Σχέδιο Ανάν - Αναμνήσεις, θλίψη, θυμός, απορία

Εξ Αγγλίας αφιχθείς στις 23 Απριλίου 2004 έγινα αποδέκτης των πρώτων, από των πολλών που θα ακολουθούσαν, ¨πατριωτικών¨ παραινέσεων και προτροπών, από την, άκουσον άκουσον, αεροσυνοδό με τα ακατάστατα ξανθιά μαλλιά - όπως ήταν της μόδας τότε - και το αβυσσαλέο ντεκολτέ που ξεπρόβαλλε θαραλλέα από το ανοιχτό - αλίμονο, να μην τονίσουμε τα προσόντα μας;- γαλάζιο της πουκάμισο. Ευθύς συμπέρανα πως η τροφαντή αεροσυνοδός πρέπει να ήταν από την Πάφο ή τη Λεμεσό. Άντε, ίσως και από τη Λάρνακα. Κάπως τραγικό να σκέφτομαι έτσι, το γνωρίζω, αλλά πλέον αυτήν την εντύπωση έχω σχηματίσει για την πλειοψηφία των συμπατριωτών μας εκ των επαρχιών αυτών. Δυστυχώς.

Τα πήρα στο κρανίο, της είπα σιωπηλά τον ακατονόμαστο, αν μπορούσε να ακούσει τη σκέψη μου δεν νομίζω να με διαβάζατε τώρα, και σκεφτικός, βρίζοντας καθόλη την διάρκεια, κατέβηκα τα σκαλιά του αεροπλάνου όπου με περιέζωσε η γνωστή κουφόβραση της Κύπρου.

Ένιωθα μια τρομερή ανησυχία κατά τη διάρκεια της διαδρομής για το προσωρινό μου σπίτι, έτσι πίστευα ακόμη ο χαζός, στη Λευκωσία. Το τι θα ψήφιζα ήταν δεδομένο εξ'αρχής και ούτε ο Θεός μπορούσε να μεταβάλει την άποψη μου, ούτε η φωτογραφία του Εθνάρχη πίσω από το γνωστό διάγγελμα αναληθείας. Ανησυχούσα για την ψήφο του υπόλοιπου λαού. Ενδόμυχα ένιωθα αυτο το αόρατο τοξικό κύμα που περιπολούσε την ατμόσφαιρα και αναμιγνυόταν με το οξυγόνο, δηλητηρίαζε τα μύχια μας και μπάζωνε τη σκέψη μας. << ΟΧΙ>>, <<ΟΧΙ>>, << ΟΧΙ>>. Η περιβόητη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.Και τελικά οι ανησυχίες μου επαληθεύτηκαν.

Μπαίνοντας στη μοιρασμένη πρωτεύουσα της Κυπριακής δημοκρατίας θαύμασα τις καλλιτεχνικές επινοήσεις των μοντέρνων Γραμματέων και Φαρισαίων που είχαν περικυκλώσει το κάθε μας βήμα. Διάσπαρτες πελώριες διαφημίσεις, αυτοκίνητα, πολυκατοικίες, σχολεία, στάσεις λεωφορείων ανάγραφαν τους απαράβατους νόμους με τεράστια μαύρα γράμματα,
<< ΟΧΙ>>, <<ΟΧΙ>>, << ΟΧΙ>>.

Αλλά έτρεφα ψευδαισθήσεις πως έστω και την υστάτη κάτι θα άλλαζε, πως την νύχτα της Παρακευής που θα πηγαίναμε να κοιμηθούμε θα ερχόταν η νεράιδα της σύνεσης να μας περιλούσει με την σκόνη της λογικής και θα εξάλειφε το μίσος και την εμπάθεια μας ως προς την ιδέα συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους, πως όλα τα όνειρα εκείνη την νύχτα θα έδειχναν την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και την Μόρφου ως τον τελικό προορισμό της ύπαρξης μας, πως θα εμφανιζόταν ο εφιάλτης της διχοτόμησης και θα μας αφυπνούσε. Αλλά οι νεράιδες και τα όνειρα, ειδικά στην Κύπρο, έπαυσαν προ πολλού να μας επισκέφτονται. Μόνο οι εφιάλτες απέμειναν.

Και κινηματογραφικά ξανάζησα την περασμένη δεκαετία, εμφανίσθηκαν οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα της νιότης μου. Η απορία πως ενώ οι μάνες των αγνοουμένων βρίσκονταν κάθε Σαββατοκύριακο στο Ledra Palace εκεί παρευρίσκονταν καμιά δεκαριά άτομα μόνο, τα μισά μέλη του ΠΑΚ. Το μοναδικό παραλήρημα από την ομαδική συνουσία λύπης στα αντικατοχικά συλλαλητήρια, που μετά βίας συγκινούσαν καμιά πεντακοσαριά άτομα. Τον θυμό για τις συνευρέσεις στα cafe στις μαθητικές διαδηλώσεις. Την θύμηση των εκδηλώσεων των Αμμοχωστιανών, στη Δερύνεια, που το πολύ να είχε 1000 άτομα, στη καλύτερη των περιπτώσεων. Την απερίγραπτη ευδαιμονία όταν η Ανόρθωση κέρδιζε το πρωτάθλημα, αποδεικνύοντας την μεγαλουργία του πρόσφυγα. Την κοροιδία από τους υπόλοιπους όταν τους έλεγα πως είμαι πρόσφυγας, έστω και αν είχα γεννηθεί μετά το 1974. Οι βλάκες. Που να κατανοήσουν πως η προσφυγιά δεν έχει ηλικία.

Εξαγριώθηκα γιατί πλέον δεν υπάρχουν αντικατοχικές εκδηλώσεις. Διερωτήθηκα γιατί όλοι ξέχασαν τις μάνες των αγνοουμένων. Μου προκάλεσε θλίψη πως οι μόνες αντικατοχικές εκδηλώσεις που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου είναι η Πορεία των Γυναικών και η Πορεία των Μοτοσικλετιστών.