληκαρίδη και των λοιπών ηρώων, διότι περί ηρωισμού πρόκειται η αυτόβουλη θυσία για την πατρίδα. Θα αποτελούσε μέγιστη ύβρις και ασέβεια. Επιβάλλεται και είναι πρέπον να κριθούν όλα όσα συνέβησαν και αποσιωπηθήκαν. Και θα αποφύγω να αναλύσω ποιοι Ελληνοκύπριοι βγήκαν πλουσιότεροι από τον αγώνα αυτό, ποιοι καρπώθηκαν τα λάφυρα της εξουσίας, ποιοι διαμοίρασαν, και σε ποιους τι και γιατί. Αυτοί ξέρουν. Και εσείς ξέρετε. Τα 50- 200 τζάκια που διοικούν την Κύπρο.Ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν υπήρξε ένας αγώνας όλων των Ελληνοκύπριων. Και μόνο η αποχή του ΑΚΕΛ απέκλεισε ένα σημαντικότητο μέρος του πληθυσμού. Και αξίζει να αναφερθεί πως οι πρώτες προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού άνηκαν στο ΑΚΕΛ και στη Διασκεπτική του 1947. Θα ήταν όμως ανεπίτρεπτο για την Εκκλησία, η οποία ήταν ο τότε, ίσως και τώρα, κύριαρχος της κοινωνίας να απεμπολέσει τον ρόλο αυτό. Συνεπώς, μαζί με τους δεξιούς ανέλαβαν τις πρωτοβουλίες και διεξήγαγαν τον αγώνα. Θα ήταν αδιανόητο να αποδεχθούν τους κουμουνιστές στις τάξεις των αγωνιστών. Όμως δεν ήταν αδιανόητο να δολοφονούν ή να λιθοβολούν, ναι να λιθοβολούν, αριστερούς κατά τη διάρκεια του αγώνα, έστω και αν στις πλείστες των περιπτώσεων ήταν αμφίβολο αν ήταν προδότες. Ανάδελφος λαός. Αποτέλεσμα: Η δόξα και αναπόφευκτα η εξουσία άνηκε στην Εκκλησία και στους αγωνιστές. Οι αριστεροί ήταν οι προδότες.
Κύπρος 1960 - 74 : Σύνοψη λαθών
Από την Συμφωνία Ζυρίχης – Λονδίνου την οποία υπογράψαμε, δεν τιμήσαμε και δεν πιστέψαμε ; Από τα 13 σημεία, έπειτα από το διπλό παιχνίδι των Άγγλων και την αδυναμία μας να προσδιορίσουμε πιθανές συνέπειες ;
Από το Σχέδιο Ακρίτας και την ιδέα εξολόθρευσης των Τουρκοκυπρίων ;
Από τους βομβαρδισμούς των Τούρκων το 1964 και 1967 και την παράλληλη αδυναμία της Ελλάδας να αντιδράσει λόγω γενικότερης πολιτικής αστάθειας και στρατιωτικής αδυναμίας της, καθώς είχε ουσιαστικά καταντήσει υποχείριο της Αμερικής.
Την συνεπακόλουθη βλακώδη ή ηθελημμένα εγκληματική ανικανότητα μας να αντιληφθούμε πως η Ελλάς δεν θα μπορούσε να υπερασπίσει τις Θερμοπύλες ;
Από την επιστροφή του Γρίβα και την εξ'υπαιτιότητας του αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας ; Όταν ένα ανύπαρκτο στράτευμα χάνει τον στρατιωτικό της προστάτη, σε συνάρτηση με το γεγονός πως η Τουρκία θα μπορούσε να εισβάλει αν το θελήσει, ακόμη και μια επιφανειακή ανάλυση θα κατέληγε πως βρισκόμαστε εις κίνδυνον.
Από το << εφικτό και όχι το ευκταίον>> και την αντίθεση όμως της ρητορικής του Μακαρίου, ο οποίος ακόμη παράπεμπε στην Ένωση;
Την μη αποδοχή από τον Μακάριο της συμφωνίας του 1973 μεταξύ Κληρίδη και Ντενκτάς, ούτως ώστε να μην ξανακατηγορηθεί ως προδότης;
Την επιστροφή του Γρίβα και την προσπάθεια ανατροπής του Μακαρίου ;
Το πραξικόπημα, το οποίο απλούστατα δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί,παρά μόνο ως η μέγιστη μωρία και ένα ακαδημαικό μάθημα του τι μπορεί να αποφέρει ο "πατριωτισμός" των ολίγων και η ανοχή των πολλών;
Η εισβολή και η δική μας συμβολή ("ΕΟΚΑ Β", πολιτικοί οι οποίοι κρύβονταν στα ράσα του Μακαρίου και δεν πρόσφεραν ουδέποτε οιανδήποτε εναλλακτική λύση);
Μια εθελοτυφλούσα ηγεσία η οποία δεν πίστευε πως μπορούσε να επισυμβεί το μοιραίο;
Και ακόμη περιμένουμε την Ελλάδα, την Σοβιετική Ένωση και τους αδέσμευτους να έλθουν να μας υπερασπιστούν.
Από το Σχέδιο Ακρίτας και την ιδέα εξολόθρευσης των Τουρκοκυπρίων ;
Από τους βομβαρδισμούς των Τούρκων το 1964 και 1967 και την παράλληλη αδυναμία της Ελλάδας να αντιδράσει λόγω γενικότερης πολιτικής αστάθειας και στρατιωτικής αδυναμίας της, καθώς είχε ουσιαστικά καταντήσει υποχείριο της Αμερικής.
Την συνεπακόλουθη βλακώδη ή ηθελημμένα εγκληματική ανικανότητα μας να αντιληφθούμε πως η Ελλάς δεν θα μπορούσε να υπερασπίσει τις Θερμοπύλες ;
Από την επιστροφή του Γρίβα και την εξ'υπαιτιότητας του αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας ; Όταν ένα ανύπαρκτο στράτευμα χάνει τον στρατιωτικό της προστάτη, σε συνάρτηση με το γεγονός πως η Τουρκία θα μπορούσε να εισβάλει αν το θελήσει, ακόμη και μια επιφανειακή ανάλυση θα κατέληγε πως βρισκόμαστε εις κίνδυνον.
Από το << εφικτό και όχι το ευκταίον>> και την αντίθεση όμως της ρητορικής του Μακαρίου, ο οποίος ακόμη παράπεμπε στην Ένωση;
Την μη αποδοχή από τον Μακάριο της συμφωνίας του 1973 μεταξύ Κληρίδη και Ντενκτάς, ούτως ώστε να μην ξανακατηγορηθεί ως προδότης;
Την επιστροφή του Γρίβα και την προσπάθεια ανατροπής του Μακαρίου ;
Το πραξικόπημα, το οποίο απλούστατα δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί,παρά μόνο ως η μέγιστη μωρία και ένα ακαδημαικό μάθημα του τι μπορεί να αποφέρει ο "πατριωτισμός" των ολίγων και η ανοχή των πολλών;
Η εισβολή και η δική μας συμβολή ("ΕΟΚΑ Β", πολιτικοί οι οποίοι κρύβονταν στα ράσα του Μακαρίου και δεν πρόσφεραν ουδέποτε οιανδήποτε εναλλακτική λύση);
Μια εθελοτυφλούσα ηγεσία η οποία δεν πίστευε πως μπορούσε να επισυμβεί το μοιραίο;
Και ακόμη περιμένουμε την Ελλάδα, την Σοβιετική Ένωση και τους αδέσμευτους να έλθουν να μας υπερασπιστούν.
Η Ψυχοσύνθεση του Κύπριου
Έχω σιχαθεί με τον αναιδή χαρακτήρα του Κύπριου, την νεόπλουτη και ανούσια του μωρολογία, την ανεντιμία χαρακτήρα, την προβολή της κάθε φιλανθρωπίας, την ατροφία της ψυχής, την αποδοχή της αδικίας, τα σαρδόνια χαμόγελα, την λειψανδρία χαρισματικότητας, την ιδιοτέλεια και την αυτοπροβολή των "έργων" τους ή των "κατορθωμάτων" τους, την υπεροψία μέτριων ανθρώπων και ακόμη πιο μέτριων μυαλών, την αλαζονεία πλούσιων ανθρώπων, την υποδούλεια φτωχών ανθρώπων, την ματαιοδοξία των δημόσιων φωτογραφήσεων, τα ψεύδη των πολιτικών και τα πλαυστά ψεύδη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την έλλειψη του διαφορετικού, την επικράτηση των πολλών εθνικιστικών και την απομόνωση των λίγων εθνιστών, την μοναξία της αλήθειας των ολίγων, τον έρωτα των ειδώλων του καθρέφτη τους, την αδυναμία ταπεινότητας, την ανικανότητα επανάστασης, την προσποιητή ταπεινότητα, την ευρύτερη καθυπόταξη στο χρήμα, την καθολική ειδωλολατρία εξουσίας, την παντελή έλλειψη συμπόνιας, την αποδοχή της ανηθικότητας.
Κύπρος : Νήσος της...του...των;;;
Τι είναι η Κύπρος σήμερα; Μια high-society η οποία παρουσιάζεται νυχθημερόν στα περιοδικά ποζάροντας με τα καινούρια συνολάκια, τα χρυσά κοσμήματα και τις τσάντες Louis Vitton. Κατοχή και κουροφέξαλα. Επιδειξιομανία. Η ταπεινότητα είναι για τους άλλους λαούς.
Δημιουργήσαμε και μια ψευτοκουλτουριάκη νοοτροπία πως σώνει και καλά έχουμε άποψη για όλα, ασχέτως αν είμαστε παντελώς αδιάφοροι σε όλα όσα δεν μας αφορούν προσωπικά, διαβάζουμε Paolo Coehlo και ρίχνουμε και καμιά ατάκα του για να βγάλουμε καμιά γκόμενα και όλα καλά και ωραία. Ο κάθε Κύπριος διάβασε Coehlo. Μπορεί να αποτελέσει ένα θέμα συζήτησης, σε χρυσοστολισμένες συναθροίσεις, "ψαγμένων" ανθρώπων. Τυχαίο είναι το γεγονός πως είναι της μόδας. Όπως και ο κωδικός Da Vinci. Μου είναι αδιανόητο όλοι να γουστάρουν τον Coehlo αλλά να μην έχουν διαβάσει ποτέ Marquez, Tolstoy, Dickens, Καζαντζάκη. Σωστά λένε πως η λογοτεχνία αποτελεί ατομική αναζήτηση βάσει προσωπικών βιώματων και ενδιαφέροντων.
Και αυτό ουσιαστικά αντικατοπτρίζει, ως επί το πλείστον, την Κυπριακή κοινωνία. Τι είναι η Κύπρος σήμερα;
Η χώρα της δόξας και του χρήματος. Φυσικά, η δόξα για τον υπόλοιπον πλανήτη έχει διαφορετική ερμηνεία. Αν κοιτάξετε την λέξη δόξα στο λεξικό Μπαμπινιώτη, αυτή είναι. Για την Κύπρο βάλτε την λέξη κενό μπροστά, συνενώστε με την δόξα και κοιτάξετε να την βρείτε στο λεξικό. Αλλά μην την πείτε δυνατά, ούτε ψιθυριστά, ούτε και σε κανέναν αυτην την λέξη.<<Σχχχχ>>. Δεν τολμώ καν να την αναφέρω ο ίδιος. Είναι μια απαγορευμένη λέξη. Και στην Κύπρο όποιος αναφέρει απαγορευμένες λέξεις τιμωρείται.
Μπορώ να την επεξηγήσω, όμως, χωρίς να την αναγράψω. Στη Κύπρο η απαγορευμένη λέξη συνεπάγεται με την απόκτηση χρήματος με οιανδήποτε τρόπο, νόμιμο ή άνομο, ηθικό ή ανήθικο, παράτυπο ή μη. Τα επακόλουθα και τα κέρδη ποικίλουν, βεβαίως, αναλόγως δύναμης την εκάστοτε χρονική στιγμή. Η δύναμη, εκ των προτέρων, οριοθετείται με διαβαθμίσεις σχετικές με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία και το επίθετο που κληρονομείς. Βάλτε μπροστά το πρώτο συνθετικό και μετά την δοξία και σχηματίστε την απαγορευμένη λέξη.
Το χρήμα στη Κύπρο ταυτίζεται με την απαγορευμένη λέξη. Αρχικά, ασχέτως αξίας και προσόντων, τοποθετείσαι σε περίοπτη θέση, φυσικό συνεπακόλουθο μιας φιλοχρήματης κοινωνίας. Ακολούθως καθορίζεις ο ίδιος τα πλεονεκτήματα που θα επιφέρει η θέση σου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εξαγορά συνειδήσεων, για πολιτική ανέλιξη, για παράνομο δούναι και λαβείν, για αλλαγή πολεοδομικών ζωνών, για επηρεασμό κομμάτων και κυβερνήσεων, και, ουσιαστικά, για συγκάλυψη παρανομιών ή οποιουδήποτε γεγονότος που ένας κοινός θνητός αδυνατεί να πράξει. Εμπαιγμός ;
Ο εμπαιγμός στην Κύπρο πως αντιμετωπίζεται; Σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο αριβισμός και η ανέλιξη εξάπαντος, η άνοδος στη κοινωνική βαθμίδα αποτελεί αυτοσκοπό και τον απώτερο στόχο. Ασχέτως ενόσω βρίσκεσαι έξω από το προνομιακό κύκλωμα το κατακρίνεις με φθόνο και εμπάθεια και εν συνεχεία, όταν αναρριχηθείς στη κοινωνική κλίμακα αντιμετωπίζεις με αναλγησία και υπεροψία όσους έμειναν εκτός, μέρος των οποίων, προ ολίγου, ήσουνα και εσύ. Μωροφιλοδοξία και Ματαιότητα ;
Και όσοι αποδοκιμάζουν τέτοια φαινόμενα ; Όσοι πιστεύουν στη φρεναπάτη μιας ισοβαρής κοινωνίας στις αρχές της αξιοκρατίας, ισονομίας, ισοτιμίας και ισοπολιτείας; Όσοι συνειδητά αποφεύγουν την ένταξη τους στο φαύλο κύκλο διαπλεκόμενων συμφερόντων; Ε, τότε αυτοί είναι βλάκες και μη προνομιούχοι. Η απαγορευμένη λέξη, εμπαιγμός, μωροφιλοδοξία, ματαιότητα και βλακεία. Η ψυχοσύνθεση της Κυπριακής κοινωνίας. Ω καιροί! Ω ήθη!
Και αν εξ απαλών ονύχων η κυπριακή κοινωνία δεν λειτουργεί επί ίσοις όροις, παρά επί χρήμασι και προς όφελος των έχοντων και κατέχοντων, τότε καθίσταται σαφές πως, κατ'ουδένα τρόπο πρόκειται να αλλάξουν τα προαναφερθέντα παρά μόνο εν μέσω μιας κοσμογονικής αλλαγής. Μια κοινωνία όμως η οποία χαρακτηρίζεται από απάθεια, αδράνεια, ανέχεια και εγωκεντρισμό, αδυνατεί να συλλάβει την έννοια και την ανάγκη για αλλαγή, παρά μόνο εάν νιώσει πως απειλούνται τα άμεσα της συμφέροντα που στη Κύπρο έχουν περιοριστεί σε καθαρά χρηματοοικονομικά, καθώς ο νόστος και ο πόθος για επιστροφή με την πάροδο του χρόνου αντικαθιστώνται αυξητικά με τον καταναλωτισμό, την οικονομική ευμάρεια και την αποδοχή της διχοτόμησης. Και, εφόσον δεν διαφαίνεται οικονομική κατάρρευση του κράτους, οι ελπίδες διαφοροποίησης της προσωρινής και μάλλον μόνιμης χαίνουσας πληγής, ως αμυδρές μπορούν να χαρακτηριστούν
Δημιουργήσαμε και μια ψευτοκουλτουριάκη νοοτροπία πως σώνει και καλά έχουμε άποψη για όλα, ασχέτως αν είμαστε παντελώς αδιάφοροι σε όλα όσα δεν μας αφορούν προσωπικά, διαβάζουμε Paolo Coehlo και ρίχνουμε και καμιά ατάκα του για να βγάλουμε καμιά γκόμενα και όλα καλά και ωραία. Ο κάθε Κύπριος διάβασε Coehlo. Μπορεί να αποτελέσει ένα θέμα συζήτησης, σε χρυσοστολισμένες συναθροίσεις, "ψαγμένων" ανθρώπων. Τυχαίο είναι το γεγονός πως είναι της μόδας. Όπως και ο κωδικός Da Vinci. Μου είναι αδιανόητο όλοι να γουστάρουν τον Coehlo αλλά να μην έχουν διαβάσει ποτέ Marquez, Tolstoy, Dickens, Καζαντζάκη. Σωστά λένε πως η λογοτεχνία αποτελεί ατομική αναζήτηση βάσει προσωπικών βιώματων και ενδιαφέροντων.
Και αυτό ουσιαστικά αντικατοπτρίζει, ως επί το πλείστον, την Κυπριακή κοινωνία. Τι είναι η Κύπρος σήμερα;
Η χώρα της δόξας και του χρήματος. Φυσικά, η δόξα για τον υπόλοιπον πλανήτη έχει διαφορετική ερμηνεία. Αν κοιτάξετε την λέξη δόξα στο λεξικό Μπαμπινιώτη, αυτή είναι. Για την Κύπρο βάλτε την λέξη κενό μπροστά, συνενώστε με την δόξα και κοιτάξετε να την βρείτε στο λεξικό. Αλλά μην την πείτε δυνατά, ούτε ψιθυριστά, ούτε και σε κανέναν αυτην την λέξη.<<Σχχχχ>>. Δεν τολμώ καν να την αναφέρω ο ίδιος. Είναι μια απαγορευμένη λέξη. Και στην Κύπρο όποιος αναφέρει απαγορευμένες λέξεις τιμωρείται.
Μπορώ να την επεξηγήσω, όμως, χωρίς να την αναγράψω. Στη Κύπρο η απαγορευμένη λέξη συνεπάγεται με την απόκτηση χρήματος με οιανδήποτε τρόπο, νόμιμο ή άνομο, ηθικό ή ανήθικο, παράτυπο ή μη. Τα επακόλουθα και τα κέρδη ποικίλουν, βεβαίως, αναλόγως δύναμης την εκάστοτε χρονική στιγμή. Η δύναμη, εκ των προτέρων, οριοθετείται με διαβαθμίσεις σχετικές με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία και το επίθετο που κληρονομείς. Βάλτε μπροστά το πρώτο συνθετικό και μετά την δοξία και σχηματίστε την απαγορευμένη λέξη.
Το χρήμα στη Κύπρο ταυτίζεται με την απαγορευμένη λέξη. Αρχικά, ασχέτως αξίας και προσόντων, τοποθετείσαι σε περίοπτη θέση, φυσικό συνεπακόλουθο μιας φιλοχρήματης κοινωνίας. Ακολούθως καθορίζεις ο ίδιος τα πλεονεκτήματα που θα επιφέρει η θέση σου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εξαγορά συνειδήσεων, για πολιτική ανέλιξη, για παράνομο δούναι και λαβείν, για αλλαγή πολεοδομικών ζωνών, για επηρεασμό κομμάτων και κυβερνήσεων, και, ουσιαστικά, για συγκάλυψη παρανομιών ή οποιουδήποτε γεγονότος που ένας κοινός θνητός αδυνατεί να πράξει. Εμπαιγμός ;
Ο εμπαιγμός στην Κύπρο πως αντιμετωπίζεται; Σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο αριβισμός και η ανέλιξη εξάπαντος, η άνοδος στη κοινωνική βαθμίδα αποτελεί αυτοσκοπό και τον απώτερο στόχο. Ασχέτως ενόσω βρίσκεσαι έξω από το προνομιακό κύκλωμα το κατακρίνεις με φθόνο και εμπάθεια και εν συνεχεία, όταν αναρριχηθείς στη κοινωνική κλίμακα αντιμετωπίζεις με αναλγησία και υπεροψία όσους έμειναν εκτός, μέρος των οποίων, προ ολίγου, ήσουνα και εσύ. Μωροφιλοδοξία και Ματαιότητα ;
Και όσοι αποδοκιμάζουν τέτοια φαινόμενα ; Όσοι πιστεύουν στη φρεναπάτη μιας ισοβαρής κοινωνίας στις αρχές της αξιοκρατίας, ισονομίας, ισοτιμίας και ισοπολιτείας; Όσοι συνειδητά αποφεύγουν την ένταξη τους στο φαύλο κύκλο διαπλεκόμενων συμφερόντων; Ε, τότε αυτοί είναι βλάκες και μη προνομιούχοι. Η απαγορευμένη λέξη, εμπαιγμός, μωροφιλοδοξία, ματαιότητα και βλακεία. Η ψυχοσύνθεση της Κυπριακής κοινωνίας. Ω καιροί! Ω ήθη!
Και αν εξ απαλών ονύχων η κυπριακή κοινωνία δεν λειτουργεί επί ίσοις όροις, παρά επί χρήμασι και προς όφελος των έχοντων και κατέχοντων, τότε καθίσταται σαφές πως, κατ'ουδένα τρόπο πρόκειται να αλλάξουν τα προαναφερθέντα παρά μόνο εν μέσω μιας κοσμογονικής αλλαγής. Μια κοινωνία όμως η οποία χαρακτηρίζεται από απάθεια, αδράνεια, ανέχεια και εγωκεντρισμό, αδυνατεί να συλλάβει την έννοια και την ανάγκη για αλλαγή, παρά μόνο εάν νιώσει πως απειλούνται τα άμεσα της συμφέροντα που στη Κύπρο έχουν περιοριστεί σε καθαρά χρηματοοικονομικά, καθώς ο νόστος και ο πόθος για επιστροφή με την πάροδο του χρόνου αντικαθιστώνται αυξητικά με τον καταναλωτισμό, την οικονομική ευμάρεια και την αποδοχή της διχοτόμησης. Και, εφόσον δεν διαφαίνεται οικονομική κατάρρευση του κράτους, οι ελπίδες διαφοροποίησης της προσωρινής και μάλλον μόνιμης χαίνουσας πληγής, ως αμυδρές μπορούν να χαρακτηριστούν
Σχέδιο Ανάν
Όσο για το Σχέδιο Ανάν, διερωτούμαι πόσοι πραγματικά το διάβασαν και πόσοι αντιλήφθηκαν τις πρόνοιες του.
Η λύση ήταν βασισμένη στη λύση δυο κρατιδίων στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ενώ τώρα θα αναιρέσουμε τις συμφωνίες 1977 και 1979 και θα επιστρέψουμε στην Συνθήκη της Ζυρίχης και στο ενιαίο κράτος. Μα που ζούμε; Στη χώρα του Peter Pan και του παραμυθιού;
Υπήρχε πολιτική ισότητα, όπως είχαμε εκ των προτέρων συμφωνήσει. Αλλά τώρα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης υφίσταται η δυνατότητα απαλλαγής της πολιτικής ισότητας.
Θα επιστρεφόταν το 9% του κατακτημένου εδάφους μας. Ενώ τώρα σε μια ενδεχόμενη λύση, λέμε τώρα, θα μας επιστρεφεί όλη η Κύπρος και οι Τουρκοκύπριοι θα εξαφανισθούν. Και η Παλαιστίνη θα κερδίσει πίσω τα χαμένα της εδάφη. Όπως και η Κωνσταντινούπολη ¨πάλι με χρόνια με καιρούς δική μας θά' ναι¨. Α ναι, να μην ξεχνάμε και την Μικρά Ασία και την Ινδία του Μεγάλου Αλέξανδρου.
Θα παρέμεναν αρκετοί έποικοι, είναι γεγονός. Περί των 55,000. Από τις 129,000 όμως. Υπήρχε πρόνοια η οποία έθετε το ποσοστό των Τούρκων εκ Τουρκίας έως το 5% του πληθυσμού της Τουρκοκυπριακής πολιτείας. Ενώ τώρα σε περίπτωση λύσης ο αριθμός των εποίκων θα είναι μικρότερος, ειδικότερα τώρα που έχουν αγγίξει τους 160,000..Θα επέστρεφαν 120.000 πρόσφυγες. Ενώ τώρα υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα πατρογονικά τους σπίτια.
Το σύνολο των προσφύγων θα ανακτούσαν το 1/3 της περιουσίας τους και θα αποζημιώνονταν πλήρως για το υπόλοιπο. Τώρα ας προσφύγουν στην Επιτροπή Αποζημιώσεων.
Ο πληθυσμός της Ελληνοκυπριακής πολιτείας δεν μπορούσε να μειωθεί κάτω από τα 2/3 των Ελλήνων κατοίκων της. Ενώ τώρα με την Ευρωπαική ιδιότητα των Τουρκοκυπρίων, να δούμε πόσοι από αυτούς θα μένουν στην Ελεύθερη Κύπρο. " Αφέντες στο Βορρά, συνέταιροι στο Νότο". Εκεί να δείτε γέλια.
Σταδιακά, έως το 2018, θα παρέμεναν μόνο 950 Έλληνες και 650 Τούρκοι στρατιώτες. Αλλά τι έγινε ; Τι 650 τι 45,000 που είναι τώρα. Εάν γίνει πόλεμος......... θα τους ρίξουμε στη θάλασσα.Το σημαντικότερο: Τα σύνορα της Κύπρου, της πατρίδας μας, θα ήταν η Κερύνεια, ο Απόστολος Ανδρέας, η Πάφος και η Αμμόχωστος, αφού μιλούσαμε για μια κεντρική κυβέρνηση ενός ομόσπονδου κράτους. Αλλά τι έγινε; Τα σύνορα του Πύργου, της Δερύνειας και της Λευκωσίας καλά είναι.
Μήπως απλώς η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων προτιμά την μη λύση; Εμείς εδώ και εκείνοι εκεί; Μήπως λέω, μην εξαγριώνεστε παιδιά. Ναι, ναι το ξέρω, θέλετε λύση. Ο καιρός της γενοκτονίας, όμως, νομίζω πως πέρασε ανεπιστρεπτί. Πέθανε και ο Hitler. Σκούρα τα βλέπω τα πράγματα παιδιά. Ας ελπίσουμε για έναν τρομερό τυφώνα που θα τους παρασύρει όλους στην Τουρκία, μακριά από εδώ. Να μην ζήσουμε ούτε μ' έναν απ' αυτους, τους άλλους. Η Κύπρος είναι μόνο δική μας. Η μισή Κύπρος, όμως, έτσι;
Δηλαδή αγαπούμε μόνο την μίση Κύπρο; Αν χάσουμε και την μισή της μισής Κύπρου, θα αγαπούμε μόνο το ένα τέταρτο της Κύπρου; Και οι μελλοντικοί πρόσφυγες θα στήσουν τσατήρια, θα παρακαλούν για οικονομική βοήθεια από ένα ανάλγητο κράτος που θα τους αντικρίσει ψυχρά και θα τους μιλά για δημοσιονομικούς δείκτες, θα ικετεύουν το υπόλοιπο παχύδερμο τέταρτο αυτής της Κύπρου, που θα τους προσφέρει βοήθεια με ανταλλάγματα, θα αγανακτούν με την ισοπέδωση της αξιοπρέπειας τους και θα λουστράρουν με τα δάκρυα τους όποια πιθαμή γης στριμωχτούν και καταλήξουν; Από βασιλιάδες, λουστράκοι;
Τι πρέπει να απογίνει δηλαδή; Να αποτελέσουμε και εμείς μέρος όλων των χαμένων πατρίδων που εμπερικλείει η φράση, << Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι>>; Και θα αναδυθούν ο Μακάριος και ο Γρίβας από τις στάχτες τους, σύγχρονοι Φοίνικες, για να μας λυτρώσουν;Ο χρόνος θα μας τιμωρήσει όλους. Ας συνεχίσουμε να πλανόμαστε πλάνην οικτράν. Και αν το ψευδοκράτος μετεξελιχθεί σε είδος Ταιβάν ή μας επιβληθεί λύση τύπου Κοσσόβου, που ενδεχόμενη τέτοια λύση - ουσιαστικά διχοτόμηση - θα αποτελεί προηγούμενο και στις διεθνείς σχέσεις τα προηγούμενα αποτελούν και τα υπόλοιπα, τότε τι θα έχουμε να λέμε; Συγνώμη; Να την χέσω τέτοια συγνώμη. Αλλά ούτε καν συγνώμη θα πείτε, ούτε καν τύψεις θα νιώσετε. Θα πείτε, ¨ τι είχαμε, τι χάσαμε¨. Δεν είναι έτσι συμπατριώτες μου;
Η λύση ήταν βασισμένη στη λύση δυο κρατιδίων στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ενώ τώρα θα αναιρέσουμε τις συμφωνίες 1977 και 1979 και θα επιστρέψουμε στην Συνθήκη της Ζυρίχης και στο ενιαίο κράτος. Μα που ζούμε; Στη χώρα του Peter Pan και του παραμυθιού;
Υπήρχε πολιτική ισότητα, όπως είχαμε εκ των προτέρων συμφωνήσει. Αλλά τώρα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης υφίσταται η δυνατότητα απαλλαγής της πολιτικής ισότητας.
Θα επιστρεφόταν το 9% του κατακτημένου εδάφους μας. Ενώ τώρα σε μια ενδεχόμενη λύση, λέμε τώρα, θα μας επιστρεφεί όλη η Κύπρος και οι Τουρκοκύπριοι θα εξαφανισθούν. Και η Παλαιστίνη θα κερδίσει πίσω τα χαμένα της εδάφη. Όπως και η Κωνσταντινούπολη ¨πάλι με χρόνια με καιρούς δική μας θά' ναι¨. Α ναι, να μην ξεχνάμε και την Μικρά Ασία και την Ινδία του Μεγάλου Αλέξανδρου.
Θα παρέμεναν αρκετοί έποικοι, είναι γεγονός. Περί των 55,000. Από τις 129,000 όμως. Υπήρχε πρόνοια η οποία έθετε το ποσοστό των Τούρκων εκ Τουρκίας έως το 5% του πληθυσμού της Τουρκοκυπριακής πολιτείας. Ενώ τώρα σε περίπτωση λύσης ο αριθμός των εποίκων θα είναι μικρότερος, ειδικότερα τώρα που έχουν αγγίξει τους 160,000..Θα επέστρεφαν 120.000 πρόσφυγες. Ενώ τώρα υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα πατρογονικά τους σπίτια.
Το σύνολο των προσφύγων θα ανακτούσαν το 1/3 της περιουσίας τους και θα αποζημιώνονταν πλήρως για το υπόλοιπο. Τώρα ας προσφύγουν στην Επιτροπή Αποζημιώσεων.
Ο πληθυσμός της Ελληνοκυπριακής πολιτείας δεν μπορούσε να μειωθεί κάτω από τα 2/3 των Ελλήνων κατοίκων της. Ενώ τώρα με την Ευρωπαική ιδιότητα των Τουρκοκυπρίων, να δούμε πόσοι από αυτούς θα μένουν στην Ελεύθερη Κύπρο. " Αφέντες στο Βορρά, συνέταιροι στο Νότο". Εκεί να δείτε γέλια.
Σταδιακά, έως το 2018, θα παρέμεναν μόνο 950 Έλληνες και 650 Τούρκοι στρατιώτες. Αλλά τι έγινε ; Τι 650 τι 45,000 που είναι τώρα. Εάν γίνει πόλεμος......... θα τους ρίξουμε στη θάλασσα.Το σημαντικότερο: Τα σύνορα της Κύπρου, της πατρίδας μας, θα ήταν η Κερύνεια, ο Απόστολος Ανδρέας, η Πάφος και η Αμμόχωστος, αφού μιλούσαμε για μια κεντρική κυβέρνηση ενός ομόσπονδου κράτους. Αλλά τι έγινε; Τα σύνορα του Πύργου, της Δερύνειας και της Λευκωσίας καλά είναι.
Μήπως απλώς η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων προτιμά την μη λύση; Εμείς εδώ και εκείνοι εκεί; Μήπως λέω, μην εξαγριώνεστε παιδιά. Ναι, ναι το ξέρω, θέλετε λύση. Ο καιρός της γενοκτονίας, όμως, νομίζω πως πέρασε ανεπιστρεπτί. Πέθανε και ο Hitler. Σκούρα τα βλέπω τα πράγματα παιδιά. Ας ελπίσουμε για έναν τρομερό τυφώνα που θα τους παρασύρει όλους στην Τουρκία, μακριά από εδώ. Να μην ζήσουμε ούτε μ' έναν απ' αυτους, τους άλλους. Η Κύπρος είναι μόνο δική μας. Η μισή Κύπρος, όμως, έτσι;
Δηλαδή αγαπούμε μόνο την μίση Κύπρο; Αν χάσουμε και την μισή της μισής Κύπρου, θα αγαπούμε μόνο το ένα τέταρτο της Κύπρου; Και οι μελλοντικοί πρόσφυγες θα στήσουν τσατήρια, θα παρακαλούν για οικονομική βοήθεια από ένα ανάλγητο κράτος που θα τους αντικρίσει ψυχρά και θα τους μιλά για δημοσιονομικούς δείκτες, θα ικετεύουν το υπόλοιπο παχύδερμο τέταρτο αυτής της Κύπρου, που θα τους προσφέρει βοήθεια με ανταλλάγματα, θα αγανακτούν με την ισοπέδωση της αξιοπρέπειας τους και θα λουστράρουν με τα δάκρυα τους όποια πιθαμή γης στριμωχτούν και καταλήξουν; Από βασιλιάδες, λουστράκοι;
Τι πρέπει να απογίνει δηλαδή; Να αποτελέσουμε και εμείς μέρος όλων των χαμένων πατρίδων που εμπερικλείει η φράση, << Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι>>; Και θα αναδυθούν ο Μακάριος και ο Γρίβας από τις στάχτες τους, σύγχρονοι Φοίνικες, για να μας λυτρώσουν;Ο χρόνος θα μας τιμωρήσει όλους. Ας συνεχίσουμε να πλανόμαστε πλάνην οικτράν. Και αν το ψευδοκράτος μετεξελιχθεί σε είδος Ταιβάν ή μας επιβληθεί λύση τύπου Κοσσόβου, που ενδεχόμενη τέτοια λύση - ουσιαστικά διχοτόμηση - θα αποτελεί προηγούμενο και στις διεθνείς σχέσεις τα προηγούμενα αποτελούν και τα υπόλοιπα, τότε τι θα έχουμε να λέμε; Συγνώμη; Να την χέσω τέτοια συγνώμη. Αλλά ούτε καν συγνώμη θα πείτε, ούτε καν τύψεις θα νιώσετε. Θα πείτε, ¨ τι είχαμε, τι χάσαμε¨. Δεν είναι έτσι συμπατριώτες μου;
Μοναξιά
Μπορείτε να φανταστείτε την βαθύτατη μοναξιά μου; Η πατρίδα μας, απεικόνισμα σε μια καρτ-πόσταλ με ξένα γράμματα. Και ντρέπομαι καθώς σ'οποιαδήποτε χώρα δημιουργήσω την οικογένεια μου δεν θα είναι ποτέ στην πραγματική μου πατρίδα. Και η τελευταία αναπνοή του μαραζιού μου θα αποθέσει τον πόνο, τις αναμνήσεις, τα όνειρα και την ελπίδα, την στοιχειωμένη παραζάλη, την προσμονή της χαράς που δεν ήλθε ποτέ, σ'αλλη χώρα. Και ασφυκτιώ από τον πόνο. Με πνίγει η απογοήτευση και η απορία εάν είμαι τρελός.
Κατσαρίδες
Χιλιάδες τεράστιες μαυριδερές κατσαρίδες, με γλοιώδη και άτριχα ποδάρια, με περιαλείφουν με την γεμάτη γλίτσα παρουσία τους και περιβάλλουν τον αέρα που αναπνέω με την δυσοσμία των λεκιασμένων κοπράνων τους.
Λαός και Ηθικότητα
Άλλο είναι να είσαι ανήθικος σαν λαός και να το αποδέχεσαι ως γενικότερο ελάττωμα το οποίο προσπαθείς να κρίνεις, μετριάσεις και εξαλείψεις και άλλο είναι να είσαι ανήθικος σαν λαός και να δημιουργείς μια καινούρια έννοια της ηθικής ούτως ώστε να δικαιολογήσεις την ανηθικότητα σου, βασισμένος σε μια αυθαίρετη παντογνωσία του τι εστί σωστό. Έτσι αυξάνεις ακόμη περισσότερο την χυδαιότητα του λαού σου και πλέον όλα είναι πιθανά και τίποτα δεν ξενίζει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
