Κύπρος : Νήσος της...του...των;;;

Τι είναι η Κύπρος σήμερα; Μια high-society η οποία παρουσιάζεται νυχθημερόν στα περιοδικά ποζάροντας με τα καινούρια συνολάκια, τα χρυσά κοσμήματα και τις τσάντες Louis Vitton. Κατοχή και κουροφέξαλα. Επιδειξιομανία. Η ταπεινότητα είναι για τους άλλους λαούς.

Δημιουργήσαμε και μια ψευτοκουλτουριάκη νοοτροπία πως σώνει και καλά έχουμε άποψη για όλα, ασχέτως αν είμαστε παντελώς αδιάφοροι σε όλα όσα δεν μας αφορούν προσωπικά, διαβάζουμε Paolo Coehlo και ρίχνουμε και καμιά ατάκα του για να βγάλουμε καμιά γκόμενα και όλα καλά και ωραία. Ο κάθε Κύπριος διάβασε Coehlo. Μπορεί να αποτελέσει ένα θέμα συζήτησης, σε χρυσοστολισμένες συναθροίσεις, "ψαγμένων" ανθρώπων. Τυχαίο είναι το γεγονός πως είναι της μόδας. Όπως και ο κωδικός Da Vinci. Μου είναι αδιανόητο όλοι να γουστάρουν τον Coehlo αλλά να μην έχουν διαβάσει ποτέ Marquez, Tolstoy, Dickens, Καζαντζάκη. Σωστά λένε πως η λογοτεχνία αποτελεί ατομική αναζήτηση βάσει προσωπικών βιώματων και ενδιαφέροντων.

Και αυτό ουσιαστικά αντικατοπτρίζει, ως επί το πλείστον, την Κυπριακή κοινωνία. Τι είναι η Κύπρος σήμερα;

Η χώρα της δόξας και του χρήματος. Φυσικά, η δόξα για τον υπόλοιπον πλανήτη έχει διαφορετική ερμηνεία. Αν κοιτάξετε την λέξη δόξα στο λεξικό Μπαμπινιώτη, αυτή είναι. Για την Κύπρο βάλτε την λέξη κενό μπροστά, συνενώστε με την δόξα και κοιτάξετε να την βρείτε στο λεξικό. Αλλά μην την πείτε δυνατά, ούτε ψιθυριστά, ούτε και σε κανέναν αυτην την λέξη.<<Σχχχχ>>. Δεν τολμώ καν να την αναφέρω ο ίδιος. Είναι μια απαγορευμένη λέξη. Και στην Κύπρο όποιος αναφέρει απαγορευμένες λέξεις τιμωρείται.

Μπορώ να την επεξηγήσω, όμως, χωρίς να την αναγράψω. Στη Κύπρο η απαγορευμένη λέξη συνεπάγεται με την απόκτηση χρήματος με οιανδήποτε τρόπο, νόμιμο ή άνομο, ηθικό ή ανήθικο, παράτυπο ή μη. Τα επακόλουθα και τα κέρδη ποικίλουν, βεβαίως, αναλόγως δύναμης την εκάστοτε χρονική στιγμή. Η δύναμη, εκ των προτέρων, οριοθετείται με διαβαθμίσεις σχετικές με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία και το επίθετο που κληρονομείς. Βάλτε μπροστά το πρώτο συνθετικό και μετά την δοξία και σχηματίστε την απαγορευμένη λέξη.

Το χρήμα στη Κύπρο ταυτίζεται με την απαγορευμένη λέξη. Αρχικά, ασχέτως αξίας και προσόντων, τοποθετείσαι σε περίοπτη θέση, φυσικό συνεπακόλουθο μιας φιλοχρήματης κοινωνίας. Ακολούθως καθορίζεις ο ίδιος τα πλεονεκτήματα που θα επιφέρει η θέση σου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εξαγορά συνειδήσεων, για πολιτική ανέλιξη, για παράνομο δούναι και λαβείν, για αλλαγή πολεοδομικών ζωνών, για επηρεασμό κομμάτων και κυβερνήσεων, και, ουσιαστικά, για συγκάλυψη παρανομιών ή οποιουδήποτε γεγονότος που ένας κοινός θνητός αδυνατεί να πράξει. Εμπαιγμός ;

Ο εμπαιγμός στην Κύπρο πως αντιμετωπίζεται; Σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο αριβισμός και η ανέλιξη εξάπαντος, η άνοδος στη κοινωνική βαθμίδα αποτελεί αυτοσκοπό και τον απώτερο στόχο. Ασχέτως ενόσω βρίσκεσαι έξω από το προνομιακό κύκλωμα το κατακρίνεις με φθόνο και εμπάθεια και εν συνεχεία, όταν αναρριχηθείς στη κοινωνική κλίμακα αντιμετωπίζεις με αναλγησία και υπεροψία όσους έμειναν εκτός, μέρος των οποίων, προ ολίγου, ήσουνα και εσύ. Μωροφιλοδοξία και Ματαιότητα ;

Και όσοι αποδοκιμάζουν τέτοια φαινόμενα ; Όσοι πιστεύουν στη φρεναπάτη μιας ισοβαρής κοινωνίας στις αρχές της αξιοκρατίας, ισονομίας, ισοτιμίας και ισοπολιτείας; Όσοι συνειδητά αποφεύγουν την ένταξη τους στο φαύλο κύκλο διαπλεκόμενων συμφερόντων; Ε, τότε αυτοί είναι βλάκες και μη προνομιούχοι. Η απαγορευμένη λέξη, εμπαιγμός, μωροφιλοδοξία, ματαιότητα και βλακεία. Η ψυχοσύνθεση της Κυπριακής κοινωνίας. Ω καιροί! Ω ήθη!

Και αν εξ απαλών ονύχων η κυπριακή κοινωνία δεν λειτουργεί επί ίσοις όροις, παρά επί χρήμασι και προς όφελος των έχοντων και κατέχοντων, τότε καθίσταται σαφές πως, κατ'ουδένα τρόπο πρόκειται να αλλάξουν τα προαναφερθέντα παρά μόνο εν μέσω μιας κοσμογονικής αλλαγής. Μια κοινωνία όμως η οποία χαρακτηρίζεται από απάθεια, αδράνεια, ανέχεια και εγωκεντρισμό, αδυνατεί να συλλάβει την έννοια και την ανάγκη για αλλαγή, παρά μόνο εάν νιώσει πως απειλούνται τα άμεσα της συμφέροντα που στη Κύπρο έχουν περιοριστεί σε καθαρά χρηματοοικονομικά, καθώς ο νόστος και ο πόθος για επιστροφή με την πάροδο του χρόνου αντικαθιστώνται αυξητικά με τον καταναλωτισμό, την οικονομική ευμάρεια και την αποδοχή της διχοτόμησης. Και, εφόσον δεν διαφαίνεται οικονομική κατάρρευση του κράτους, οι ελπίδες διαφοροποίησης της προσωρινής και μάλλον μόνιμης χαίνουσας πληγής, ως αμυδρές μπορούν να χαρακτηριστούν