Σχέδιο Ανάν

Όσο για το Σχέδιο Ανάν, διερωτούμαι πόσοι πραγματικά το διάβασαν και πόσοι αντιλήφθηκαν τις πρόνοιες του.

Η λύση ήταν βασισμένη στη λύση δυο κρατιδίων στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ενώ τώρα θα αναιρέσουμε τις συμφωνίες 1977 και 1979 και θα επιστρέψουμε στην Συνθήκη της Ζυρίχης και στο ενιαίο κράτος. Μα που ζούμε; Στη χώρα του Peter Pan και του παραμυθιού;

Υπήρχε πολιτική ισότητα, όπως είχαμε εκ των προτέρων συμφωνήσει. Αλλά τώρα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης υφίσταται η δυνατότητα απαλλαγής της πολιτικής ισότητας.

Θα επιστρεφόταν το 9% του κατακτημένου εδάφους μας. Ενώ τώρα σε μια ενδεχόμενη λύση, λέμε τώρα, θα μας επιστρεφεί όλη η Κύπρος και οι Τουρκοκύπριοι θα εξαφανισθούν. Και η Παλαιστίνη θα κερδίσει πίσω τα χαμένα της εδάφη. Όπως και η Κωνσταντινούπολη ¨πάλι με χρόνια με καιρούς δική μας θά' ναι¨. Α ναι, να μην ξεχνάμε και την Μικρά Ασία και την Ινδία του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Θα παρέμεναν αρκετοί έποικοι, είναι γεγονός. Περί των 55,000. Από τις 129,000 όμως. Υπήρχε πρόνοια η οποία έθετε το ποσοστό των Τούρκων εκ Τουρκίας έως το 5% του πληθυσμού της Τουρκοκυπριακής πολιτείας. Ενώ τώρα σε περίπτωση λύσης ο αριθμός των εποίκων θα είναι μικρότερος, ειδικότερα τώρα που έχουν αγγίξει τους 160,000..Θα επέστρεφαν 120.000 πρόσφυγες. Ενώ τώρα υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα πατρογονικά τους σπίτια.

Το σύνολο των προσφύγων θα ανακτούσαν το 1/3 της περιουσίας τους και θα αποζημιώνονταν πλήρως για το υπόλοιπο. Τώρα ας προσφύγουν στην Επιτροπή Αποζημιώσεων.

Ο πληθυσμός της Ελληνοκυπριακής πολιτείας δεν μπορούσε να μειωθεί κάτω από τα 2/3 των Ελλήνων κατοίκων της. Ενώ τώρα με την Ευρωπαική ιδιότητα των Τουρκοκυπρίων, να δούμε πόσοι από αυτούς θα μένουν στην Ελεύθερη Κύπρο. " Αφέντες στο Βορρά, συνέταιροι στο Νότο". Εκεί να δείτε γέλια.

Σταδιακά, έως το 2018, θα παρέμεναν μόνο 950 Έλληνες και 650 Τούρκοι στρατιώτες. Αλλά τι έγινε ; Τι 650 τι 45,000 που είναι τώρα. Εάν γίνει πόλεμος......... θα τους ρίξουμε στη θάλασσα.Το σημαντικότερο: Τα σύνορα της Κύπρου, της πατρίδας μας, θα ήταν η Κερύνεια, ο Απόστολος Ανδρέας, η Πάφος και η Αμμόχωστος, αφού μιλούσαμε για μια κεντρική κυβέρνηση ενός ομόσπονδου κράτους. Αλλά τι έγινε; Τα σύνορα του Πύργου, της Δερύνειας και της Λευκωσίας καλά είναι.

Μήπως απλώς η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων προτιμά την μη λύση; Εμείς εδώ και εκείνοι εκεί; Μήπως λέω, μην εξαγριώνεστε παιδιά. Ναι, ναι το ξέρω, θέλετε λύση. Ο καιρός της γενοκτονίας, όμως, νομίζω πως πέρασε ανεπιστρεπτί. Πέθανε και ο Hitler. Σκούρα τα βλέπω τα πράγματα παιδιά. Ας ελπίσουμε για έναν τρομερό τυφώνα που θα τους παρασύρει όλους στην Τουρκία, μακριά από εδώ. Να μην ζήσουμε ούτε μ' έναν απ' αυτους, τους άλλους. Η Κύπρος είναι μόνο δική μας. Η μισή Κύπρος, όμως, έτσι;

Δηλαδή αγαπούμε μόνο την μίση Κύπρο; Αν χάσουμε και την μισή της μισής Κύπρου, θα αγαπούμε μόνο το ένα τέταρτο της Κύπρου; Και οι μελλοντικοί πρόσφυγες θα στήσουν τσατήρια, θα παρακαλούν για οικονομική βοήθεια από ένα ανάλγητο κράτος που θα τους αντικρίσει ψυχρά και θα τους μιλά για δημοσιονομικούς δείκτες, θα ικετεύουν το υπόλοιπο παχύδερμο τέταρτο αυτής της Κύπρου, που θα τους προσφέρει βοήθεια με ανταλλάγματα, θα αγανακτούν με την ισοπέδωση της αξιοπρέπειας τους και θα λουστράρουν με τα δάκρυα τους όποια πιθαμή γης στριμωχτούν και καταλήξουν; Από βασιλιάδες, λουστράκοι;

Τι πρέπει να απογίνει δηλαδή; Να αποτελέσουμε και εμείς μέρος όλων των χαμένων πατρίδων που εμπερικλείει η φράση, << Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι>>; Και θα αναδυθούν ο Μακάριος και ο Γρίβας από τις στάχτες τους, σύγχρονοι Φοίνικες, για να μας λυτρώσουν;Ο χρόνος θα μας τιμωρήσει όλους. Ας συνεχίσουμε να πλανόμαστε πλάνην οικτράν. Και αν το ψευδοκράτος μετεξελιχθεί σε είδος Ταιβάν ή μας επιβληθεί λύση τύπου Κοσσόβου, που ενδεχόμενη τέτοια λύση - ουσιαστικά διχοτόμηση - θα αποτελεί προηγούμενο και στις διεθνείς σχέσεις τα προηγούμενα αποτελούν και τα υπόλοιπα, τότε τι θα έχουμε να λέμε; Συγνώμη; Να την χέσω τέτοια συγνώμη. Αλλά ούτε καν συγνώμη θα πείτε, ούτε καν τύψεις θα νιώσετε. Θα πείτε, ¨ τι είχαμε, τι χάσαμε¨. Δεν είναι έτσι συμπατριώτες μου;